Jón Sigurðsson (Ártúni)

Sjá aðgreiningarsíðuna fyrir aðra sem hafa borið nafnið „Jón Sigurðsson“

---

Jón

Jón Sigurðsson fæddist 12. febrúar 1900 og lést 24. janúar 1980. Hann var kvæntur Karólínu Sigurðardóttur. Þau bjuggu fyrst í húsinu Ártún við Vesturveg en byggðu síðar húsið við Vestmannabraut 73 og bjuggu þar til æviloka.

Jón var sonur Sigurðar Jónssonar og Margrétar Gísladóttur (Johnson) frá Syðstu Mörk undir Eyjafjöllum. Foreldrar Jóns, Sigurður og Margrét fluttust búferlum, árið 1901 til Vesturheims og námu þar land í Mouse River byggð í Norður Dakota. Tóku þau þar upp ættarnafnið Johnson, að vestrænum sið. Sigurður ritaði æviminningar sínar sem komu út árið 1950 undir heitinu „Minningar Sigurðar frá Syðstu Mörk“ en í þeim kemur fram að þau hafi haldið af landi brott, frá Íslandi, að kvöldi dags hinn 12. júlí 1901 með póstskipinu Botníu.

Jón og Karolína eignuðust fjögur börn: 1) Geirlaugu, f. 20. júní 1923 - d. 31. maí 1995; 2) Kristínu, f. 12. janúar 1926 - d. 9. ágúst 2004; 3) Margréti, f. 9. október 1931 og 4) Sigurð (Didda pabba), f. 24. júlí 1940.

Í minningargrein um Kristínu systur sína, í Morgunblaðinu 25. ágúst 2004, bls. 27, ritaði Sigurður Diddi pabbi svo um föður sinn og systur:

„Faðir okkar átti parta í 2 bátum, Gammi VE 174 og Sleipni VE 280, og reri jafnframt á Gammi. Þær voru ekki háar í loftinu systurnar þegar þær voru farnar að hjálpa til við útveginn, m.a. þurrkun á saltfiski og ekki má gleyma þegar faðir okkar braut land og ræktaði við Brimhóla, þá naut hann dyggilega aðstoð dætra sinna við að fjarlæga grjót úr túninu. Til verksins smíðaði hann handa þeim litlar fiskibörur, en grjótið var svo notað í girðinguna. Eftir þessa aðgerð var hvergi steinvölu að finna í slægjunni. Túnið gaf af sér 1 kýrfóður og töðu fyrir 20 kindur, sem nægði heimilinu og rúmlega það. Þá var Jón með kindurnar í sumarbeit, mest í Heimakletti og þar hjálpuðu Stína og systur hennar líka til. Það var sama hvað fiskaðist, t.d. komst Gammurinn í að fiska 50–60 þúsund fiska, en ekkert dugði, Jón faðir okkar missti húsið í greipar á óvönduðum manni og var ekki sá fyrsti né síðasti.“

Jón teiknaði upp allmarga báta, sem gerðir voru út frá Vestmannaeyjum. Í Sjómannablaðinu Víkingi, 24. árg. 1962, bls. 204 segir svo frá:

„Víkingurinn mun í næstu blöðum birta myndir af formönnum og bátum frá Vestmannaeyjum þau fyrstu ár, sem vélvæðingin var innleidd þar Hér er um geysi mikinn fróðleik að ræða og ætla má að allir lesendur Víkingsins fylgist af áhuga með því „ævintýri", sem þar gerðist á þessum árum, og ekki hvað sízt Vestmannaeyingar sjálfir...

Jón Sigurðsson Vestmannabraut 72 [73] í Vestmannaeyjum hefir sýnt það lofsverða framtak að halda til haga myndum af hinum dugmiklu brautryðjendum í vélvæðingu fiskibáta á þessu tímabili og bátum þeirra. Hann hefir sjálfur teiknað alla bátana, sem myndir birtast af með mikilli nákvæmni svo að þar skeikar engu. Mun það sjaldgæft að maður, sem enga sérmenntun hefir fengið á því sviði skuli hafa haft svo næmt auga fyrir lagi hvers báts, en varla fer hjá því, að einhverjir hæfileikar hafi búið þar undir. Jón sendi nokkrar línur um sjálfan sig eftir beiðni Vikingsins: Ég hefi lítið af mér að segja. Ég er Eyfellingur að ætt og Uppruna. Foreldrar mínir voru Sigurður Jónsson frá Syðstu Mörk og Margrét Gísladóttir frá Saurum í Helgafellssveit, en þau fóru til Ameríku þegar ég var eins árs. Varð ég eftir hjá afa mínum í Syðstu Mörk. Þar var ég í nokkur ár og síðar á fleiri bæjum undir Eyjafjöllum. Ungur fór ég til Vestmannaeyja, um það leyti, sem mótorbátarnir voru að hefja innreið sína í þorpið, og auðvitað lifði ég og hrærðist í þessu atvinnulífi. Ég þekkti alla formennina og reri á fjórum af þessum bátum, átti ég hlut í einum þeirra í 14 ár. Það var Gammur. Þegar aldurinn færist yfir, dettur manni í hug að rifja upp gamla tímann og vaknaði þá hjá mér löngun til að rissa upp gömlu bátana. Hætti ég ekki við fyrr en ég kláraði þá alla. Svo hefi ég ekki meira um þetta að segja. Ég hefi litinn tíma til að skrifa. Eflaust hefði verið hægt að segja meira, hefði tími og næði verið fyrir hendi og læt ég svo staðar numið.

Þetta eru orð hins hógværa manns, sem lagði á sig að halda til haga einhverjum merkilegustu heimildum, sem við eigum í sögu íslenzkrar útgerðar frá aldamótum..."

Það var svo í nokkrum næstu tölublöðum, frá 24. tbl. af Víkingnum, að myndir birtust af bátum þeim sem Jón hafði teiknað sbr. ofanritað. Fylgdu myndirnar greinarbálki undir heitinu „Upphafsár vélvæðingar í Vestmannaeyjum“.

Gaman er að skoða þessar myndir sem hægt er að sjá á vefslóðinni www.timarit.is [1]

Athyglisvert er einnig að skoða bekkjarmynd af "Bekkjarsögn úr Barnaskóla Vestmannaeyja veturinn 1912 - 1913" sem er að finna hér á þessari síðu undir greinarheitinu "Blik 1956/Gamlar skólamyndir" en Jón er þar lengst til hægri í öftustu röð á annarri myndinni.

Diddi pabbi er sonur hans.