Blik 1974/Vornæturkyrrð, ljóð

SÉRA ÞORSTEINN L. JÓNSSON, SÓKNARPRESTUR

Vornæturkyrrð

Fjalladalur ilmi andar,

æðasláttur lífsins hljóðnar,

fjöll og jöklar fögru skauta,

fald sinn baða í vatni skyggndu,

röðull blóðgum brennur loga,

býst til hvíldar dagur liðinn.

Fjallavatnsins báru-blikið

bifast mjúkt sem móðurfaðmur,

kynjadjúpur að sér allan

alheim rúmar himindjúpan,

gjálpar stilltu, ljúfu lagi

af lífsfögnuði um bjartar nætur.

Sælt og kyrrlátt byggðin blundar,

burstaþil á verði standa,

féð sig bælir mjúkt í móa,

mosa-þúfa, grænu í flosi,

mýrisnípa ei heyrist hneggja,

hvergi vella nokkur spói.

Daginn, þegar röðull roðar,

rísa af blundi annir dagsins,

bæjarþila burstir gneipar

búralegar úr sér teygja,

reykir upp í leti-lygnu

líða fyrir engum blænum.

Lækjarniður lífsóð kveður,

lækinn kljúfa sporðar kvikir,

ærnar lembdar lóna um grundir,

lömbin sjúga, dyndli skvetta,

hneggjar loft af hrossagauki,

heyrist spóinn líka vella.

Í friðsæld byrjar bjartur dagur,

blítt hann fer á ný að skína,

bóndi rís til lofts að líta

um leið og sinnir þörfum brýnum.

Þannig byrja bændur daginn,

brauðs og neyta í andlits-sveita.

Friður lifi, - friðar-vaki,-

fullnustunnar orkugjafi,

allar götur út til stranda,

innst til fjalla, vítt um byggðir,

vaxi farsæld innst sem utast,

andann veki himin-tungur.

Þá mun dagsins þjóðin njóta,

þjónustunni trúnað sverja.