Blik 1953/Una Jónsdóttir. Draumur og ljóð

Una Jónsdóttir, skáldkona, 75 ára.

Það var 11. ágúst 1952, að ég lá veik í rúmi mínu. Ég var ein inni og sofnaði eftir hádegi. Þá dreymdi mig, að ég væri að flytja frá Vestmannaeyjum. Farartæki mitt var einkennilegt. Það voru tveir vængir, gráir að lit með stórum fjöðrum líkt og á fugli. Svo voru bönd lögð á víxl og fest í vængina. Þau virtust mér vera rúmur þumlungur á breidd, gagnsæ og á litinn eins og bjartir sólargeislar.

Nú sat ég á þessum geislum ein og vel búin og hafði ekkert meðferðis. Vængirnir liðu með mig um loftið eins og flugvél. Ég þóttist sjá, hve hratt hún færi, en fann ekki, að hún hreyfðist.
Þegar hún sveif fram yfir Stórhöfða, tók ég til að yrkja ljóð. Söng ég það hátt og skýrt um leið og það kom fram í hug minn, með svo indælu lagi. Mér fannst ég ekki geta sungið svo vel í vöku, því að mér hefur alltaf verið þungt um söng, hefi svo lága rödd. Ég var í góðu skapi og glöð í lund. Ég skyggndist um, leit til beggja hliða og framundan og sá langt út í geiminn, spegilsléttan sjóinn og fagurbláan himininn. En hvergi sá ég til lands. Ekkert sá ég heldur, sem líktist sólargeislum nema fyrrnefndu böndin, og þó var birtan mikil svo langt sem augað eygði.
Ég var komin langt suður fyrir Stórhöfða, þegar ég byrjaði á síðustu hendingunum í ljóðinu, en þá fór önnur hugsun um huga minn. Það er leitt, að ég get ekki framar gert neitt fyrir blessaða eyjuna mína, sem mér þykir svo innilega vænt um. En þá var „vélin“ mín fljót að venda.
Ég vaknaði hásyngjandi í rúmi mínu með tár í augum. Þegar ég lauk þeim upp, sá ég geisla vera að hverfa frá glugganum mínum austanmegin. Ég reis upp og leit út um gluggann. Það var ekkert sólskin þessa stund. Ég mundi ljóðið, náði í blað og blýant og skrifaði það.

Ljóðið er svona:

Ég flestu firrt er grandi.

Minn frjáls og glaður andi,

hann fagnar bræðrabandi,

og bezt, þegar ég dey.

Ég sit á björtu bandi,

er báða vængi þandi,

í leit að fögru landi,

á leið frá Heimaey.

Una Jónsdóttir.

Við kvörtum

Við kvörtum þegar kuldinn næðir.

krapaskúrir við hljótum sjá;

og þegar stormur úti æðir,

orðin ljót nota sumir þá.

Hvað hugsa þeir, þá hrinan dvín?

Heyri, sem vilji, orðin mín.

Oft er hjá okkur blessuð blíða,

bæði sumar og vetrartíð.

Allir hafa við eitthvað að stríða;

aðstoð þá veitir líknin blíð.

Lofum við Guð, hans gæzku og náð;

gaf hann okkur sín hjálparráð.

Una Jónsdóttir.

GAGNFRÆÐASKÓLINN Í VESTMANNAEYJUM

Það verður gagn og gaman að sjá

Gagnfræðaskólann upp rísa.

Unglingafræðslan okkur hjá

eigi þær stundir vísar;

margir þar svala menntaþrá

menn, er það kunna að prísa.

Eg sendi mína ósk og þrá:

Allt verði þar með blóma;

vilji ungmennin væn og há

varpa' á hann frægðarljóma;

að hann verði svo út í frá

Eyjunni mest til sóma.

Una Jónsdóttir

SKRÍTLA.

Heimilisfaðirinn kom drukkinn heim til sín og reyndi að skýra það fyrir konu sinni, hvernig það hefði átt sér stað, að hann drakk sig fullan. Hún hlustaði á raus hans til enda. en svo sagði hún í ávítunartón: „Jón, næst þegar þú hefur drukkið eins og þig lystir af „svartadauða", þá skaltu láta þér nægja Eyjapiss. „Það þýðir ekki, elskan mín," svaraði hann. „Þegar ég er búinn að drekka nægju mína af „dauðanum", þá get ég ekki einu sinni sagt Eyjapiss".