„Blik 1936, 3. tbl./1. Desember“: Munur á milli breytinga
(Ný síða: '''1. DESEMBER''' Nú í nokkur ár hafa nemendur gagnfræðaskólans hér haldið ársfagnað sinn 1. desember. Sá dagur er ekki valinn af handahófi. Að baki þess sögulega atburð...) |
Ekkert breytingarágrip |
||
| Lína 1: | Lína 1: | ||
==Blik 1936, 3. tbl.== | |||
'''1. DESEMBER''' | '''1. DESEMBER''' | ||
Nú í nokkur ár hafa nemendur gagnfræðaskólans hér haldið ársfagnað sinn 1. desember. Sá dagur er ekki valinn af handahófi. Að baki þess sögulega atburðar, sem átti sér stað 1. des. 1918, felst allt hið | Nú í nokkur ár hafa nemendur [[Gagnfræðaskólinn í Vestmannaeyjum|gagnfræðaskólans]] hér haldið ársfagnað sinn 1. desember. Sá dagur er ekki valinn af handahófi. Að baki þess sögulega atburðar, sem átti sér stað 1. des. 1918, felst allt hið bezta og dýrmætasta, sem finnst í íslensku gáfnafari, skapgerð og þjóðlífi. <br> | ||
Við glötuðum sjálfstæði okkar 1262.<br> | |||
Við glötuðum sjálfstæði okkar 1262. | Orsök þess sorglega atburðar voru íslenskir skapgerðarbrestir. Eigingirnin og valdasýkin, heiftin og grimmdin samfara hroka annarsvegar og undirlægjuhætti hinsvegar, voru þeir skapbrestir forustumanna þjóðarinnar, sem skópu henni hin þungu örlög. Manngæzkan þokaði fyrir mannvonzkunni. Hið forsjála mannvit var ofurliði borið af heift og heimsku. Íslendingar misstu stjórn á sjálfum sér og glötuðu gæfu fjölmargra kynslóða.<br> | ||
Orsök þess sorglega atburðar voru íslenskir skapgerðarbrestir. Eigingirnin og valdasýkin, heiftin og | |||
Af þessari sögulegu staðreynd mættum við mikið læra. | Af þessari sögulegu staðreynd mættum við mikið læra. | ||
Útgáfa síðunnar 13. september 2009 kl. 17:47
Blik 1936, 3. tbl.
1. DESEMBER
Nú í nokkur ár hafa nemendur gagnfræðaskólans hér haldið ársfagnað sinn 1. desember. Sá dagur er ekki valinn af handahófi. Að baki þess sögulega atburðar, sem átti sér stað 1. des. 1918, felst allt hið bezta og dýrmætasta, sem finnst í íslensku gáfnafari, skapgerð og þjóðlífi.
Við glötuðum sjálfstæði okkar 1262.
Orsök þess sorglega atburðar voru íslenskir skapgerðarbrestir. Eigingirnin og valdasýkin, heiftin og grimmdin samfara hroka annarsvegar og undirlægjuhætti hinsvegar, voru þeir skapbrestir forustumanna þjóðarinnar, sem skópu henni hin þungu örlög. Manngæzkan þokaði fyrir mannvonzkunni. Hið forsjála mannvit var ofurliði borið af heift og heimsku. Íslendingar misstu stjórn á sjálfum sér og glötuðu gæfu fjölmargra kynslóða.
Af þessari sögulegu staðreynd mættum við mikið læra.