„Blik 1936, 1. tbl./Fjöruferð“: Munur á milli breytinga

Það er ekki auðvelt að snúa á krumma, því hann er úrræðagóður og slunginn að stela eins og þjálfaðasti þjófur. Svo reyndist hann mér nú, því að á meðan ég var að hirða fiskinn, jafnóðum og hann rak, setti krummi sig á bak hestsins og tók að eta í ákafa þann fisk, sem ég hafði hengt á hann. Þegar ég sá aðfarir krumma, setti ég fiskinn í poka. En krummi lét, það ekki á sig fá. Hann hjó gat á pokann og át fiskinn út um það. Ég lét því hér við sitja og hélt heimleiðis. Þrjátíu þorska hafði ég á hestinum heim, og gat því ekki setið sjálfur ofan á allri þessari byrði, því fjöruvegurinn var langur og erfiður. Þegar ég kom heim, var ég mjög þreyttur eftir allt þetta bjástur mitt. Þegar ég hafði hvílt mig um hríð, fór ég aftur í fjöruferð og fékk annan dreng á mínu reki með mér. Við fengum mikinn afla, og skiptum honum bróðurlega á milli okkar, og þóttumst við hafa verið fengsælir þann daginn. Klukkan var orðin 11 um kvöldið, þegar við komum heim. Það er mjög mikill fengur og nýnæmi að fá svona mikið af nýjum og óskemmdum fiski alveg upp í hendurnar, þar sem í sveitinni við hina brimasömu og hafnlausu suðurströnd naumast sést nýr fiskur allt árið. En fjaran bætir stundum úr þeirri vöntun.

   

frá Hvoltungu, 13 ára.