Sölvatekja

Sölvatínsla á Sölvaflá. Þar er litadýrð mikil en gæta þarf varúðar því Sölvaflá er hál yfirferðar

Söl voru mikið nýtt til manneldis í Eyjum áður fyrri eins og raunar víða annars staðar á landinu. Best þykja þau söl sem ferskt rennandi vatn hefur náð að leika um, enda eru þau ekki jafn sölt og hin sem eingöngu sjór rennur um.

Í Vestmannaeyjum er einn sá staður, þar sem svo háttar til. Nefnist hann Sölvaflá og er norðan í Stórhöfða. Vatn drýpur úr slútandi berginu ofan við flána og „útvatnast“ því sölin á flánni.

Áður fyrr, þegar bújarðir í Vestmannaeyjum skiptu milli sín þeim hlunnindum sem var að hafa, fóru Ofanbyggjarar ævinlega á Sölvaflá í ágústmánuði ár hvert, en Ofanbyggjarar nefnast þeir sem búa „Fyrir ofan hraun“.

Fara varð á báti til að komast á flána og auðvitað farið á fjörunni. Sölin voru síðan tínd í strigapoka og haldið heim þegar falla tók að á ný. Þá voru sölin vind- og sólþurrkuð og síðan pressuð. Söl þóttu og þykja enn afbragsfæða enda eru þau rík af járni.

Söl, Palmaria palmata

Grautur var víða gerður úr sölvum. Í graut með haframjöli var haft jafn mikið af hvoru, haframjöli og sölvum. En algengara var þó að hafa söl til að drýgja mjöl í brauð en kökur. Þegar söl voru notuð í brauð og kökur voru sölin soðin í vatni og síðan söxuð smátt og hnoðuð þannig saman við brauðið. Nota mátti meira en helming af sölvum á móti mjöli.

Nú þegar veldi jarðabænda er úr sögunni notar almenningur sér þessi hlunnindi norðan í Höfðanum til ánægju og heilsubótar.