Sögur og sagnir úr Vestmannaeyjum/Feðgarnir í Vestmannaeyjum

Feðgarnir í Vestmannaeyjum.

(Eftir handriti séra Skúla Gíslasonar.)

Þegar Grímur Pálsson, er seinna varð prestur á Helgafelli, var við verzlun í Vestmannaeyjum, voru þar tveir feðgar, er báðir hétu Guðmundar. Var hinn eldri forsöngvari þar í eyjunum; hinn yngri var sjómaður góður, en djarfur og ófyrirleitinn, enda var hann drykkjumaður mikill. Einn vetur dreymdi Grím, að hann væri í Landakirkju. Sá hann þar dyr á kórvegg, þar sem sæti Guðmundar yngra var, og þótti honum sem tólf lík væru borin þar út, og mundi eitt vera lík Guðmundar yngra, en Guðmundur eldri gekk á eftir og söng þetta vers úr borðsálminum í gamla Grallaranum:

„Meðan mettuðu sig,

minntust þeir sízt á þig;

tóku sér heiðna gleði,

grimm féll á þá reiði.“

Að bón Gríms réri Guðmundur á juli sínu um vertíðina við ellefta mann. En einu sinni lofaði hann í góðu veðri farlausum manni að fljóta með hinum tólfta, en á þeim degi fórst hann og hugðu menn, að hann hefði ofhlaðið sig.
(Jón Árnason: Þjóðsögur I, 232.)

• Efnisyfirlit: Sögur og sagnir úr Vestmannaeyjum