Blik 1969/Nokkrar lausavísur

Efnisyfirlit 1969

HAFSTEINN STEFÁNSSON:

Nokkrar lausavísur

með skýringu

Hafsteinn Stefánsson.

Vorið eftir öskufallið

Gult í broddinn, grænt í rót

grasið klæðir svörðinn.

Þó að rjúki úr Surti sót,

sumri fagnar jörðin.

Á þorrablóti Austfirðinga

Í hörku spennu Hafsteinn er,

hjartað brennur kvalið.

Ástar rennir augum hér

yfir kvennavalið.

Fyrsti afladagurinn á vertíðinni 1968

Í dag er loksins fiskur fundinn,

frostharkan og brimið deyr. —

Að minnsta kosti liggur „Lundinn“

á lista undir Sigurgeir.

Stór og smár

Stórlax einn á steini var

með stöng hjá ánni tærri.

Maðurinn á maðki þar

mataði hina smærri.

Þekktur aflamaður talar í talstöð

Engum fréttum útbýti,

eru línur hreinar.

Hundrað þúsund helvíti,

og horfur ekki neinar.

Ég sá konu nokkra borða mikið og hratt

Þó alveg hreint þú ætir mig,

ég yrði varla hnugginn.

Ég færi allur oní þig,

ekki mikið tugginn.

Kokhreysti

Ýmsir hafa drjúgum stömpum steypt,

og stundum orðið heldur illa kynntir.

En sárafáir Sjöstjörnuna gleypt,

þótt sæmilega væru opinmynntir.

Prestur reynir að veiða, án árangurs

Þó að veröld væti brár

og valdi kvöl og miska,

verða á himnum veiðiár

og vötn fyrir svanga fiska.

Að lokinni veiðiferð

Ég hefi rennt í ýmsar ár,

okurgjaldi sportið borgað.

Ekið burtu öngulsár,

eftir að hafa lengi dorgað.

Vorið og blómin

(Það spurði mig einu sinni lítil stúlka,

hver hefði búið til þetta blóm,

og ég sagði henni, að guð hefði gert það.

„Finnst þér hann ekki sætur?“ spurði hún).

Er vorið kemur með sinn litla ljóma

og lætur svörðinn nýju klæði skarta,

þá finnst mér Sóley blíðust allra blóma,

því bezt hún hefur yljað mínu hjarta.

Andi minn af sannri gleði grætur,

hann greinir vorsins unaðsblíða hljóminn.

Mikið gat hann guð nú verið sætur

að gefa okkur litlu fögru blómin.

Hugleiðing skyttunnar

Að búast með byssu til veiða,

betri ég skemmtun ei kaus;

dæmalaust gaman að deyða,

dýrin, svo varnarlaus.

Ég sat fyrir svönum á tjörnum

og sendi þá heljar til.

Og grátandi gæsabörnum

gerði ég sömu skil.

Það olli mér engu hiki,

né angraði huga minn.

Þó ástfanginn æðarbliki

úaði í hinzta sinn.

Ég rjúpuna ákafur elti

um urðir, lautir og hól

og banvænum höglunum hellti

í hennar brúðarkjól.

Það gat ekki talizt glæpur,

en gaman, sé miðað vel,

að drepa kóp eða kæpur,

kannski nýfæddan sel.

En samvizkan kom og sagði

svona á þessa leið: —

Ég hlustaði þjáður og þagði,

því hún var svo mikið reið. —

„Nú byssuna áttu að brjóta,

og biðja þinn guð um náð.

Herra minn, hættu að skjóta,

hafðu mitt eina ráð.

Þú ert ekki í þörf fyrir fenginn

á fátækt og matarlaust borð.

Með sanngirni afsakar enginn

þín andstyggilegu morð.“

Ég fann hér var alvara á ferðum,

ég fann, þetta var ekkert grín.

Ég grét yfir mínum gerðum

og grátklökkur skammaðist mín.

---

Áður en byssuna brýt ég,

er bezt að ég segi þér:

Með síðasta skotinu skýt ég,

skepnuna í sjálfum mér.

Skammdegisróður

Hann sezt fram á bríkina, seilist til lampans og kveikir,

svefnvana þreifar hann fingrum að hálfluktum augum.

Úti er mugga, en næðingur frostnálum feykir,

nú finnst honum þrótturinn magnast í æðum og taugum.

Svo krýpur hann niður og konuna faðmar og drenginn,

það kærsta og bezta, sem honum er gefið á jörðu.

Hann gengur til dyra, og eftir það getur enginn

aftrað hans för, það er ró yfir svipmóti hörðu.

Örstutt er gangan, en leiðin hans liggur til sjávar,

í læginu farkostur sterklega tekur í böndin.

Leita að æti á hafinu hungraðir máfar,

holskeflur falla, en skjálfandi tárfellir ströndin.

Nú leysa þeir festar og leggja' út á miðin til veiða,

loftvogin fellur og því má ei tímanum sóa.

Fleytan er traust, og um brjóst hennar bylgjurnar freyða,

með bitgóðu stefninu klýfur hún harðskeytta sjóa.

En móðirin heima með barnið í ofvæni bíður,

bara hann komi nú, áður en dimmir, að landi.

Aldrei er vitað, hvað einmana kona líður,

ef ástvini sínum hún heldur að sjórinn grandi.

Hún engist af kvíða, það er eins og hjartað brenni,

ákallar Drottinn, sem er hennar mesti kraftur.

Við skulum reyna að vaka um stund með henni,

og við munum biðja þess, að hann komi aftur.