Blik 1965/Kvæði eftir Gísla Engilbertsson, verzlunarstjóra

Efnisyfirlit 1965

GÍSLI ENGILBERTSSON:

KVÆÐI

(Hér birtir Blik eins og undanfarin ár nokkur kvæði eftir Gísla Engilbertsson verzlunarstjóra á Tanganum).

BARNASKÓLINN

(Ort er barnaskólahúsið var tekið í notkun 1917).

Steinbyggingin standi lengi

studd af alvalds máttarhönd;

kennslan sé í góðu gengi

glæðist fræðsluþrá í lund.

Skólinn veri sæmd og sómi

sérhverjum, sem elskar gott;

héðan út um landið ljómi

ljós, sem sýni manndómsvott.

Undir skólann börnin búum, —

börnum snemma kennum gott;

hingað þeirra hugum snúum,

hrífum þau úr solli brott;

allt sé hreint frá okkar höndum,

öllum svo það verði bert;

siðferðið í sómans böndum

sífellt reynist heiðurs vert.

Ungdómurinn lengi læri

lífsins réttu marki ná;

ávöxt góðan framtíð færi,

föðurlandið hyggi á.

Manndáð ætíð endurnærið,

ávallt skíni menntaljós;

gæfan sanna gleði færi

góðum börnum maklegt hrós.

Hylli guðs og góðra manna,

gæfan fylgi æskulýð.

Allir nái síðar sanna,

sigur fæst, er endar stríð.

Út í heiminn einhvern tíma

opin stendur flestum braut,

byrjar lífsins langvinn glíma;

lífi fylgir gleði og þraut.

Sjá má glöggt, að dugur, dáðir

dregur manninn upp á við;

andinn finnur upp þau ráðin,

að við stefnum ljóss á mið.

Kirkjan vor og kennsluskólinn

kristnum mönnum veitir lið;

þar er ljós og þar er sólin,

þar má efla sálarfrið.

Skólaljósin lýsi upp brautir

lífs á vegferð alla stund;

það kann mýkja margar þrautir,

marga græða særða und.

Kærleiksandann allir glæði,

allir vilji sæmd og gagn;

dyggðaveginn þráfallt þræði,

þar með aukist lærdómsgagn.

(Fréttir, marz 1917).

Þetta kvæði orti G.E. fyrir munn frú Jóhönnu Lárusdóttur, er þau hjón komu aftur heim frá Ameríku, þar sem þau misstu Ástrós dóttur sína. (Sjá grein hér í ritinu um Árna símritara).

Hingað yfir haf á strönd

heim mig aftur leiddi

drottins ljúfa líknarhönd, —

lífs hjá grandi sneiddi.

Lít ég aftur landið bjart

laugað sólar roða;

hér er á að minnast margt

meta það og skoða.

Hér ég felldi fyrstu tár,

fædd á vina kosti;

hér um vonblíð æskuár

ýmist grét og brosti.

Man að vina missir sár

mæddi hjartað unga;

síðan léttu aftur ár

af mér sorgarþunga.

Færði tíð mér fagra rós,

fylgdi hún mér víða;

nú er slokknað lífsins ljós,

lömuð vonin blíða.

Dauðinn brandinn bitra skók,

brann mitt hjarta af harmi;

guð, sem lífið gefur, tók

gullna rós frá barmi.

Ameríku foldin fríð

fölva huldi lilju;

ég þá mátti angurblíð

una þrauta kylju.

Upp í hæðum helga rós

herrann gróðursetti;

vaxtarþroska, líf og ljós

og lauf guð henni rétti.

Vér, sem unnum æskurós,

aftur hana sjáum;

heims frá okkur hverfur ljós,

hennar fundi náum.

Hvíl þú guðs í helgidóm,

himinrósin bjarta.

Aftur hef ég eignazt blóm,

er mitt gleður hjarta.

IÐJUSEMI

Ef nú vinnan oss er kær,

oft í sálu friður grær;

margur háu marki nær;

margur hjálpað öðrum fær.

Iðjuleysi eyðir þrótt,

iðjuleysi svæfir drótt;

oft því fylgir eyðslusótt,

óhóf, svall og slark um nótt.

Iðjuleysi leiðir þrátt

ljósi frá í skuggaátt;

ódyggð þrálát er við gátt,

eltir menn og fellir þrátt.

Iðjusemi eykur þrótt;

iðjusemi vekur drótt;

iðjuleysi, óhófssótt

úti lokar hverja nótt.

Iðjusamur oft í rann

ánægju að kvöldi fann;

er verki lokið hafði hann,

hvíld og næturrósemd ann.

Iðjusemi um ævistund

okkur færir gull í mund;

iðjusemi styttir stund,

styrkir heilsu og gleður lund.

KVÖLD

Þegar kvöldar, dagur dvín,

dýrðarhiminn gleður sýn;

glitrar norðurljósa lín,

ljóma reifuð hvelfing skín.

Röðulgeisla — rósabönd

rekur sundur drottins hönd;

breiðir yfir lög og lönd

ljósi brydda skýjarönd.

Ljóma friðarfeldinn blá

fagrar stjörnur kvöldum á;

og í geislum eygló frá

oss við brosir tunglið þá.

Stjörnur hrapa, geislar gljá

guðdóms ljósahringum frá;

sólarlöndum sýnast á

svífa niður loftið blá.

Horfum bæði hátt og lágt,

himneskan vér lítum mátt;

dýrðin skín í allri átt;

á guð minnir stórt og smátt.

MAGGA ER ÁSTFANGIN

Vökrum — augum varpar Magga

vonar — margoft Óla til;

þungan ástar ber hún bagga;

brátt mun ganga ósk í vil.

Spriklar Magga á oddi als,

ástarljóðin kveður;

stundum léttan stígur dans

stilltum sveinum meður.

Magga tekur lífið létt,

lifir glóð í vonum

frískan að hún fái sprett;

fylgist þá með honum.

TIL STÚLKU

Þú yfirgefur æskublómahaga,

og eitt sinn lokast foreldranna skaut;

Þú átt ei víst um alla þína daga,

að ávallt gangir rósum stráða braut.

En studd sért þú af sterkum vinararmi,

sem stefni hátt og leiti móti straum,

þeim vin, sem leggur brjóst þitt sér að barmi

í blíðu og stríðu, vöku jafnt sem draum.

VÍSA

Hólgjörnum ég hef ei neitt að bjóða,

hræsnisleysið virði mér til góða;

ávallt fyrir augun kemur móða,

utan gyllta þegar lít ég slóða.

HAMINGJUÓSK

Lifðu í friði laus við stríð,

sem lamb í blómahaga;

signi þig guðdómssólin blíð

og svali þér ár og daga.