„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1970/ Minni sjómanna 1970“: Munur á milli breytinga

Úr Heimaslóð, Sögusetri Vestmannaeyja
Fara í flakk Fara í leit
Ekkert breytingarágrip
Ekkert breytingarágrip
 
(4 millibreytingar ekki sýndar frá 2 notendum)
Lína 1: Lína 1:
<big><big><center>Minni sjómanna 1970</center></big></big><br>
<big><big><center>Minni sjómanna 1970</center></big></big>


''Hafa menn í hundruð ára''<br>
''Hafa menn í hundruð ára''<br>
Lína 39: Lína 39:
''Við landið oft er lífsvon döpur,''<br>
''Við landið oft er lífsvon döpur,''<br>
''lítil geta björgunar.''<br>
''lítil geta björgunar.''<br>
 
[[Mynd:Minni sjómanna 1970.png|300px|thumb|bjlbbljbljbljblj]]
 
[[Mynd:Minni sjómanna 1970.png|300px|border]]<br>
 
 
''Þetta ei neinum ykkar aftrar''<br>
''Þetta ei neinum ykkar aftrar''<br>
''áfram leggja í hætturnar.''<br>
''áfram leggja í hætturnar.''<br>

Núverandi breyting frá og með 27. apríl 2017 kl. 14:22

Minni sjómanna 1970

Hafa menn í hundruð ára
höfin siglt í bjargarleit.
Oft til fjarra landa lágu
leiðin glæst með fyrirheit
um nægtabrunna gulls og gæfu,
glatt var þar í drengjasveit.

Á þræði lék oft líf á bárum,
löðurtrylltum, þungum sjó.
Skeiðin gegnum skaflinn renndi,
skutur gneypur löðrið smó,
drengir, þó að dimmdi í álinn,
duga vildu, það var nóg.

Gerðist margur horskur halur
höfuðprýði í þessum leik.
Hvort skútan væri skelin þunna,
skeinusár með borðin veik
eða stórskip, stafna milli
stáli girt, er ekki sveik,
aldrei spurðist hetjan hafi
hugsað um né verið smeyk.

Mörg hafa vötn til sjávar sigið
síðan lagt á hafið var
í fyrsta sinn við sjó að etja,
sviptast á við bylgjurnar.
Enn við sömu breka og boða
brotnar tigið íslenzkt far,
og orkumiklir Íslendingar
óbættir oft liggja þar.

Hafið ekki mæla málum
mátti neinn, ef út af bar.
Hröktu sjóir, hrikti í byrðing.
hnútum skutu öldurnar.
Við landið oft er lífsvon döpur,
lítil geta björgunar.

bjlbbljbljbljblj

Þetta ei neinum ykkar aftrar
áfram leggja í hætturnar.
En ef þið ekki ættuð viljann
inni syltu landsbúar,
sem kunna betur kyntum húsum
en kröppum dans við hætturnar.

Ykkar skartar höndin heila
og hjartað innst við ræturnar,
er djarft þið berjizt brims við rostann
blóðið rennur skyldunnar.
Er með sigri heim svo haldið
og heilir sjáizt koma þar,
feginshugar fólk og tunga
fagnar drengjum allshugar,
en alla þá, sem týna tölu
tregar þjóð full lotningar,
skyggn á ykkar skyldudáðir,
er skrumlaust birtast alls staðar.
Hver þrekraun ykkar meitli mótar
manndóm, sál og hugarfar.

Þorsteinn L. Jónsson.