„Blik 1953/Spaug“: Munur á milli breytinga

<big>Það var um borð í Gullfossi. Kona gekk eftir þilfarinu og kom auga á mann, sem sat í hvílustól. Hún gekk til hans og sagði glaðlega: „Blessaðir, komið þér með mér, allt gifta fólkið ætlar að fara að spila bridge,“

Maðurinn leit upp og sagði vesældarlega: „Yður skjátlast, frú, ég er ekki giftur, ég er sjóveikur.“ (Spói).

                                   oOo

Allir menn eru eins og tunglið. Þeir hafa sínar dökku hliðar, sem þeir sýna ekki neinum.

''Spádómur, sem rættist.''<br>

Tóti horfði hugsandi á nýfæddan son sinn: „Ja, há,“ sagði hann og velti vöngum. „Spákonan vissi, hvað hún söng, þegar hún varaði mig við litlum, sköllóttum náunga, sem mundi bráðum verða á vegi mínum.“  

„Ef þér er sama,“ sagði Jói gamli, „þá vil ég heldur fá veð í jörðinni.“<br>

„En, Jói minn, veiztu þá ekki, hver er munurinn á afsali og veði?“ sagði jarðeigandinn.<br>

                                   oOo

Kalli var svo feiminn og óframfærinn, að hann varð alltaf klumsa í návist kvenfólks, og höfðu kunningjar hans oft orð á því, að hann mundi ekki hafa kjark til þess að biðja sér konu. Einn morgun lásu þeir sér til undrunar í blöðunum, að hann væri trúlofaður. Fyrsti kunninginn, sem hann hitti spurði hanni, hvernig þetta hefði skeð.<br>

                                   oOo

Vinnukonan átti frí og hafði klæðzt í spánýjan tízkukjól, sem hún hafði keypt sér.<br>

„Ójú,“ sagði María, „bakhlutinn segir fljótt til um það.“   

                                   oOo

Hann var að reyna að stinga lyklinum sínum í skráargatið og söng í sælli vímu á meðan. Þegar  þannig    hafði  gengið drykklanga stund án þess að lykillinn vildi láta að stjórn, kom maður út í glugga á húsinu.<br>

„Hypjaðu þig  sjálfur,“ sagði sá góðglaði  reiður, „þú horfir út um skakkan glugga.“  

                                   oOo

                           ————————————————————

{{Blik}}