„Blik 1953/Liðskönnun“: Munur á milli breytinga

Lengi hafði ég hlakkað til að heimsækja nemendur Gagnfræðaskólans í nýju byggingunni og framkvæma þar hina árlegu liðskönnun mína.

Litla Gunna, vinkona mín. hafði eitt sinn rekið nefið inn um gættir þar, meðan á ræstingu stóð, til þess að fá efni í sögu með næsta kaffibolla. Hún lýsti síðan þessu öllu fyrir mér. Fyrst var gangur mílu langur. svo var gangur ógerður, og í hinum endanum var líka gangur. mjór og langur og inn af honum var annar gangur. Svona lýsti hún því. Nú, var þá byggingin aðeins gangur og ekkert nema gangur? ,Nei, hurðir voru þar einnig, sagði hún, og hinumegin við hurðirnar voru skonsur með borðum og stólum og svörtu málverki á einum veggnum. Þá sá hún einnig myndir af einhverju fólki, sem hún hélt helzt, að aldrei hefði verið annað en höfuðið og bringan. Hottentottar frá miðöldum, lét hún sér til hugar koma, því að þeir höfðu aldrei verið eins og annað fólk. það vissi hún Litla Gunna; það hafði hún lesið á prenti, sagði hún.

Eg hugsaði mér að leita lags og gægjast inn um gættirnar. þegar vel stæði á og lítið bæri á. Langleggjaður maður í 3.  bekk, dökkhærður, var á verði fyrir mig.

Eg fór hulduhöfði, eins og ég er vön, því að ég óska að dyljast, svo að bæjarblöðin nái ekki í skottið á mér. Þegar ég beygði út af Dalayeginum vestur að skólabyggingunni, greip mig einhverskonar minnimáttarkennd eða hvað það nú var, þegar ég nálgaðist þessa glæsilegu skólabyggingu. Þrátt fyrir háan aldur og öll gráu hárin, kvelst ég stundum af feimni og einræningshætti ,eins og ungmenni á gelgjuskeiðinu.

Fyrst urðu fyrir mér norðurdyr. Þar hitti ég þéttvaxna, ljóshærða stúlku úr 1. bekk B. Hún hafði sofið yfir sig og dró ýsur við dyrnar. Í tuttugasta skiptið kom hún of seint í skólann þennan morgun, sagði Ella mér síðar.