„Blik 1980/Ágrip af sögu landbúnaðar í Vestmannaeyjum, VII. hluti“: Munur á milli breytinga

Þá segir hann: „Eina ráðið til að nægileg mjólk sé hér á markaði er, að fólk það, sem þessa vinnu stundar, fái ekki lægri laun en annar atvinnurekstur borgar.<br>

Þeim eilitla atburði gleymi ég aldrei. Rétt eftir áramótin 1952/1953 mættumst við Einar Guttormsson, sjúkrahússlæknir okkar Eyjamanna, efst á Heimagötunni.

„Hér er illt í efni, Þorsteinn, sagði læknirinn, „börn og aldrað fólk hér í bæ líður stórlega sökum of lítillar mjólkurneyzlu. Mjólkurskorturinn í bænum er nú mjög alvarleg stað reynd, sem við verðum að bæta úr á einhvern hátt. Þið í bæjarstjórninni verðið að gera eitthvað til bóta í þessum efnum, ella er voðinn vís. Heilsa fólks er í hættu“ Læknirinn var óvenju þungur á brún, þegar hann sagði þetta og viðkvæmnin og áhyggjurnar leyndu sér ekki.

Orð læknisins settust að mér. Ég tók að leggja höfuðið í bleyti. Hvað gátum við gert? - Bærinn sjálfur rak kúabú til þess að bæta úr bráðri þörf i þessum efnum. Þar voru þá 50 - 60 mjólkandi kýr. - ógæfan var sú, að bændur og aðrir heimilisfeður í byggðarlaginu, sem juku mjókurframleiðslu sína á kreppu tímunum, höfðu dregið stórlega úr mjólkurframleiðslunni og margir þeirra hætt gjörsamlega þessari framleiðslu. Á sama tíma hafði fólksfjölgunin í bænum farið vaxandi ár frá ári með aukinni út gerð og fiskvinnslu. Hvernig varð sigrast á þessum erfiðleikum?

Kaupstaðurinn sjálfur rak 50 - 60 kúa bú á Dalajörðunum, til þess að bæta úr sárustu neyð vissra stofnana í bænum. Með þessum búrekstri fullnægði bærinn mjólkurþörf sjúkrahússins, elliheimilisins og barnaheimilis kaupstaðarins.

 

Hinn 15. janúar 1953 eða nokkrum dögum eftir að læknirinn tjáði mér, mjólkurhungrið í bænum, var haldinn fundur í bæjarstjórn kaupstaðarins. Þar bar ég fram tillögu, sem hlaut samþykki bæjarfulltrúanna, svo að mikið og gott spannst af þeirri samþykkt. Þá hófst sérlegur kafli í sögu búsetunnar og bæjarlífsins í Vestmannaeyjum, og er við hæfi að gera honum nokkur skil hér.

Í sambandi við liðinn þar Þorsteinn Þ. Víglundsson fram þá tillögu að bæjarstjórn sendi tafarlaust 2 (tvo) bæjarfulltrúa til Reykjavíkur til þess að fá mjólkurmálin leyst. Tillagan samþykkt samhljóða.

 

 

Fleira var ekki tekið fyrir. Fundi slitið. Helgi Benediktsson, Gísli Þ. Sigurðsson, Magnús Bergsson, Björn Guðmundsson, Guðlaugur Gíslason, Þorsteinn Þ. Víglundsson, Þorbjörn Guðjónsson, Hrólfur Ingólfsson, Þorsteinn Sigurðsson,

Ólafur Á. Kristjánsson.

Við urðum undir eins á eitt sáttir um það að hitta fyrst að máli Svein Tryggvason, framkvæmdastjóra Framleiðsluráðs landbúnaðarins. Hann tók okkur hið bezta og reyndist okkur síðan hinn viljagóði og hallkvæmi áhrifamaður í hvívetna í þessu mikilvæga velferðarmáli Vestmannaeyinga. Frá honum lá leið okkar Magnúsar til forstjóra Mjólkursamsölunnar í Reykjavík, Árna Benediktssonar. Þar mættum við einnig velvilja og skilningi. Síðan urðu ferðir okkar Magnúsar Bergssonar til Reykjavðkur margar til þess gjörðar að leysa þessi mál fyrir bæjarstjórn og Eyjamenn í heild. Og við vorum orðnir vinir að ferðunum loknum.

Rétt er að geta þess, að Helgi Benediktsson, kaupmaður, hafði á undanförnum árum flutt eitthvað af mjólk til Vestmannaeyja frá Reykjavík og selt hana í búðum

sínum. Þá hafði hann vélskipið Skaftfelling í förum milli Reykjavíkur og Eyja. Í skipi þessu voru lítil tæki eða tök á að flytja mjólkina svona langa leið svo að öryggi væri fyrir því, að hún skemmdist ekki á leiðinni.

 

 

 

„Snemma árs 1953 leitaði bæjarstjórn Vestmannaeyja fyrst eftir því við stjórn Mjólkursamsölunnar, að hún tæki að sér mjólkursölu í Vestmannaeyjum. Ástæðan var stöðugur skortur mjólkur í Eyjum og erfiðleikar að fá úr því bætt.

um, að þeim ferðum yrði haldið uppi alla virka daga ársins nema

veður hamlaði.

 

Fyrsta útsala Mjólkursamsölunnar var síðan innréttuð í skyndi í bráðabirgðahúsnæði og opnuð 15.júlí 1954. Áður um skeið höfðu verzlanir í Eyjum keypt mjólk í Reykjavík og flutt einu sinni til tvisvar í viku til Eyja ýmist í ókældri bátslest eða á þilfari. Mjólkin var því einatt léleg, þegar hún kom til Eyja, og oft hafði jafnvel sjór komizt í hana. - Mjólkurskortur var því mikill, því að heimaframleiðslan nægði aldrei og vantaði oft mikið á.

 

Meðan þessi háttur var á, var flutningsgjaldi bætt við mjólkurverðið, og mun það hafa verið 25 - 30 aurar á lítra......Mjólkursamsalan bar kostnað af flutningi

mjólkurinnar frá Selfossi til Þorlákshafnar.

 

Á árinu 1955 féllst Samsalan á að selja mjólk sama verði í Vestmannaeyjum og í Reykjavík. Var það gert fyrir tilmæli ríkisstjórnarinnar til lausnar vinnudeilu, sem þá var í Eyjum. Til skýringar má geta þess, að Vestmannaeyjar voru ekki á sölusvæði Mjólkursamsölunnar samkvæmt lögum.

 

Á árinu 1954 var keyptur húsgrunnur að Vestmannabraut 38 og byggt þar tveggja hæða hús. Var íbúð verzlunarstjóra á efri hæð, en mjólkurbúð niðri og nokkurt rými leigt Sparisjóði Vestmannaeyja til ársins 1963. Var mjólkurbúðin að Vestmannabraut opnuð fyrri hluta árs 1955...

 

Önnur útsala Mjólkursamsölunnar var byggð að Hólagötu 28 og opnuð 1958. Þriðja útsalan er nú í byggingu við Austurveg (Hér er víst átt við verzlunarhúsið, sem

Mjólkursamsalan var hluthafi í við Heimagötu, nr. 35 - 37. Þ.Þ.V.)

Á fyrstu árunum, sem Mjólkursamsalan rak útsðlu sína í Eyjum, gekk oft erfiðlega að halda bát í förum milli Þorlákshafnar og kaupstaðarins allt árið. En eftir að Herjólfur hóf fastar ferðir milli staðanna í ársbyrjun 1960 og svo til Hornafjarðar aðra hvora viku, þá gengu þessir mjólkurflutningar snuðrulaust.....

  ! Ár !! Nýmjólk 1. || Sýrð mjólk I. || Rjómi 1. || Skyr kg. || Undanr. 1. || Mysa 1.

  | 1969 || 965.982 || 56.841 || 25.169 || 38.870 || 2.080 || 3.650

==Heildarsala Mjólkursamsölunnar Vestmannaeyjum fyrstu 16 árin sem starfrækt þar.==

  ! Ár !!

  |1954 || kr. 692.834,oo

[[Mynd:Blik 1980 101.jpg|thumb|250px|Bygging Mjólkursamsölunnar að Vestmannabraut 38.]]

Ég skírskota til 30 ára sögu Sparisjóðs Vestmannaeyja, sem birt er í 30. árg. Bliks 1973. - Árið 1953 var Sparisjóðurinn 10 ára og hafði þá flækzt úr einum stað í annan í bænum á undanförnum árum. Peningastofnun þrífst ekki meó eymdarblæ yfir sér. - Ég afréð að beita mér fyrir því, að Sparisjóðurinn eignaðist eigið hús á góðum viðskiptastað í bænum.  

Veturinn 1953 festi ég kaup á húslóðinni nr. 38 við Vestmannabraut fyrir eigið fé og hóf þar húsbyggingu vorið 1953. Þegar ég hafði lokið við að byggja grunninn um haustið, bauð ég stjórn Sparisjóðsins að kaupa af mér grunninn á kostnaðarverði, sem mig minnir að væri um kr. 41.000,oo. Því boði hafnaði sparisjóðsstjórnin. Þessi neitun hennar leiddi til bess, að Mjólkursamsalan í Reykjavík fékk keyptan húsgrunninn á kostnaðarverði með því skilyrði þó, að Sparisjóðurinn fengi þar leigt viðunandi húsnæði næstu 5 - 6 árin. - Allt féll þetta í ljúfa löð. - Kaupsamningur þessi var undirritaður 5. júlí 1954. Hófust þá þegar byggingarframkvæmdir að nýju. - Byggingarmeistari var Einar húsasmíðameistari Sæmundsson að Staðarfelli við Kirkjuveg. Í október um haustið lukum við þeim áfanga að steypa upp allt húsið. Fyrri hluta ársins 1955 hóf síðan Mjólkursamsalan síðan Mjólkursamsalan íReykjavík að selja Eyjafólki mjólk í þessu nýja húsi sínu.

( Í sögu Vestmannaeyja eftir Sigfús M. Johnsen, fyrrv. bæjarfógeta, er kafli um landbúnað í Vestmannaeyjum, 2. bindi, bls. 25 - 43. Af gildum ástæðum er fátt hér endursagt af því, sem þar er skráð um jarðanot og landbúnað í Vestmannaeyjum, en vísað til þess fróðleiks. Þ.Þ.V.)