„Blik 1967/Gott er með góðu fólki“: Munur á milli breytinga

[[Mynd:Blik 1967 258.jpg|thumb|250px|Fjölskylda Jóns og Ingibjargar í Suðurgarði. - Standandi frá vinstri: 1. Guðlaug Bergþórsdóttir, 2. Sigurgeir Jónsson, 3. Margrét Marta Jónsdóttir (Johnsen), 4.Guðrún Jónsdóttir, 5. Jóhann Jónsson, 6. Árný Sigurðardóttir. - Hjónin Jón og Ingibjörg sitja.]]

Guðmundur var svo mikill barnavinur, að til hans var jafnað í þeim efnum og löngu eftir hans dag. Er enn í frásögur fært það, sem Ingibjörg tengdadóttir hans sagði við Jóhann son sinn, þegar hann var að gera brúðkaup sitt: „Á því hefði ég trú, Hanni minn, ef þú eignast einhverntíma son, að bú látir hann heita eftir honum Guðmundi afa þínum. Svo góður var jafnan sá andi, sem hann hafði til barnanna, að ég er sannfærð um, að enn muni blessun og farsæld fylgja nafni hans." En Guðmundur var engu síður vinsæ11 í hópi hinna eldri, því að hann var einn þeirra nærgætnu manna, sem allir vildu fegnir eiga sér til fulltingis, began eitthvað bjátaði á um heilsufar, því að hann reyndist þá oft hinn bezti læknir. Var hann ávallt sóttur, þegar snögg veikindi eða slys báru að höndum. Þá var fátt lærðra lækna og erfitt til þeirra að sækja, enda voru læknishéruðin víðáttumikil, og vegleysur og vatnsmiklar ár hinar mestu torfærur, en „Þarfasti þjónninn" eina farartækið.<br>

Ennfremur tók hann mönnum oft blóð eða sló þeim æð, eins og það var líka kallað. Til þess var notaður svokallaður bíldur og lítið nautgripahorn slólaust og opið upp úr stiklinum. Var hornið sogið fast á hörundið, bar sem eymslin voru. Við þetta hvarf allt loft úr horninu, en til þess að varna því, að loft kæmist inn og hornið losnaði, var blautum líknarbelg brugðið yfir gatið, og límdist hann bar fastur og lokaði fyrir. Blóðkoppar og blóðtaka af þessu tæi þótti gefast mjög vel gegn gigt og margskonar öðrum kvillum, og menn töluðu um, að með þessu losnaði líkaminn við óholla vessa.

 

Bíldurinn og hornið voru í eftirlátnum munum Ingibjargar, þegar hún lézt, og eru nú varðveitt í Byggðarsafni Vestmannaeyja, og þar geyma þau sína sögu. Þögult og orðvana er þeirra má1 nú sem áður á hniginni öld. Þau túlkuðu í verki göfugt hjartalag og nákvæmar hendur, sem aldrei kröfðust launa fyrir veitta líkn.

Kirkjuland í Austur-Landeyjum var tvíbýlisjörð. Bjó bar á austurpartinum Bjarni nokkur Bjarnason ásamt konu sinni, Katrínu, og börnum sínum fjórum, öllum uppkomnum. Bjarni þessi var hinn mesti hagleiksmaður, listasmiður á tré og járn. Í hugkvæmni sinni hefur hann sjálfsagt ekki getað með öllu bundið bagga sína samtíðinni og aldrei verið á réttri hillu sem bóndi. Mun hann hafa átt erfitt með að una einangruninni og einhæfninni, sem af henni leiddi, og fýst að hleypa heimdraganum.

 

Guðmundur á Voðmúlastöðum undi ekki öllu lengur á þeim stað, þar sem dauðinn hafði svo oft höggið í sama knérunnann. Þar hafði hann orðið að horfa upp á lík barna sinna, sem höfðu látizt skömmu eftir að þau sáu ljós þessa dags, og loks höfðu þung örlög svift hann báðum ævifélögum hans. Nú var hann farinn að eldast og þreytast og vildi komast í nýtt umhverfi, ef hann með því gæti dreift og gleymt að nokkru hörmum sínum. Hann fékk byggingarbréf fyrir [[Kirkjuland]]i og fluttist þangað ásamt börnum sínum Guðrúnu og Jóni, og varð Guðrún áfram bústýra hans. Gerðist þetta í fardögum vorið, sem Bjarni flutti vestur um haf, en Katrín fékk að vera áfram til húsa á Kirkjulandi í skjóli Guðmundar og systkinanna, sem hún batt vináttu við til æviloka.

Hestamaður var hann prýðilegur og átti ávallt, meðan hann var í sveitinni, fjörmikla gæðinga - og átti reyndar alla tíð góða hesta. En kröfur til góðra hesta hlutu að breytast, eftir að hann fluttist til Vestmannaeyja, þar sem hver einn hestur varð að vera góður til allra starfa, dráttar, áburðar og reiðar.

 

Það leiðir þá og af sjálfu sér, að Jón var vandur að virðingu sinni, og stóðu orð hans jafnan eins og stafur á bók. Aldrei hallaði hann viljandi á neinn, en mildaði og bar í bætifláka fyrir þá, sem bornir voru sökum. Auk þess var hann hinn ágætasti manasættir.<br>