„Blik 1969/Vesturhúsafeðgarnir“: Munur á milli breytinga

Hjónin Hafliði og Halla áttu 6 börn, þrjár stúlkur og þrjá drengi. Einn sona þeirra var Þórarinn Hafliðason, fyrsti mormónaprestur á Íslandi (sjá [[Blik 1960]]). Hann bjó og starfaði í Vestmannaeyjum, eftir að hann lauk „snikkara“-námi í Danmörku og öðlaðist þar prestsréttindi til þess að skíra fólk á Íslandi til mormónatrúar. Hér notaði hann Mormónapollinn óspart að ósk Eyjafólks, skírði og blessaði í nafni guðs síns og mormónasafnaðarins í Utah. Þórarinn Hafliðason drukknaði í fiskiróðri vestur af Vestmannaeyjum árið 1852. Sóknarprestinum i Eyjum létti stórlega!

Tvær dætur þeirra hjóna, Hafliða og Höllu hétu báðar Margrétarnafninu, og voru fimm aldursár á milli þeirra. Sú eldri var fædd 1830. Hún ein kemur hér við sögu.  

Sveinninn ungi í Berjanesi undir Eyjafjöllum hlaut nafnið Guðmundur, - [[Guðmundur Þórarinsson]], síðar bóndi á Vesturhúsum í Vestmannaeyjum um tugi ára.

Ýmis erindi þurfti piltur þessi að reka við verzlanir í Eyjum, meðan Fjallaskipið stóð þar við þennan dag. Meðferðis hafði hann t. d. tvö bréf. Þeim þurfti hann að koma til skila. Annað þeirra a. m. k. var þess efnis, að hann þurfti að snúast í að taka út vörur samkvæmt því og koma þeim til skips. Það bréf var frá [[Einar Jóhannsson|Einari hreppstjóra Jóhannssyni]], bónda í Þórisholti í Mýrdal til verzlunarstjóra Austurbúðarinnar, [[Jóhann Bjarnasen|Jóhanns P. Bjarnasen]] og hljóðaði á þessa leið:

Hitt bréfið, sem Guðmundur Þórarinsson hafði meðferðis, var frá séra Magnúsi Hákonarsyni sóknarpresti í Vík í Mýrdal. Það var stílað til Thomsens kaupmanns í Miðbúðinni í Eyjum. Að einu leyti var það bréf markvert og þess vegna birt hér. Það sannar okkur, að Jón forseti hefur annast útvegun og innkaup bóka í Kaupmannahöfn til handa ýmsum menntamönnum í landinu og sent bækurnar heim með verzlunarskipunum. Þarna sannast, að hann hefur sent séra Magnúsi Hákonarsyni í Vík bókaböggul með verzlunarskipinu til Vestmannaeyja og falið E. Thomsen kaupmanni að koma honum til skila austur í Vík samkv. beiðni sóknarprestsins.

Með bréfi þessu þakkar presturinn verzlunarstjóranum fyrir bókasendinguna, um leið og hann viðurkennir móttöku hennar. Þá þakkar prestur verzlunarstj óranum einnig fyrir súkkulaðið, sem verzlunarstjórinn hafði gætt prestsmaddömunni á, konu séra Magnúsar, frú Þuríði Bjarnadóttur frá Þykkvabæ í Álftaveri, dóttur Bjarna Jónssonar klausturhaldara þar. Innileg vinátta var jafnan ríkjandi milli prestsins og E. Thomsens kaupmanns.  

:Ærebödigst Tak for Deres gode Besögelse af en Pakke Böger til mig fra Arckivar (skjalaverði) J. Sigurdson for hvis vigtige Modtagelse jeg herved giver Dem min Tilstaaelse.“

Að lokum æskir prestur þess, að kaupmanninum mætti þóknast að veita hinum trúverðuga vinnumanni sínum, Magnúsi Brandssyni, vörulán fyrir 5-10 dali, ef hann skyldi bera upp við kaupmanninn þá bæn sína. Býðst prestur til að vera ábyrgðarmaður fyrir þeirri úttekt, svo lengi sem Magnús Brandsson sé vinnumaður hans. Síðast biður prestur kaupmanninn að fyrirgefa sér það, hvað bréfið er flýtislega skrifað. Tíminn er naumur, segir hann. Prestur segist vera á leið til Reykjavíkur í mikilvægum erindum og hafi komið við í Steinum á leið suður.

Skjóta má því hér inn, að erindi prestsins til Reykjavíkur að þessu sinni, er vitað. Hann var að leggja drög að því að fá veitingu fyrir Stað í Steingrímsfirði. Þá veitingu fékk hann árið eftir (1868) ag fluttist búferlum norður að Stað árið 1869.¹

<small>¹ Séra Magnús Hákonarson fæddist að Eyri í Skutulsfirði 16. ágúst 1812. Foreldrar hans voru séra Hákon prófastur Jónsson og kona hans maddama Helga Árnadóttir frá Meirihlíð í Bolungarvík. Séra Magnús bar nafn Magnúsar Stephensen dómstjóra í Viðey. Hann Ias við Háskólann í Kaupmannahöfn veturinn 1834-1835 og las guðfræði nokkurn hluta þess vetrar, en lauk aldrei prófi í henni. Samt fékk hann vígslu að Miklaholtsprestakalli vorið 1845 eftir að hafa gegnt skrifstofustörfum í skrifstofum Stephensensættarinnar. Sumarið 1854 fékk séra Magnús Hákonarson Reynisþing í Vestur-Skaftafellssýslu og fluttist þangað árið eftir. Þar var hann prestur í 14 ár eða þar til hann fluttist norður að Stað í Steingrímsfirði. Bréfið, sem hér er rætt um, vottar, að séra Magnús Hákonarson er enn búsettur í Vík í Mýrdal sumarið 1867, og mun því ártalið í Íslenzkum æviskrám um flutning séra Magnúsar eitthvað hafa ruglazt. <br>

En hinn hyggni og forsjáli vinnumaður í Landlyst vissi betur en sýslumaðurinn í þessum efnum. Hann hafði í kyrrþey gert samning við Svein bónda og þeir orðið á það sáttir, að bóndi yrði húsmaður hjá ungu hjónunum vorið 1872 og hætti þar með búskap á Vesturhúsum. Þó skyldi þetta ekki að fullu afráðið fyrr en tryggt yrði, að þau Guðmundur og Guðrún fengju byggingu fyrir jörðinni. Allt var þannig undirbúið, er hinn setti sýslumaður á fund Sveins bónda til þess að tala máli vinnumanns síns.

Sveinn Hjaltason bóndi hafði misst konu sína, Kristínu Jónsdóttur árið 1859 frá tveim börnum þeirra hjóna, Margréti og Gunnari. Vegna barnanna hafði hann haldið áfram búskapnum á Vesturhúsum, þótt konan væri fallin frá. En þegar hér var komið tíð og tíma, voru börn bónda uppkomin, Margrét 25 ára og Gunnar 16 ára. Sveinn bóndi vildi því gjarnan hætta búskap nú og ráðast í húsmennsku.

Guðmundur Þórarinsson hafði sama háttinn á eins og svo margir mikilsvirtir borgarar í Eyjum fyrr og síðar á 19. öldinni: Hann hóf búskap sinn með „bústýru“, hjákúrunni sinni, Guðrúnu Erlendsdóttur. Þau hófu sem sé búskap sinn á Vesturhúsum í fardögum 1872 og áttu þá eftir að gera þennan garð farsælan og frægan á sína vísu næstu 44 árin,

er þau bjuggu þar.

Þrem dögum eftir skírnarathöfnina settist [[séra Brynjólfur Jónsson]] prestur að Ofanleiti við skrifborðið sitt í „skrifkammersinu“ sínu og páraði sýslumanninum danska nokkrar línur: „Að ógiftar persónur, Guðmundur Þórarinsson og Guðrún Erlendsdóttir, bæði á Vesturhúsum hér í sókn, séu með sameiginlegri barneign, er að bar 27. f. m., orðin uppvís að legorðsbroti í f yrsta sinni, gefst sýslumanninum hér með til vitundar.

::3. j úlí 1872.

:::Br. Jónsson.

[[Þórdís Guðmundsdóttir|Þórdís]], fædd 29. ágúst 1877. Hún giftist [[Jóel Eyjólfsson|Jóel Eyjólfssyni]], bróður Guðjóns Eyjólfssonar bónda. Þau bjuggu að [[Landamót]]um í Eyjum. Síðar var Jóel Eyjólfsson kenndur við [[Sælundur|Sælund]] við Bárugötu (nú Vesturvegur 2). .<br>

[[Guðleif Guðmundsdóttir|Guðleif]], fædd 11. okt. 1879. Hún giftist [[Vigfús Jónsson (formaður)|Vigfúsi Jónssyni]] frá Túni í Eyjum. Heimili þeirra var að [[Holt]]i við Ásaveg. .<br>

Utan vertíða stundaði Guðmundur bóndi sjósókn á vor- og sumarbátum, julum, eftir því sem hentaði honum frá vorönnum heima við búskapinn, öflun heyja að sumrinu, eggjasókn og fuglaveiðar í björgum o. s. frv. Bjargveiðar voru honum yndi og talinn var hann góður fjallamaður, meðan hann var á léttara skeiðinu. Þá seig hann í björg eftir svartfuglseggjum, „fór á bandi“ eftir fýlaeggjum, sló fýlunga á bæli, er á sumarið leið, veiddi svartfugl í snörur og lunda í net á varpstað, eða þá með grefli. Þannig var það fjögur fyrstu búskaparár hans á Vesturhúsum eða þar til Eyjamenn lærðu að nota færeyska háfinn við lundaveiðarnar. Eftir það veiddi Guðmundur bóndi lundann á klettabrúnum á færeyska vísu, og þótti það framför mikil. (Eftir 1875, að fyrsti háfurinn flytzt til Eyja).

Guðmundur bóndi hlaut tvívegis verðlaun fyrir framtak í búnaði. Hann reif niður gömlu torfgarðana um Vesturhúsatúnið, ók þar að grjóti á vetrum og hlóð grjótgarða í stað torfgarðanna. Fyrir þá endurbót hlaut hann viðurkenningar. Ég minnist þessara grjótgarða, er ég fluttist hingað í kaupstaðinn. Nokkur hluti þeirra var rifinn og fjarlægður, er húsin tóku að byggjast, sem nú standa beggja vegna Kirkjubæjabrautarinnar.

Sunnudaginn 12. marz 1916 sat Guðmundur bóndi Þórarinsson fund í Stúkunni Báru nr. 2. Þar hafði hann starfað um árabil, og enginn sótti þar fundi af meiri kostgæfni og áhuga en hann. Með bónda þessum bjó bæði vit og vilji til þess að meta blessun bindisins til gæfu sér og sínum. Þessi bóndi leit á bindindisstarfið frá kristilegu sjónarmiði til stuðnings og hjálpar hinum veikari bróður með óbifandi trú á orðin kunnu: „Það sem þér gjörið mínum minnsta

Til fararinnar réðust þessir menn: Guðmundur Þórarinsson bóndi á Vesturhúsum, Guðjón Eyjólfsson, tengdasonur Guðmundar, bóndi á Kirkjubæ, [[Magnús Eiríksson|Magnús bóndi Eiríksson]] á Eystri-Vesturhúsum og [[Þorsteinn Þorsteinsson]], þá vinnumaður í [[Ólafshús]]um, síðar búandi um árabil að [[Hjálmholt]]i við Urðaveg, þá unnusti Kristínar Jónsdóttur úr Mjóafirði eystra Brynjólfssonar.

Þegar að Álsey kom, reyndist nokkur súgur við steðjann. Nokkurn tíma biðu þeir lags við steðja Önundarkórsins, þar sem heppilegra eða auðveldara þótti að koma fé á land en við Lundakórssteðjann.

[[Jórunn Hannesdóttir]] húsfreyja á Vesturhúsum, tengdadóttir þeirra hjóna, Guðrúnar og Guðmundar, kona Magnúsar á Vesturhúsum, hafði skroppið frá tengdamóður sinni, - sem hún gjarnan veitti liðsinni og hafði hug með, þegar Guðmundur bóndi var ekki heima, - niður að [[Miðhús]]um til foreldra sinna þennan dag og var sonur hennar Magnús, þá 11 ára, með henni. Frá Miðhúsum reyndi drengurinn að fylgjast með því, þegar afi hans kæmi úr Álsey. Þá var ætlunin að hlaupa vestur á Bæjarbryggju og taka á móti honum, því að samband þeirra var innilegt og umhyggjusamt, eins og oft á sér stað um afann og sonar- eða dóttursoninn. Loks sást báturinn koma fyrir Klettsnefið.

„Afi? - Afi? Hvar er afi minn?“ spurði drengur. - Steinhljóð. „Hvar er hann afi minn?“ spurði drengurinn hærri röddu, og var ekki laust við ótta í röddinni. Það var sem drengnum byði í grun. - Steinhljóð. Þá hljóp Magnús litli austur í Miðhús og sagði þau tíðindi, að hann hefði ekki séð hann afa sinn í bátnum. Hannes móðurafi hans gekk þá vestur á bryggjuna til þess að hitta bátsverja og hafa tal af þeim. Hannes flutti síðan sorgarfregnina heim í rannið.