„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 2006/Þórunn Sveinsdóttir, skip og nafn“: Munur á milli breytinga

'''Þórunn Júlía Sveinsdóttir frá Ósi við Eyrabakka'''<br>

Hún hét fullu nafni Þórunn Júlía Sveinsdóttir, kölluð Þórunn eða Tóta á Byggðarenda. Hún var fædd á Eyrarbakka 8. júlí árið 1894 og ólst upp hjá foreldrum sínum. Faðir hennar var Sveinn Sveinsson, fæddur í Simbakoti 9. okt. 1863. Hann var sjómaður, lést 2. júní 1941. Kona hans og móðir Þórunnar var Ingunn Sigurðardóttir frá Rauðafelli í A-Eyjafjöllum, f. 26. jan. 1858, d. 29. apríl 1941. Þau hjón bjuggu að Ósi á Eyrarbakka með fimm börnum sínum, fjórum stúlkum og einum dreng. Húsið Ós hafði tvær burstir og það var aðeins eitt herbergi í austurburstinni. Í því svaf öll fjölskyldan. Þar var hátt undir loft því að burstin var látin halda sér en þröngt hefur verið í herberginu. Sváfu systurnar tvær og tvær saman í rúmi en bróðir þeirra einn. Þetta hús stendur enn á Eyrarbakka og er vel við haldið.<br> [[Mynd:Þórunn Sveinsdóttir sj.blað.png|250px|thumb|Þórunn Sveinsdóttir]]

Þau Þórunn og Matthías byrjuðu að búa eftir að þau komu til Eyja, og þann 10. maí 1917 giftu þau sig. Þau fengu inni á Vestri-Gjábakka sem var frekar lítið hús en þó dálítið langt og allt á einni hæð. Það var austarlega á Heimaey og stóð við Bakkastíg. Fyrsta barn þeirra Þórunnar og Matthíasar fæddist 17.des. 1916 á Vestri-Gjábakka og fékk nafnið [[Ingólfur Matthíasson|Ingólfur Símon]] (Símonarnafnið er Símon Dalaskáld). Frá [[Gjábakki8|Gjábakka]] fluttust þau Þórunn og Matthías að Vestmannabraut 27, í hús sem hét [[Garðsauki]]. Það átti Árni Jónsson útgerðarmaður, hann átti vélbátinn Gissur hvíta. Þar fæddist [[Sveinn Matthíasson|Sveinn]] 14. ágúst 1918 og Óskar 22. mars 1921. Frá Garðsauka flytjast þau hjón að [[Vallarnes|Vallarnesi]] og síðan á Hof við Urðaveg. Á þessum árum eignuðust þau Gísla, fæddur 17. apríl 1925, en hann lést í bílslysi í Reykjavík aðeins 8 ára gamall. [[Mynd:Byggðarendi við Brekastíg.png|px|thumb|Byggðarendi við Brekastíg]][[Matthildur Þ. Matthíasdóttir|Matthildur Þórunn]] fæddist 13. júní 1926. Það var síðan líklega 1928 sem þau kaupa minnsta húsið við Brekastíg, nr. 15a, en húsið heitir Byggðarendi. Þröngt var um þau í því húsi. Það var gengið inn í það að norðan, inn í litla forstofu eða gang og beint inn af útidyrunum var herbergi þar sem öll fimm börnin sváfu og lítið herbergi þar sem þau hjón sváfu. Einnig var eldhús, meira var plássið ekki. Vaskahús var í skúr við hliðina eða bak við húsið. Eins og sést á þessum búferlaflutningum hefur verið erfitt með húsnæði í Eyjum á þessum árum. Ef fólk átti ekki sjálft húsnæði þurfti það oft að flytja sig á milli húsa.<br>

Þegar Þórunn hafði lokið við að byggja við Byggðarenda fór hún að taka menn í fæði, kostgangara eins og þeir voru kallaðir. Þetta gerði hún í nokkur ár til að bjarga sér og var jafnframt með menn í þjónustu, þvoði af þeim og straujaði fötin þeirra. Það var haft eftir þeim sem voru kostgangarar hjá Þórunni á Byggðarenda að þar hafi alltaf ríkt góður andi og verið vel tekið á móti þeim sem þangað komu. Þetta hefur sá sem hér heldur á penna margoft fengið að heyra.

Einn kostgangari hjá Þórunni Sveinsdóttur var frændi hennar, Ingvar J. Guðmundsson. Móðir hans var Ingibjörg Sveinsdóttir, systir Sveins Sveinssonar á Ósi. Ingvar var vélstjóri á togurum. Eitt sinn er hann kom til Þórunnar færði hann henni að gjöf fallegan og sérstakan myndaramma úr kopar. Ramminn var eins og blómapottur með laufblöðum og sporöskjulagaður myndflöturinn kom upp úr blóminu. Ingvar smíðaði rammann sjálfur og er hann listasmíði. Þessi gjöf ber vott um að hann hefur verið ánægður með þá þjónustu og mat sem hann fékk hjá Þórunni frænku sinni á Byggðarenda. Ingvar fórst með togaranum Braga við Fleetwood 30. október 1940. Þegar Þórunn lést eignaðist Óskar Matthíasson þennan ramma og er hann nú í eigu Þóru Sigurjónsdóttur, ekkju Óskars, og hefur síðan verið í honum mynd af Óskari.<br><br>

'''Margir réttu hjálparhönd'''<br>

Á þessum erfiðleikatímum hjá Þórunni reyndi hún margvíslega hjálpsemi hjá fólki. Árni í [[Garðsauki|Garðsauka]] bauð t.d. Óskari Matt að borða hjá sér og gerði hann það í einhvern tíma, en síðan vildi hann auðvitað vera hjá móður sinni. Ingólfur var sendur á Eyrarbakka um tíma þar sem hann var hjá ömmu sinni og afa en þau bjuggu þá enn á Ósi. Sveinn var tvö ár á Krossi í Austur-Landeyjum og var hann fermdur frá Krosskirkju. Óskar var í sveit á sumrin, var 1931 í Neðridal í Mýrdal en árið 1932 á Tumastöðum í Fljótshlíð hjá Frímanni Ísleifssyni og Mörtu Sigurðardóttir og sumarið 1933 var hann sendur í sveit til Auðuns Auðunssonar og Þorbjargar á Efri-Hól undir Eyjafjöllum. Þá var hann eitt sumar hjá Þorvaldi Símonarsyni og Guðbjörgu Sigurðardóttur í Krosshjáleigu (Tjarnarkoti) í A-Landeyjum. Þegar Óskar var í Krosshjáleigu hitti hann Frímann á Tumastöðum sem spurði Óskar hvort hann vildi koma til sín í orlof. Óskar var fljótur að svara því neitandi enda vissi hann ekki hvað orðið þýddi, hafði aldrei heyrt þetta orð fyrr. Fleiri sögur eru til af Óskari frá þessum erfiðleikaárum.<br><br>

„Einn dag er Ásta að ganga upp Heimagötu en Óskar, sem þá var smápatti, að labba heim til sín að Vallarnesi, næsta húsi við Garðshorn. Tóku þau tal saman. Óskar var grútskítugur, búinn að óhreinka fötin sín og það var vond lykt af honum. Ásta spyr hann: Hvað varst þú eiginlega að gera, drengur? Ég var niður á bryggju að tína lifur, svaraði Óskar. Hann var með höndina í vasanum og lét glamra í peningunum. Ásta spyr hann þá hvað hann ætli að gera við þessa peninga sem hann sé með í vasanum. Ég ætla að kaupa inniskó og gefa henni mömmu minni.“<br>

Óskar og bræður hans byrjuðu snemma að taka til hendinni og voru hörkuduglegir að bjarga sér og draga björg í bú. Eitt skipti sem oftar fór Óskar niður á bryggju og þar var honum gefin hnísa sem þótti mikil búbót á þessum árum því að mikið kjöt er á þessum smáhvölum. En það var þrautin þyngri að koma hnísunni upp á Brekastíg fyrir lítinn snáða. Óskar byrjaði þó að draga hana heim og var búinn að drösla henni upp að Vöruhúsi við Vestmannabraut þegar hann stoppar og hvílir sig enda alveg að gefast upp og langur vegur enn eftir að draga hana upp Skólaveg og hálfan Brekastíginn. Þar sem hann situr þarna koma að honum tveir menn sem höfðu séð hann með hnísuna og vissu hvernig honum leið. Þeir buðust til að bera fyrir hann hnísuna upp Skólaveg og inn Brekastíg, heim að Byggðarenda þar sem tekið var við henni fegins hendi. Þetta atvik festist í minni Óskars sem sagði oft þessa sögu og var alla tíð þakklátur þessum mönnum sem þarna komu til hjálpar. Annar þeirra var [[Þorsteinn Sigurðsson]] frá [[Melstaður|Melstað]], seinna á [[Blátindur|Blátindi]], útgerðarmaður í Eyjum og einn eiganda Fiskiðjunnar hf. Ekki er vitað hver hinn maðurinn var.<br>

'''Sonarmissir'''<br>

Gísli, sonur Þórunnar, var aðeins 8 ára er hann lést í sviplegu bílslysi í Reykjavík 27. maí 1933. Hann var, þegar þetta gerðist, hjá föðurömmu sinni, Jónínu M. Þórðardóttur sem bjó að Bergstaðarstræti 30, neðstu hæð (jarðhæð). Atvik voru þau að Sveinn, bróðir Gísla, hafði verið í sveit hjá bónda á Krossi í A-Landeyjum sem Björn hét og var hann að flytja búferlum þetta vor að Horni í Skorradal. Ætlaði Sveinn að fylgja honum þangað. Seinna fluttist Björn norður í Eyjafjörð og gerðist kennari þar. Svein langaði að hitta bróður sinn í Reykjavík og varð úr að þeir komu við í Bergstaðastrætinu á leiðinni vestur svo að bræðurnir gætu hist. Má nærri geta að þar urðu fagnaðarfundir. Gísla var gefinn peningur. Þegar bíllinn er að fara af stað missir hann peninginn og ætlar að ná honum upp en verður þá undir bílnum sem var með búslóðina. Hann dó samstundis. Sveinn, bróðir Gísla, hefur því verið áhorfandi að þessu hræðilega slysi. Þetta voru vitaskuld þungbærar fréttir fyrir Þórunni, aðeins þremur árum eftir að hún missti Matthías í Araslysinu.<br><br>

Þau Þórunn og Sigmar bjuggu á Byggðarenda til ársins 1954, en þá fluttu þau að [[Sunnuhvoll|Sunnuhvoli]] við Miðstræti 14 þar sem Þórunn bjó til dauðadags.<br><br>