Úr fórum Árna Árnasonar/Verk annarra/Til Finnlands

Úr fórum Árna Árnasonar

Til Finnlands

Loftur Guðmundsson

Hví berast helsár kvein frá austur átt,

hví óma dauðastunur mæðra og barna?

Hver myrðir á svo hryllilegan hátt

og hlífist ei að beita vopnamátt

gegn litlum hóp, sem ekkert á til varna?

Hví drúpir byggð og bær um Norðurlönd,

hví blika tár í augum þeirra manna,

sem treysta því, að hlífi æðri hönd

þeim hetjum, sem nú verja Karelsströnd

gegn brjáluðu æði blóðgra vargatanna.

Í sárum flakir Finnlands hrausta þjóð,

sem frelsi og ættjörð hærra lífi virðir.

Enn drýpur Finnlands heita hjarta blóð

sem heilög fórnardögg á vígaslóð

mót ofurvaldi, er hverja hugsjón myrðir.

Með sverðin reidd í hverri hetjumund,

einn hópur smár gegn múgsins fjölda stendur.

Hver dáir ei þá dirfsku og karlmannslund,

sem dauðann heldur kýs á feðragrund

en selja frelsi og fjör í böðlahendur?

Hve sárt, hve sárt, að heyra hróp og kvein,

er helsærð bræðraþjóð í kvölum stynur.

Hve sárt, hve sárt að hafa ei hjálpráð nein,

er huggað geti og létt þau sáru mein

að geta ei rétt þér hönd sem hollur vinur.

Vor einlæg samúð veikur vottur er

þess vilja, er smæð vor aðeins sýnt þér getur.

Við hötum, þjáumst, elskum öll með þér,

þín örlög hörð sem bróður grátum vér.

Þín bæn er vor, þín djarfa dáð oss hvetur.

Vit, finnska þjóð, þó fláar fjandaklær

þig frelsi ræni og vefji þrældómsböndum,

þín hetjulund er logi fagurskær,

sem leifturbliki gegn um myrkrin slær

í sál hvers manns og svanna á Norðurlöndum.

En þú, sem myrðir sakleysingjans sál

og særðar mæður banahöggum lemur,

sem hverja fagra hugsjón berð á bál

og byggir hástól fyrir grimmd og tál

og rétt þess veika hörðum hælum lemur,

sú tíð mun koma, er greiðir þú þín gjöld.

Hver glæpur hraðast leikur þann, sem fremur,

þó sigri nú í svip þín helráð köld,

vit, síðar hefnd og blóðskuld þúsundföld

á þér og börnum þínum niður kemur.

Þín eiturtunga hlífist hvergi við

með hræsni að smjatta á fögrum bróðurorðum,

í lýðsins hjörtu að ljúga um skjól og frið,

að lofa rétti og bjóða veikum grið,

nú sést þín efnd, í svörtum smánarorðum.

En sjálfri þér þú ristir rammast níð,

þín rauða lygi er sundurtætt og hrakin.

Sem blóðug martröð blekktum heimsins lýð

nú blasir við og geymist alla tíð

þín böðulsásýnd blæjulaus og nakin.

Hver telur það ei lífs síns mesta lán

að lifa fjarri þínum æðisglóðum?

Hver vogar sér að verja þína smán?

Hver vogar sér að telja frelsisrán

og hryðjuverk til heilla nokkrum þjóðum?

Ef nokkur meðal vor svo argur er,

skal uppi skömm þess níðings alla daga,

því hver, sem blóðþyrsts morðhunds málstað ver,

þess myrta dreyra á sekum höndum ber,

og nafn hans geymir sama glæpasaga.

Við blossa af þinni björtu fórnarglóð

skal bál það kveikt, er engin þýlund slekkur.

Hver dropi blóðs, er döggvar þína slóð,

til drottins kallar, uns af finnskri þjóð

hver fjötur þrældómsoksins aftur hrekkur.

Loftur Guðmundsson

Úr fórum Árna Árnasonar, efnisyfirlit