Úr fórum Árna Árnasonar. Ókunnur höfundur/Trollmannaríma
Jump to navigation
Jump to search
- Úr fórum Árna Árnasonar
- Trollmannaríma
- 1. ríma
- Málið vanda mönnum ber,
- málið blandað ljóðum er.
- Ef að andinn í mig fer,
- oft má fjandinn gá að sér.
- Ég í líma legg mig við
- ljóða-glímu farganið.
- Sóa tíma og sálarfrið,
- syng nú rímu og hljóðs mér bið.
- 2. ríma
- Gamalt rann ég götuskeið,
- gamlan fann ég hjörvameið.
- Ingvar í Mandal mín þar beið,
- mælti hann á þessa leið:
- ,,Mikið berjast mennirnir,
- mikið verjast Rússarnir.
- Okkur merja mör-vambir
- magnast herjans glæpirnir.
- Búkum föllnum byrgist láð,
- blóðs á völl er mönnum stráð.
- Fjandinn öll að eignast ráð
- eins og tröllin hafa spáð.
- Er að spillast árferði,
- er að villast þjóðerni.
- Svo er að tryllast siðferði
- að sumir fyllast viðbjóði.
- Skrílnum handa í Höllinni
- hefir fjandinn verkefni.
- Sínu að granda siðgæði
- og sötra landa á nóttinni.
- Þangað flykkjast forhertar
- fransós-bykkjur málaðar.
- Hrokagikkir gera þar
- glæpaskikki allskonar.
- Hyski þjóra þetta kann,
- þörf er stór að senda mann
- bæjarstjóra, og hengja hann
- Hallarmóra og Fógetann.
- Nú er öldin, sem þú sérð.
- Svona er fjöldans menning gerð.
- Yfirvöldin afhróps-verð,
- aukast gjöld og skatta-mergð“.
- 3. ríma
- „Hvað er sjó að frétta frá?“
- Með fisk í kló ég Ingvar sá.
- „Er hann nógan nú að fá?“
- Nöldurs-kjóann, spurði ég þá.
- „Þetta eina þykir verst,
- þaðan seinast hefir frést.
- Varla bein úr sjónum sést.
- Samt kvað reynast trollið best.
- Á þeim fleytum flest er lið
- fjandi eitur harðsnúið,
- er það leitar út á mið
- eða sveitist trollið við.
- Fram þeir brjótast bölvandi,
- botnsins grjótið mölvandi,
- bræði-ljótir lemjandi,
- last og blótið fremjandi.
- Mála sannast er það enn,
- allir kannast við það senn.
- Hafa manna-tilþrif tvenn
- troll-bátanna stýrimenn.
- Safna pyngjur seðlabing.
- Sú er dyngjan ekki ring,
- skál, ég klingi, - og Skaftfelling
- skrafs á þingi lofið syng.
- 4. ríma
- Þó að víða væri leitað
- vaskra manna hér um kring.
- Mestar geta hetjur heitað
- ,,Hilmi” á og ,,Skaftfelling”.
- Köldum höndum kast`a og hífa
- kempur þessar dag og nótt.
- Sína túla sundur-rífa
- sér í kokið vítt og ljótt.
- Þessa orkan afla-meli
- ufsi og langa sækir heim.
- Skoltagleiða skötuseli
- skrattinn líka sendir þeim.
- Þeir fá karfa, þorsk og ýsu,
- þara, grjót og steinbítinn,
- lúðu, kola, háf og hnísu,
- hausa, slor og marhnútinn.
- Drepa, trufla, fæla, flengja
- fiska og hvalakynið þeir.
- Tundurduflin tæta, sprengja,
- trolli smala hraun og leir.
- Makráð þjóð á morgni heiðum
- móka þiggur grútarleg.
- Trylltir menn á vörpuveiðum
- vaka meir en þú og ég.
- 5. ríma
- Ísland meðan á sér hrafn
- uppi Héðins verður nafn.
- Hann er veðurhana jafn.
- Honum kveð ég ljóðasafn.
- Sést ei netið sundurtætt
- svo ei geti Héðinn bætt.
- Efst ég set hann ótvírætt,
- ef að betri manni er gætt.
- Leiftur-hraður notar nál,
- nógu kvað hans liðugt mál.
- Mesta aða er við skál,
- oftast glaða hefir sál.
- Eins og kýr af kálfum ber
- kappinn dýr af öðrum er.
- Splæsir víra, skötu sker,
- Skafta stýrimaður er.
- Þorsk og lúðu hafs úr hyl
- hífir snúðugt borðsins til.
- Skjálfa súðir, skröltir spil,
- skakast rúður, dekk og þil.
- Ef að bræðin í hann fer,
- engra gæða vænta ber.
- Tryllt fram æðið treður sér
- túlinn hræðilegur er.
- Innan hafnar sá ei seinn,
- sést í stafni hár og beinn.
- Við hann jafnast aðeins einn
- á hann nafnið Sigursteinn.
- Best þeir una vosbúð við,
- véladrunur, súlu-klið.
- Botnvörpuna, brimrótið,
- breiðan munn og afvikið.
- (síðasta hending eitthvað brengluð. Á.Á.).
- 6. ríma
- Út um Horns- og Halamiðin
- hefur margar krónur grætt.
- Ríga-þorska rist á kviðinn,
- rifin trollin líka bætt.
- Hvar sem hann á fleytu flýtur,
- fremstur er í hverri raun.
- Járnkaldur á jaxlinn bítur
- Jökul við og Selvogshraun.
- Höfuð yfir aðra flesta
- aula ber til sjós og lands.
- Þessi jötunn þykir mesta
- þarfasmíði skaparans.
- Aldrei krafta virðist vanta,
- vitið nóg er honum léð.
- Næstum á við níu fanta
- nál og spíru vinnur með.
- Á hann kjaft, sem enginn reyni
- upp að hafa móti sér.
- Sannarlega Sigursteini
- saman ekki fisjað er.
- Hvar sem sést hinn heljarstóri
- hákarls-skrokkur þessa manns,
- flýgur oss í minni Móri,
- er mændi yfir sauða krans.
- 7. ríma
- Hann var alinn upp í sveit,
- át sem hvalur slátrin feit.
- Kynntist halur hrossa beit,
- hænsnagali og sauðaleit.
- Verki farinn fullvel, sá
- fantur var að raka og slá.
- Torfið skar og færði frá,
- forir bar og veitti á.
- Rakaði gærur risti mó,
- rúði ær og tamdi ,,dróg”.
- Sótti færafisk að sjó,
- fléttaði snæri, gerði skó.
- Kindur elti, kláfa braut,
- kúnum hélt hann undir naut,
- keitu hellti, hrærði graut,
- hrúta gelti, kálfa skaut.
- Sætti, breiddi, brýndi, sló,
- batt og reiddi hey og mó,
- skatta greiddi, gripi fló,
- glatt hann veiddi, ef komst á sjó.
- Hann með pál og kekkjakrók
- kúm úr stáli heyið tók.
- Yfir sál var ekkert mók.
- Ört var mál og hyggjan klók.
- 8. ríma
- Hann fór þá að hugsa um sjó,
- hafið bláa þankann dróg.
- Koti frá í ferð sig bjó
- fötin á og nýja skó.
- Ýmsum döllum á hann var,
- eins og tröll af dvergum þar
- hann af öllum öðrum bar,
- afbragðs köllum hverskonar.
- Hugur stefndi hærra þó.
- Hann það nefndi oft á sjó,
- sem hann efndi og á sig sló,
- aukna fremd það honum bjó.
- Pældi kort og kompásinn
- kergjusnortinn, ákveðinn.
- Hvergi skorti skilninginn, -
- skársta sort var pungurinn.
- Tók hann stöðu stýrimanns,
- stjórnaði gröðum djöflafans.
- Loks var böðuls-lendum hans
- lyft í söðul skipstjórans.
- Einstök var hann aflakló,
- út á mar hann fyrstur dróg.
- Undir þar var náma nóg,
- netin, hvar sem lagði í sjó.
- Síðan tók við trollið ást,
- tíðum klókur undi skárst.
- Gríðarhrókur kunni að kljást,
- kvíðamók þar ekki sást.
- ————
- Hetjur þessar hafa náð
- heiðurssessi í lengd og bráð.
- Mun þeim blessun mæld og ljáð
- meiri en skessan hefir spáð.
- Burt er skíma bráðlega,
- breytast tímar óðfluga.
- Andinn hímir úrvinda,
- endar ríma trollmanna“.