„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 2005/Eyjólfur Gíslason frá Bessastöðum“: Munur á milli breytinga

Helstu breytingar í lofti til veðurbreytinga skulu hér nefhdar eftir því sem ég þekkti. Þegar sáust smá grá skýjadrög á vesturloftinu í heiðskíru veðri nefndu menn það bliku og komust þannig að orði að nú færi bráðlega að draga til austanáttar, og ef skýin voru þéttari og dekkri var sagt, hann er orðinn korgblikaóur í útsuðrinu, svo það má búast við austan stormi á morgun, sem oftast varð líka orð að sönnu. Þá var einnig tekið mark á því, þegar skýja-bólstrar sáust vestan til efst á Heklu. Það boðaði austanátt og einnig mikið skýjaþykkni í útnorðri.

Þegar sáust þykkir skýjabakkar neðst við sjón¬deildarhring fram af Dyrhólaey var vís austan stormur og ef kembdi upp úr þeim bakka mátti búast við miklu suðaustan hvassviðri. Þá veittu menn því einnig athygli, hvort ekki sæjust litlir skýhnoðrar- hrafnar- bera við há-Eyjafjallajökul og ef að þeir sáust, þurfti ekki að efast um, að stutt yrði í austan rok.

Þá fylgdust og margir menn vel með brim,- og sjáv-arhljóðum. Þegar brimhljóð heyrðist í logni frá Sólboða og Urðum, boðaði það austanátt og eftir því sem hljóðið var hærra eða lægra, átti vind-hraðinn að vera.

Þegar brimhljóð heyrðist innan hafhar og á Eiðinu, vissi það á norðanátt.

Eyjamenn áttu erfiðast með að sjá og spá fyrir vestan- og útsynnings (SV) veðrum, því þau brustu oft svo snögglega á. A undan þessum veðrum fóru þykkir skýjabakkar sem gengu hratt upp á vestur-loftið. Þá var og höfð gát á sjólagi og brimboðum vestan Eyja, en eftir að menn fóru að kynnast og þekkja á barómetin, var mikið farið eftir mælistöðunni. Alhörðustu veðrin sem gengu yfir Eyjar voru kölluð skarðaveóur, var þá vindstaðan um Náttmálaskarð, sem er á milli Litla-Klifs og Eggja.

Eyjólfur Gíslason frá Bessastöðum