„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 2004/„Í voða, vanda og þraut““: Munur á milli breytinga

<center>'''SIGURBJÖRN EINARSSON'''</center><br>

   

Ég fór aldrei til sjós. Snemma fór ég þó að gera ráð fyrir að fara í útver, eins og frændur og grannar gerðu flestir, þegar þeir þóttu hafa aldur til. Það var [[Mynd:Sigurbjörn Einarsson, biskup.png|250px|thumb|Sigurbjörn Einarsson, biskup]]löng gönguleið til verstöðva úr Meðallandi. Faðir minn og afi sögðu mér sögur af ferðum sínum, þegar þeir fóru ungir í þorrabyrjun til sjóróðra og brutust yfir torleiði og ófærur, margar dagleiðir, burðalitlir með léttan mal og léleg klæði. Lífsbjörgin var dýr í þá daga. En sögur um harðrétti og háska, sem menn hafa sigrast á, verða ævintýri í eyrum lítils áheyranda, sem er ekki farinn að gera sér grein fyrir því, að veröldin sé annað en bros. Þegar ég fékk að fara á fjöru sá ég stundum togara ösla skammt utan brimgarðsins. Þeir voru flestir útlenskir. Það heyrði ég fullorðna segja, að mennirnir á svona skipum yrðu allir ríkir á skömmum tíma. Ég heyrði líka sögur af skaftfellskum görpum, sem komust á togara, urðu jafnvel skipstjórar. Það stóð ljómi af slíkum mönnum.