„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 2004/„Í voða, vanda og þraut““: Munur á milli breytinga

<center>'''SIGURBJÖRN EINARSSON</center><br><br>

   

Ég fór aldrei til sjós. Snemma fór ég þó að gera ráð fyrir að fara í útver, eins og frændur og grannar gerðu flestir, þegar þeir þóttu hafa aldur til. Það var löng gönguleið til verstöðva úr Meðallandi. Faðir minn og afi sögðu mér sögur af ferðum sínum, þegar þeir fóru ungir í þorrabyrjun til sjóróðra og brutust yfir torleiði og ófærur, margar dagleiðir, burðalitlir með léttan mal og léleg klæði. Lífsbjörgin var dýr í þá daga. En sögur um harðrétti og háska, sem menn hafa sigrast á, verða ævintýri í eyrum lítils áheyranda, sem er ekki farinn að gera sér grein fyrir því, að veröldin sé annað en bros. Þegar ég fékk að fara á fjöru sá ég stundum togara ösla skammt utan brimgarðsins. Þeir voru flestir útlenskir. Það heyrði ég fullorðna segja, að mennirnir á svona skipum yrðu allir ríkir á skömmum tíma. Ég heyrði líka sögur af skaftfellskum görpum, sem komust á togara, urðu jafnvel skipstjórar. Það stóð ljómi af slíkum mönnum.

::::Jesús mér fylgi í friði<br>

::::Með fögru englaliði<br>