„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 2001/ Síðasti róðurinn“: Munur á milli breytinga

Hitt sjóslysið, sem ég rifjaði upp með föður mínum, gerðist við Eyjar 21. febrúar 1959. Að þessu sinni vorum við feðgarnir báðir býsna nærri vettvangi þótt hvorugur okkar væri á sjó. Ég var níu ára gamall þegar hér var komið sögu. Dag einn birtist ungur skipstjóri frá Neskaupstað inni á heimili okkar á Bólstað og fékk að gista í nokkra daga. Pabbi kom með hann heim fatalausan, en hann hafði misst allt sitt með bát sínum, Langanesi NK, sem sökk við Eyjar þennan sama dag. Og amma mín, [[Auðbjörg Jónsdóttir (Bólstað)|Auðbjörg]], sem hafði stærra hjarta en flestir aðrir, gekk í það að útvega föt á manninn í verslunum í bænum og hjá grönnum og vinafólki. Ef ég man rétt færði hún honum m.a. gljáfægða Gefjunarskó úr Kaupfélaginu. Þessi maður var Einar G. Guðmundsson, kunningi pabba að austan. Einar hafði oft komið til okkar þegar bátur hans var í landi. Pabbi náði stundum í hann niður í bát, sérstaklega um helgar.<br>

Mannbjörg varð þegar Langanesið sökk, en nærvera skipsbrotsmannsins á heimilinu, umkomuleysi hans og vissan um að miklu verr hefði getað farið. Minnti nöturlega á þann toll sem hafið tók nánast hverja vertíð.<br>

„Um kl. tvö 21. febrúar 1959 sendi vélbáturinn Langanes frá Neskaupstað neyðarskeyti út, en báturinn var þá staddur um 18 sjómílur norðvestur af Vestmannaeyjum, en þaðan var báturinn gerður út á vetrarvertíðinni. Sex manna áhöfn var á Langanesinu og voru skipverjar allir á þilfari við línudrátt.“ Smári Geirsson skráði viðtal við skipstjórann („Ég hef alltaf verið bátamaður: Einar G. Guðmundsson segir frá sjómannsferli sínum,“ Sjómannadagsblað Neskaupstaðar 1984), þar sem m.a. er vikið að hinstu sjóferð Langanessins:<br>

„Þegar við vorum að kanna hve mikill sjór væri kominn í bátinn lenti hann hliðflatur í ölduna. Ég var hræddur um að hann myndi einfaldlega rúlla yfir og því var ákveðið að fara í gúmmíbjörgunarbátinn. Við vorum sex á bátnum og fórum allir í björgunarbátinn og það var síðan Goðaborg NK sem bjargaði okkur, en allmargir bátar voru þá komnir á staðinn. Þetta mun hafa verið í fyrsta sinn sem norðfirskir sjómenn notuðu gúmmíbjörgunarbát til að bjarga sér.“<br>