„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1996/ Hringferð með Breka VE 61“: Munur á milli breytinga

<big><center>HRINGFERÐ MEÐ BREKA VE 61</center></big>

Á þessum árum vann ég við rannsóknarstörf við skipaverkfræðideild Tækniháskólans í Vestur-Berlín. Eitt af þeim verkefnum, sem við unnum að á þessum tíma, var hönnun á „fiskiskipi framtíðarinnar.“ Þessar rannsóknir voru styrktar af rannsóknarráðuneyti Þýskalands. Upp úr miðjum áttunda áratugnum fór mjög að kreppa að þýskum sjávarútvegi, aðallega vegna þess að strandþjóðir eins og Íslendingar höfðu fært út lögsögu sína í 200 sjómílur. Þar sem Þýskaland hefur litla strandlengju og Evrópubandalagið viðurkenndi einungis 12 mílna landhelgi urðu fiskimið Þjóðverja harla lítil. Þetta hafði þau áhrif að fiskiskipin gátu nánast hvergi veitt og verst urðu stóru frystitogararnir úti. Þeim var lagt hverjum á fætur öðrum. Þjóðverjar biðu ekki eftir að fiskiskipastóll þeirra yrði úreltur og útgerðir færu á hausinn þannig að fáir yrðu eftir til sjá um restina. Þess í stað var okkur (og reyndar mörgum fleiri stofnunum) fengið það verkefni að hanna nýtt fiskiskip sem hæfði þeim aðstæðum sem upp voru komnar. Í verkefninu var gengið út frá þörfinni á nýju skipi sem tæki mið af breyttum aðstæðum. Skipið skyldi vera ferskfiskstogari því að í Þýskalandi er ferskur fiskur mun dýrari en frosinn. Einnig átti skipið að geta veitt síld og makríl í flottroll. <br>

Þegar þetta verkefni var komið af stað og forvinna í fullum gangi datt mér í hug að það kynni að vera nokkurt snjallræði að fara til Íslands og reyna að freista þess að komast um borð í líkt skip og vinna þar eins og hver annar til þess að átta mig betur á hvernig veiðar og frágangur ferskfisks gengur fyrir sig. Ég var viss um að á því væri nokkuð að græða að kynna sér yfirleitt hvernig er unnið um borð í Íslenskum togara við veiðar, hvernig tvinnast saman vinna, vinnsla og mannskapur. Með þetta í huga fór ég til Íslands í júlímánuði 1986 og auðvitað heim til Eyja. <br>