„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1985/ Tilkynningaskylda íslenskra skipa“: Munur á milli breytinga

Með því að bæta hlustvörsluna gæti tilkynningarskylda íslenskra skipa náð tilgangi sínum. En hvenær er hægt að tryggja að viðkomandi skip heyri er strandstöðin kallar á það? Undanfarinn áratug eða lengur hefur verið í notkun kerfi sem tryggir þetta, svonefnt Selcall, eða radióval. Vakti ég máls á þessari tækni árið 1982. Öryggismálanefnd Alþingis tók þetta upp í tillögur sínar til samgönguráðherra, og nú er Póst- og símamúlastofnunin búin að veita samþykki sitt til þess að taka þetta kerfi í notkun hér í Vestmannaeyjum. Vonandi ber okkur gæfa til að koma þessu öryggismáli heilu í höfn, eins og svo mörgum öðrum.<br>

Nú skal aðeins reynt að skýra þetta tæknifyrirbrigði, Selcall. Strandstöðin sendir út númer hvers einstaks skips sem hún er að reyna að ná í. í „tónkóda". Þegar tónvalsskynjari skipsins hefur móttekið radíónúmer sitt gefur skynjarinn frá sér hringingu og ljós kviknar og sýnir að kallað hefur verið á skipið. Bjallan hringir skamman tíma en ljósið lýsir þar til ýtt hefur verið á „stopphnapp". Þannig eiga menn að geta séð að skipið hefur verið kallað upp, enda þótt þeir hafi ekki verið viðlátnir þegar kallið kom. Strandstöðin sendir líka númer sitt með kallinu og á því að vera hægt að sjá á skjá á viðkomandi tæki hver kallaði.<br>

Á viðurkenndum valbúnaði er gert ráð fyrir að unnt sé að hafa bjöllu eða annan hringibúnað til viðbótar á öðrum stað en valtækið sjálft.<br>