„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1985/ Minning látinna“: Munur á milli breytinga

Þorlaugargerði fyrir ofan Hraun í Vestmannaeyjum. Á þeim bæ ólst hann upp til fullorðinsára með foreldrum sínum, Guðríði Helgadóttur og Einari Sveinssyni, og bróður sínum, Hirti, og hálfsystur, Rósu, sem móðir hans átti frá fyrra hjónabandi. Hjörtur maður hennar hrapaði í Hellisey. Síðar giftist hún Einari og eignaðist með honum synina tvo. Alla tíð voru þeir bræður mjög samrýndir. Þeir komu sér alls staðar vel og voru einstakir reglu- og heiðursmenn sem öllum þótti vænt um sem þeim kynntust. Þeir eignuðust báðir falleg heimili í Eyjum, góðar konur og ágæt börn.<br>

Snemma mun hafa komið fram að Sveinbjörn var hneigður til smíða og varð það síðar að ráði að hann færi í smíðanám hjá Erlendi Árnasyni á Gilsbakka sem þá var einn af höfuðsmiðum Eyjanna. Með meistara sínum smíðaði hann mörg sumur. Smíðuðu þeir bæði Þorlaugargerðis-húsin og Brekkuhús fyrir ofan Hraun. Einnig stundaði Sveinbjörn fuglaveiðar á sumrum og sjómennsku á vertíðum. Eg, sem þessar línur festi á blað, var með Sveinbirni nokkur sumur við fuglaveiðar í Bjarnarey og við fjallgöngur í öðrum eyjum. Hann var ágætur veiðimaður, mjög slyngur sigmaður og ógleymanlegur félagi. Oftast var Sveinbjörn vélstjóri á vertíðum, en tvær vertíðir var hann formaður með

„Hebron“ VE 4. Bátinn áttu menn í aðventistasöfnuðinum. Honum lánaðist formennskan vel eins og allt sem hann tók sér fyrir hendur. Hebron var seldur frá Eyjum.<br>

Árið 1917 giftist Sveinbjörn Guðbjörgu Ingvarsdóttur frá Hellnahól undir Eyjafjöllum. Reyndist hún manni sínum sannur og góður lífsförunautur á allan hátt. Sveinbjörn sagði mér að ágætari konu hefði hann ekki getað hugsað sér. Auðheyrt var að hann dáði konu sína alla tíð. Þau hjónin eignuðust sex börn, fjórar stúlkur og tvo drengi. Drengina misstu þau báða á unga aldri, Stúlkurnar eru allar mjög vel af Guði gerðar og gefnar. Hafa þær reynst foreldrum sínum vel.<br>

Þau hjónin reistu sér ágætt íbúðarhús við Brekastíg og dvöldust þar nokkur ár. Árið 1924 gengu þau í aðventsöfnuðinn í Eyjum og voru trú og virk í söfnuðinum alla tíð síðan.<br>

Eftir það var starfssvið Sveinbjörns í Reykjavík til æviloka. Hann stundaði smíðar og var eftirsóttur. Byggði hann hvert stórhýsið eftir annað. Má þar nefna Nýja bíó við Lækjargötu, hús Haraldar Árnasonar við Ingólfsstræti o.fl. Um þessar mundir keyptu aðventistar jarðirnar Breiðabólstað og Vindheima í Ölfusi. Tilgangurinn var að reisa þar heimavistarskóla. Þetta átak þurfti að sjálfsögðu traustu forystu. Sveinbjörn var ráðinn til þessa mikla verks sem húsasmíðameistari. Skilaði hann verkinu fullbúnu með prýði. Sveinbirni var ánægja i að standa í þessu verki. Hlíðardalsskóli í Ölfusi er eini skólinn á Íslandi sem aðventistar hafa stofnað. Kristin fræði eru höfuðgrein í skólanum.<br>

Ég enda svo þessar línur um minn gamla veiðifélaga, í hans nafni og þakka öllum

honum vinir í raun á síðustu tímum. Slíkra er gott að minnast með orðum Drottins vors. „Allt sem þér gjörið mínum minnstu bræðrum. það hafið þið gjört mér.“ Sveinbjörn var sannarlega orðinn í tölu minnstu bræðranna.<br>

<div style="text-align: right; direction: ltr; margin-left: 1em;">'''Friðfinnur Finnsson frá Oddgeirshólum.'''</div><br>

'''Guðjón Pétursson frá Kirkjubæ'''<br>

'''F. 31. júlí 1935 - D. 25. janúar 1985'''<br>

„Líf mannlegt endar skjótt“, segir sr.

Hallgrímur í útfararsálminum ódauðlega - Allt eins blómstrið eina. Þessi kunna ljóðlína kom mér í huga þegar ég frétti á förnum vegi andlát Guðjóns Péturssonar frá Kirkjubæ sem varð bráðkvaddur hinn 25. janúar s.l. á þjóðmálafundi á Selfossi og stóð þá í eldlínu stjórnmála- og þjóðfélagsbaráttu sem hann hafði alla tíð svo brennandi áhuga á, og hneig örendur niður í ræðustóli.<br>

Við andlát Guðjóns varð lífið þeim, sem hann þekktu, fátæklegra og hjá okkur, sem ólumst upp austur á bæjum. hvarflaði hugurinn til æskuára og liðinnar tíðar sem aldrei kemur til baka.<br>

Fyrir augum líða myndir af starfi og leik á túnunum á Kirkjubæ, Oddsstöðum, Búastöðum og fleiri býlum. Krakkaskari sem er langt fram eftir kvöldi að leika sér á hlaðinu í Hlaðbæ í „frels eða að hverfa fyrir horn“ og stundum á tunglskinsbjörtum vetrarkvöldum er rennt sér á skautum og sleðum á svelli Vilpu, sem er þó oftar notuð til siglinga. Farið er í rannsóknarferðir niður í klappir eins og sagt var þegar farið var niður á Urðir, fótbolta er sparkað austur við Urðavita. Eftirminnilegast er mér þó haustið þegar við Gaui og Hilmir vinur minn fengum hestabakteríuna og vorum öllum stundum á hestum sunnan við Helgafell. Við tókum ef til vill ekki alltaf réttu hestana, en við gættum þess að fara vel með þá gæðinga sem okkur þótti að þessir klárar væru.<br>

Þegar við Guðjón höfðum eignast eigið heimili, börn og buru, áttum við hús í sömu götu og lágu lóðir okkar saman. Um miðnætti á gamlárskvöld, þegar hringt var inn nýju ári, var það hefð að við hittumst ásamt Magnúsi bróður hans og skáluðum í einu staupi fyrir fornri vináttu og nýju ári. Síðan fór hver sína leið á vit nýársnæturinnar.<br>

Skyldu margir aðrir staðir en Eyjarnar fóstra svo sérstök sambönd? Ókunnir álitu fólk í þessum heimi náið skyldfólk þó að svo væri ekki að blóðböndum.<br>

Eftir að eldgosið hafði splundrað öllu þessu umhverfi og fólk hafði dreifst vítt um landið, þá minntumst við Gaui þessara daga með augnatilliti einu saman, heilsuðumst með gamanyrði á vör í stíl Hlaðbæjarenskunnar.<br>

Þessi vinátta, gömul og góð kynni, þakka ég og mín fjölskylda við fráfall Guðjóns á Kirkjubæ, eða Gaua granna eina og okkur var tamara að segja á mínu heimili.<br>

Guðjón Pétursson var fæddur að Kirkjubæ í Vestmannaeyjum 31. júlí 1935, sonur hjónanna Péturs Guðjónssonar frá Oddsstöðum og fyrri konu hans, Guðrúnar Rannveigar Guðjónsdóttur. Hann var yngstur fimm alsystkina, en fjögur hálfsystkini átti Guðjón sem voru börn Péturs og seinni konu hans, Lilju Sigfúsdóttur. Guðjón var aðeins þriggja ára þegar Guðrún móðir hans andaðist í blóma lífsins. Stuttu síðar tók Lilja við heimilinu hjá Pétri og gengu þau í hjónaband árið 1943. Lilja, sú góða kona., reyndist Guðjóni og allri fjölskyldunni hin besta móðir.<br>

Eftir fermingaraldur vann Guðjón við bú föður síns og það sem til féll með atvinnu í Eyjum. Ungur byrjaði hann á sjónum: fyrst í skjóli föður síns á Lundanum sem Þorgeir Jóelsson var með. Guðjón var eina eða tvær vertíðir á Lundanum, en í vertíðarbyrjun árið 1962 lauk hann hinu minna fiskimannaprófi sem haldið var í Vestmannaeyjum og réðst hann síðan sem stýrimaður á elsta Berg VE 44, til Kristins Pálssonar frá Þingholti.<br>

Á haust- og vetrarsíldveiðunum 1962 var Bergur hinn 6. desember sem oftar á leið til hafnar með fullfermi. Út af Snæfellsnesi fékk báturinn á sig sjó og sökk mjög skyndilega. Fyrir snarræði og harðfylgi skipverja komust þeir í gúmmíbjörgunarbátinn og var bjargað af Halkion VE 205.<br>

Guðjón hélt ótrauður áfram á sjónum eftir þessa hrakninga og hóf nám í Stýrimannaskólanum í Reykjavík haustið 1963. Þaðan lauk hann hinu meira fiskimannaprófi með fyllstu réttindi fiskimanna vorið 1964. Næstu árin var hann stýrimaður á Bers sem alltaf var með aflahæstu skipum Vestmannaeyjaflotans og t.d. með mest aflaverðmæti árið 1965.<br>

Guðjón var traustur og dugmikill sjómaður og undi sér vel til sjós. Sami mannskapur var á Berg árum saman og var Guðjón þar stýrimaður þangað til hann fór í land árið 1971. Þá hóf hann störf sem bifreiðastjóri hjá Steypustöð Vestmannaeyja og vann upp frá því sem vörubifreiðastjóri.<br>

Eftir eldgosið settist fjölskyldan að á Selfossi og ók Guðjón þá eigin vörubíl og var um tíma formaður vörubílstjórafélagsins þar.<br>

Guðjón gekk ekki ætíð heill til skógar og varð að fara undir miklar og hættulegar aðgerðir við meðfæddum hjartagalla. Hann var ósérhlífinn og hélt þrátt fyrir þetta áfram erfiðum störfum, óvílsamur, hress og hvetjandi og hrókur alls fagnaðar á góðri stundu.

Arið 1958 gekk Guðjón að eiga Dagfríði Finnsdóttur, sem ættuð er úr Grundarfirði,

og eignuðust þau tvo syni, en dóttur Dagfríðar gekk Guðjón í föðurstað. Dagfríður var honum góð og traust eiginkona og mikill styrkur í veikindum hans.<br>

Stjórnmál og hestamennska voru hans hjartans mál. Sat hann m.a. í stjórn Sjálfstæðisfélagsins Óðins á Selfossi. Í Vestmannaeyjum tók Guðjón einnig virkan þátt í stjórnmálum. Í skipstjóra- og stýrimannafélaginu Verðandi var hann á sínum tíma í stjórn sjúkra- og styrktarsjóðs félagsins.<br>

Útför Guðjóns á Kirkjubæ var gerð frá Selfosskirkju hinn 2. febrúar að viðstöddu fjölmenni. Minnisstæð er mér heiðursfylking hestamanna á Selfossi sem stóðu við hlið gæðinga sinna með sorgarbandi þegar gengið var úr kirkju að gröfinni.<br>

Guðjón Pétursson er langt fyrir aldur fram horfinn yfir móðuna miklu sem sagt er. Þegar fax hestanna flaksaði í norðaustan strekkingí og kulda, sem lagði frá ísi lagðri Ölfusá, varð mér hugsað til bjartari æskudaga okkar í Eyjum þar sem við geystumst um móa og tún.<br>

„Heill í gær, en nár í dag“, segir í gömlum sálmi.<br>

Ég kveð minn gamla granna og leikfélana:  

blessuð sé minning hans. Eftirlifandi eiginkonu, börnum og öðrum ættingjum votta ég samúð okkar.<br>

<div style="text-align: right; direction: ltr; margin-left: 1em;">'''Guðjón Ármann Eyjólfsson.'''</div><br>

'''F. 20. apríl 1941- D. 23. nóvember 1984'''<br>

Mig langar að minnast vinar míns Ármanns Óskarssonar sem var svo snögglega kallaður burt hinn 23. nóvember s.l.<br>

Ármann Halldór Björnsson Óskarsson, eins og hann hét fullu nafni, var fæddur 20. apríl 1941 hér í Vestmannaeyjum. Ungur fór Ármann að stunda sjómennsku á bátum héðan úr Eyjum, lengst af var hann á Eyjabergi og Sæunni með Sigurði Gunnarssyni skipstjóra. Árið 1962 lauk hann vélstjórnarnámskeiði Fiskifélags Íslands.<br>

Leiðir okkar Ármanns höfðu lengi legið saman, eða allt frá því við vorum strákar, en mest samskipti áttum við síðast liðin tíu ár og jókst vinátta okkar meir eftir því sem við kynntumst betur.<br>

Ármann var mikill persónuleiki og setti svo sannarlega svip sinn á bæinn, og finnst mér, sem þessar línur skrifa, mikill sjónarsviptir af honum. Hann var mikill Vestmanneyingur og vildi Eyjunum sem allra stærstan hlut, og svo sannarlega lá hann ekki á liði sínu ef hann gat eitthvað gert til þess að svo mætti verða.<br>

Ármann var með afbrigðum greiðvikinn og hjálpsamur og peningar skiptu ekki máli ef hann gat gert einhverjum greiða.<br>

Ég hafði sérlega gaman af öllum viðskiptum við Ármann vegna þess hve allt, sem hann sagði, stóð sem stafur á bók, en því miður eru alltof fáir þannig. Væri margt öðruvísi í okkar heimi ef til væru fleiri honum líkir.<br>

Ármann var mikill framkvæmdamaður og hugmyndaríkur og vel heima í þeim málum sem vörðuðu rekstur og framgang fyrirtækis hans. Áhaldaleigunnar s.f., sem hann varði mest öllum starfskröftum sínum til. Lét hann þá einskis ófreistað til að koma með þær nýjungar sem hann frétti af og gátu verið fyrirtækjum og viðskiptavinum til hagsbóta.<br>

Náttúrufegurð Eyjanna átti stóran sess í huga Ármanns. Margar ferðir áttum við saman suður á Eyju til þess að njóta hennar og ræða þau mál í ró og næði sem efst voru á baugi hverju sinni. Það er mikil eftirsjá í slíkum manni sem Ármann var, og það hafa vinir hans vafalaust fundið eins og ég. En mest var sorgin og söknuðurinn að sjálfsögðu hjá foreldrum og systkinum hans og öðrum vandamönnum. Bið ég þess að algóður Guð styrki þau og blessi um ókomin ár.<br>

Blessuð sé minning um góðan dreng.<br>

<div style="text-align: right; direction: ltr; margin-left: 1em;">'''Sigurður Óskarsson.'''</div><br>

semi, hófsemi og hlýju en miklum praktugleikum. Þau Guðrún misstu hús sitt að Austurvegi 16 í eldgosinu, og hluta innbús síns því að verkstjórinn var um of bundinn við að bjarga eignum nágranna sinna. Slíkt lýsir honum vel. En ekki held ég að heimilis¬bragurinn hafi neitt breyst þótt þau síðar flyttust í kjallarann hjá dóttur sinni og tengdasyni.