„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1975/Þegar Helga VE 180 fékk áfallið vertíðina 1922“: Munur á milli breytinga

Það var veturinn 1922, að [[Árni Finnbogason]] frá Norðurgarði, 28 ára gamall, var formaður með mb. Helgu. Hann hafði haft formennsku á henni fjórar undanfarnar vertíðir og var þetta sú fimmta. Árni var glöggur og athugull formaður.  

Verður nú sagt frá eftirminnilegum róðri 14. febrúar 1922.  

      

Blússmerkið er gefið, og allir bátar halda úr höfninni. Munu um það bil 65 bátar hafa róið þessa nótt. Þegar út fyrir hafnargarða kom dreifðu bátarnir sér á miðin. ýmist suður, inn með Kletti og austur, eins og kallað er í Vestmannaeyjum.  

      

Við á Helgu rerum austur þessa nótt, héldum í suðaustur af [[Bjarnarey]]. Veður var sæmilegt. Við byrjuðum að leggja línuna og allt hefur sinn gang. Það hafði hver sitt verk. Árni formaður stýrði út línuna. Björgvin lagði línuna, því þá var ekki kominn línukarl. Jóhann „stoppaði", en Jón Sigurðsson lét bjóðin upp úr lestinni. Allt gekk þetta með eðlilegum hætti. Við lögðum alla línuna, og erum við komnir austur undir Holtshraun. Er þá kominn kaldi við austur. Við liggjum yfir línunni fram í birtu, sem mun hafa verið 2 klst., og er þá kominn stormur á austan. Við fórum þá að draga og höfðum heldur hraðan á. Við drógum undan. Það var reytings fiskur og allt gekk sinn gang. Við drógum alla línuna, og munum við hafa fengið á fjórða hundrað fiska. Er við höfðum lokið að draga, löguðum við það sem laga þurfti, skorðuðum bjóðin bakborðsmegin, pumpuðum bátinn o.s.frv. Er kominn stóra stormur, en ekki mikill sjór, að okkur sýndist. Ég segi við Björgvin: „Eigum við ekki að láta skálka á lúgurnar?" Hann samþykkti það. Síðan er haldið heim á leið.  

Er við höfðum gengið frá öllu fórum við niður. Þeir Björgvin og Jóhann fóru niður í lúkarinn, en ég fór niður í vélarhús. Ég var með ullarvettlinga. Ég tók þá af mér þegar niður kom og fór að vinda þá. Setti þá svo á mig aftur og bjó mig til að fara upp. Þegar ég kom upp í stigann kemur ofan á mig grængolandi sjór. Ég saup hveljur og vissi hvorki í þennan heim né annan. Mér heyrðist vélin vera að þagna. Svona gengur það góða stund. Ég hugsa með mér: Báturinn er víst kominn á hvolf. Annað hugsaði ég ekki. Loks finnst mér birta fyrir augum, og stend ég þá í vélarhúsgatinu. Ég snara mér upp. Sé ég þá Árna formann

stýrishúsinu að skyrpa út úr sér. Hann er berhöfðaður, og sjórinn rennur af honum. Það er spýtnabrak í kringum hann og glerbrot, og hann er klemmdur í spýtnabrakinu. Árni kallar til mín og segir. „Pumpið þið bátinn!"  

Þessi sjór, sem kom á Helgu tók sig upp laust við bátinn. Árni Finnbogason sagði, að það hefði orðið Helgu til happs, að hann tók eftir sjónum. Hann setti þá vélina á fullt aftur á bak. Annars hefði ekki þurft að spyrja um afdrifin. Hann sagði að báturinn hefði farið fyrst á hliðina og svo á svarta kaf, og hefði sjórinn verið uppfyrir mitt mastur. Fiskurinn, sem í lestinni var, og skilrúmin, sem héldu, björguðu bátnum frá að fara á hliðina. Það voru krossskilrúm.