„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1967/Óveður. Kafli úr óprentaðri skáldsögu“: Munur á milli breytinga

<big><big><center>ÓVEÐUR</center></big></big><br>

<big><center>KAFLI ÚR ÓPRENTAÐRI SKÁLDSÖGU</center></big><br>

Hann hafði verið að melda sig með þetta dögunum saman, dregið í loft og rosabaugað sólina, sem rétt skreið yfir fjallinu. Lognið hafði aldrei verið eins dátt, óveruleg ölduleiðing inn fjörðinn með súgvotti við strönd. Gamlir menn spáðu illa. Hann gerir einhverja manndrápshryðjuna úr þessari svikamollu. Svona hafði veðrið verið, þegar Norðurljósið og Sjöstjarnan fórust, barómetið hangandi niðrá stormi í logninu.<br>

Hann skall á með eldingunni, eins og hendi væri veifað, og allir bátar á sjó. Nær jafnhliða rokinu, skall á blindhríð. Það sást ekki faðmslengd út á fjörðinn í verstu hryðjunum. Húshjallarnir léku sem á þræði, og skekturnar slitnuðu frá bólunum. Það var ekki hundi út sigandi, þó fólk væri að hrekjast milli húsanna í fréttaleit.<br>

Það er víst ekki svo galin samlíking, sagði hann. Heitir ekki eitt kvæðið þitt Útsog?<br>

Æ, kveinkaði stúlkan sér. Þetta eru bara órar, ómerkilegir þunglyndis órar. Ég var svo svartsýn, þegar mamma fór á hælið.<br>

Það er dálítill prósi í því, sagði hann.<br>

Þau stóðu þétt saman í rokinu.<br>