„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1966/ Lifrarvinnsla í Vestmannaeyjum fram yfir síðustu aldamót“: Munur á milli breytinga

Ekki þarf að taka fram, að bræðslan á grútnum fór fram í bræðsluhúsunum. Önnuðust hana aldurhnignar konur. Varð að vaka yfir pottunum nótt og dag; voru þessi bræðsluverk hin verstu að öllu leyti. Þær síðustu, sem önnuðust þessi störf um mörg ár, í bræðsluhúsi Bryde hér á Eyju, voru þær [[Herdís Magnúsdóttir (Nýborg)|Herdís Magnúsdóttir]] í [[Nýborg]] og [[Margrét Bjarnadóttir]] í [[Sjólyst]]. Mun þeim hafa verið gefin mikil þolinmæði, að þrauka mörg ár við þetta ógeðslega starf, sem sjálfsagt hefur verið smánarlega Iaunað; því kvenfólk til verksins valizt, það líka yfirleitt trúrra í störfum, en þetta hið mesta trúnaðarstarf, þar sem suðan mátti helzt aldrei vera of eða van, meðan grúturinn mallaði í hinum stóru pottum.<br>

Að lokum skal þess getið til viðbótar þessari fátæklegu lýsingu af lýsisvinnslu þeirri, sem hélzt hér í Eyjum fram yfir aldamótin síðustu, að þann tíma, sem hér um ræðir, höfðu flestir þeir, sem áttu fyrir heimilum að sjá, lifrarílát í aðgjörðarhúsum sínum, og hagnýttu lýsið til eigin þarfa, lifrin einnig brædd ný á heimilum í sama skyni. Einnig var lýsið eftirsótt til vöruskipta við sveitamenn, því það hafði afarmikla þýðingu sem aðalljósmeti, þar til steinolían hafði rutt því af hólmi sem slíku á síðustu tugum síðustu aldar.

{{Sjómannadagsblað Vestmannaeyja}}