„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1963/ Marinó Guðmundsson: Minning“: Munur á milli breytinga

<big><center>MINNING</center></big><br>

Að morgni hins 21. des. s.l. barst mér sú fregn, að Marinó Guðmundsson væri látinn. Mér varð fyrst á að segja að það gæti ekki verið. Ég hafði skilið við hann hressan og kátan seint kvöldið áður. En þetta var staðreynd, sem ekki varð umflúin.<br>  

Við fregn sem þessa, þegar einn af manns beztu vinum er tekinn burtu svo fyrirvaralaust, fyllist hugurinn uppreisn gegn því sem við köllum dauða. Og okkur verður þá á að spyrja: Því var hann tekinn, því endilega hann, sem við unnum svo mjög, og mátum svo mikils og fannst vera svo óralangt frá því að vera á förum? Við þessari spurningu finnum við ávallt sama svar: Það er einn sem öllu ræður um hinztu för okkar allra og hans vegir eru órannsakanlegir. Það er huggun harmi gegn, við missi góðs vinar, að minningin um hann lifir.<br>