„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1959/ Frá liðnum dögum“: Munur á milli breytinga

<center><big>'''RUNÓLFUR JÓHANNSSON:'''</big></center><br>

Í maímánuði árið 1915 var ég nvkominn heim úr verinu. Hafði ég verið þar hálfdrættingur þessa vertíð og næstu á undan hjá föður mínum. Jóhanni Guðmundssyni. á skipi hans. Svan, er hann gerði út frá Þorlákshöfn um áralugi.<br>

Ég var nú farinn að rétta úr kútnum dálítið, þóll ég að sjálfsögðu hefði verið sá lélegasti af skipshöfninni. því faðir minn hafði að jafni mjög duglegri skipshöfn á að skipa. Þó var svo komið. að ég hafði von um heilan hlut næstn verlíð. sem og varð. En það. sem ekki sízt hressti upp á mig að þessu sinni, var loforð föður míns um að ég mætti fara til sjós yfir sumarið. Það var draumur flestra stráka þá, en fram að þessti hafði ég ávallt verið í sveit á sumrum.<br>

Það hafði verið margl um nninninn á Evrar-bakka að undanförnu. Leiðin voru nýafstaðin og lestirnar komu og fóru: komu mcð tóma klakka, en fóru með bvrðar til baka. Bar að sjálfsögðu mest á þorskhausaböggunum, en þá flutti hver útróðrarmaður heim til sín ásaml matfiski svo og öllu öðru úr fiskinum, sem æti-legl var. Það sem ætlað var til innleggs var skilið eflir útfrá eftir að búið var að vaska og ganga frá að öðru leyti. Var þetta svo þurrkað að vorinu og lagt inn í búðina, og tóku það venjulcga að sér einhverjir af skipshöfninni gegn vissri borgun á skippund.<br>

Ég tók mér far nieð e/s Sterling og samlagaðist eldri manni, sem var ráðinn á sama stað og ég og reyndist mér hinn bezti félagi. Ég var hrifinn af skipinu, því með svona stóru skipi hafði ég ekki ferðazt áður. Þegar um borð kom fór glæsibragurinn af. Að sjálfsögðu var enginn sérstakur þjónn til að vísa okkur til rúms enda óþarfi, við sáum hvert fólkið fór og fylgdumst ineð niður í lestina. Einhvern veginn fór það nú svo að þegar við komum niður með sængurfatapoka okkar var hvergi pláss. Alls staðar fullt af fólki, hlið við hlið. Að endingu gátum við holað okkur niður undir rimlastiga, sem var í aftara horni lestarlúgunnar, svo veglegt sem það pláss var, og var þetta eini uppgangurinn úr lestinni. Eg ætla nú ekki að bjóða neinum upp á að lýsa nánar þessari vistarveru á leiðinni austur. Er ég skrifa þessar línur, er sem ódaunninn. sem streymdi þarna um stigaopið, slái fyrir vit mér.<br>

Mitt aðalstarf var beitning, en annars öll störf, sem aðkallandi voru, en þau voru mörg. í veikindatilfelli bátsverja komst ég í róður út í Gullkistu. Við heyskap var fengizt, fiskþurrk-un, lifrarbræðslu og margt fleira, því allt þurfti þetta af að fara yfir sumarmánuðina. Eitt þeirra verka, sem ég og beitufólkið varð að inna af hendi, er mér svolítið minnisstætt.<br>

Þarna rann lœkur, nægilega stór til að snúa vatnshjóli, sem þar var komið fyrir. Frá því lá strengur niður í aðgerðarhúsið, sem stóð niður við sjóinn og var með þessum útbúnaði dreginn í kláfi upp á höfðann allur fiskúrgangur og afbeita og notað til áburðar. En nú vildi svo óheppilega til, að öxullinn í vatnshjólinu fór í sundur og þar með allur vélrænn áburðarflutningur. En Siggi var fljótur að sjá ráð við þessu. Hann lét bara beitufólkinu eftir flutning-inn, sem eftir það fór fram að beitningu lokinni í kassabörum. Þetta var erfitt verk, því höfðinn var brattur, en það varð eins og annað að gerast. en tími vannst víst ekki til að gera við öxulinn í hjólinu það sumar.<br>