„Samgöngur“: Munur á milli breytinga

Árið 1940 tóku [[Sigurjón Ingvarsson]] og [[Jón Ísak Sigurðsson]] vélbát á leigu sem hafði það að markmiði að fara á milli Stokkseyrar og Vestmannaeyja. Sá bátur het [[Skíðblaðnir]]. Hann voru þeir með fyrsta sumarið, síðan [[Hersteinn|Herstein]] og loks Gísla Johnsen sem þeir félagar keyptu árið 1943. Sá bátur var rúmlega 32 lestir. Í bátinn voru settar upp 44 kojur og auk farþega voru fluttar vörur eftir því sem plássið leyfði. Síðasta ár Gísla Johnsen var árið 1956. Alls flutti hann 23 þúsund farþega í 730 ferðum.  Eftir að Gísli Johnsen hætti þótti mönnum nauðsynlegt að fá bát til Þorlákshafnarferða. [[Einar Sv. Jóhannesson]] keypti þá bátinn [[Vonarstjarna|Vonarstjörnu]] og hélt hann uppi sjóflutningum til Eyja sex daga vikunnar í þrjú ár en hann hætti árið 1958. Töldu menn almennt að Einar og félagar höfðu staðið sig mjög vel, meðal annars vegna hættulegra vetrarveðra.

Eftir þessar frumkvöðlaferðir Jóns og Sigurjóns var greinilegt að þörf var fyrir reglulegar áætlunarferðir milli lands og Eyja. Áætlunarferjan [[Herjólfur]] I kom til hafnar í Vestmannaeyjum í fyrsta skipti árið 1959 og hélt úti áætlunarferðum milli Vestmannaeyja og Reykjavíkur, auk þess að sigla hálfsmánaðarlega til Hornafjarðar. Herjólfur II leysti þann fyrsta af hólmi árið 1974 og sigldi hann til Þorlákshafnar. Herjólfur III er sú ferja sem leysir af hendi almennar samgöngur milli lands og Eyja nú. Áætlanir eru uppi um kaup eða leigu á nýrri ferju á meðan framtíðarlausna í samgöngumálum Eyjamanna er beðið.