64.248
breytingar
„Saga Vestmannaeyja II./ VI. Afgjöld og skattar, 1. hluti“: Munur á milli breytinga
Fara í flakk
Fara í leit
Saga Vestmannaeyja II./ VI. Afgjöld og skattar, 1. hluti (skoða efni)
Útgáfa síðunnar 17. maí 2012 kl. 21:43
, 17. maí 2012ekkert breytingarágrip
m (Verndaði „Saga Vestmannaeyja II./ VI. Afgjöld og skattar, 1. hluti“ [edit=sysop:move=sysop]) |
Ekkert breytingarágrip |
||
| Lína 24: | Lína 24: | ||
Á síðasta hluta 16. aldar gelzt konungi 1/3 hluti tíundar í Vestmannaeyjum, en prestunum þar 2/3 hlutar. En sú breyting er nú orðin á gjaldskyldunni, að í stað þess að greitt var áður tíundi hver fiskur í fjöru,¹³) er nú greiddur einn skipshlutur í tíund af hverju skipi, er til fiskjar gekk, og þessum hlut skipt í þrjá staði, milli prestanna og konungs. Þessi breyting mun hafa komizt hér á um það leyti, er konungur stofnaði útgerð sína. Útgerðin hefir færzt mjög í aukana þá, frá því sem áður var, og séð sæmilega fyrir launum prestanna með umgetnum hætti vegna hinnar auknu bátatölu, og það þótt konungur nú reiknaði sér 1/3 hluta tíundanna og næði þannig hinum langþráðu tíundum af eyjunum. Vertíðarskipin, er nú gengu héðan, tólfæringar og teinæringar, hafa og verið miklu stærri en áður gerðist um eyjaskipin, og hefði tíundin verið reiknuð af þeim eftir hinum gamla máta, hefði hún aukizt verulega.<br> | Á síðasta hluta 16. aldar gelzt konungi 1/3 hluti tíundar í Vestmannaeyjum, en prestunum þar 2/3 hlutar. En sú breyting er nú orðin á gjaldskyldunni, að í stað þess að greitt var áður tíundi hver fiskur í fjöru,¹³) er nú greiddur einn skipshlutur í tíund af hverju skipi, er til fiskjar gekk, og þessum hlut skipt í þrjá staði, milli prestanna og konungs. Þessi breyting mun hafa komizt hér á um það leyti, er konungur stofnaði útgerð sína. Útgerðin hefir færzt mjög í aukana þá, frá því sem áður var, og séð sæmilega fyrir launum prestanna með umgetnum hætti vegna hinnar auknu bátatölu, og það þótt konungur nú reiknaði sér 1/3 hluta tíundanna og næði þannig hinum langþráðu tíundum af eyjunum. Vertíðarskipin, er nú gengu héðan, tólfæringar og teinæringar, hafa og verið miklu stærri en áður gerðist um eyjaskipin, og hefði tíundin verið reiknuð af þeim eftir hinum gamla máta, hefði hún aukizt verulega.<br> | ||
Um þessar mundir, eftir byggingu Landakirkju 1573, var og létt allri kostnaðarbyrði af prestunum framvegis vegna kirkjuviðgerða, er þeir höfðu orðið að kosta af kirkjutíundunum, sem prestarnir nú og lengi höfðu notið, ásamt hinni eiginlegu prestatíund, sem launa. Það sést og heldur eigi annað en að prestarnir hafi möglunarlaust tekið hinni umræddu breytingu um tíundirnar.<br> | Um þessar mundir, eftir byggingu Landakirkju 1573, var og létt allri kostnaðarbyrði af prestunum framvegis vegna kirkjuviðgerða, er þeir höfðu orðið að kosta af kirkjutíundunum, sem prestarnir nú og lengi höfðu notið, ásamt hinni eiginlegu prestatíund, sem launa. Það sést og heldur eigi annað en að prestarnir hafi möglunarlaust tekið hinni umræddu breytingu um tíundirnar.<br> | ||
Laun prestanna voru þannig fólgin í fiskatíundinni, og fóru því eftir árferðinu, eða hversu mikið aflaðist, og verðinu, er þeir fengu fyrir fiskinn og fiskafurðirnar, og voru prestarnir því með afkomu sína líkt settir og bændurnir sjálfir, er áttu mannshluti og skipshluti, aðallega í smáskipum. Tekjur prestanna voru því mjög misjafnar eftir árferðinu. Prestarnir hafa haft vinnumenn í skiprúmum og átt hlut í skipum þeim, er eyjamenn gerðu út, og sumarútgerðin mun oft hafa dropið drjúgum. Tekjur prestanna af tíundunum, hvors fyrir sig, hafa eftir að þrískipting tíundarinnar komst á náð að jafnaði í góðum meðalárum um 15 skpd. af fullverkuðum þorski, gildum málsfiski, á síðasta hluta 16. aldar, svo og lítils háttar lönguhlutur, sbr. tíundarhluta konungs, og síðar jafnvel nokkuð hærra.¹⁴) Þetta má reikna að minnsta kosti 50—60 rd. virði. Töluvert hefir og fallið til af smáfiski og trosi. Þá má og telja með lýsi. Auk þessa kemur og, að prestarnir nutu fríábúðar á jörðum sínum eftir [[Tyrkjaránið]]. Finnur biskup Jónsson telur Vestmannaeyjaprestakall í III. og lægsta flokki (minimæ). Hæstu brauðin í þessum flokki, vissar tekjur, 48 rd.¹⁵) Einkennilegt er, að hér eru Vestmannaeyjar taldar sem eitt prestakall, með 38 rd. tekjum, og tekjur aðeins miðaðar við fiskatíundina, en á þessum tímum, er kirkjusagan miðar við, hafa eyjaprestarnir fyrir löngu fengið jarðir sínar til fríábúðar, er fleytti laununum allmikið fram. Afgjaldið af Ofanleiti var 15 vættir eða | Laun prestanna voru þannig fólgin í fiskatíundinni, og fóru því eftir árferðinu, eða hversu mikið aflaðist, og verðinu, er þeir fengu fyrir fiskinn og fiskafurðirnar, og voru prestarnir því með afkomu sína líkt settir og bændurnir sjálfir, er áttu mannshluti og skipshluti, aðallega í smáskipum. Tekjur prestanna voru því mjög misjafnar eftir árferðinu. Prestarnir hafa haft vinnumenn í skiprúmum og átt hlut í skipum þeim, er eyjamenn gerðu út, og sumarútgerðin mun oft hafa dropið drjúgum. Tekjur prestanna af tíundunum, hvors fyrir sig, hafa eftir að þrískipting tíundarinnar komst á náð að jafnaði í góðum meðalárum um 15 skpd. af fullverkuðum þorski, gildum málsfiski, á síðasta hluta 16. aldar, svo og lítils háttar lönguhlutur, sbr. tíundarhluta konungs, og síðar jafnvel nokkuð hærra.¹⁴) Þetta má reikna að minnsta kosti 50—60 rd. virði. Töluvert hefir og fallið til af smáfiski og trosi. Þá má og telja með lýsi. Auk þessa kemur og, að prestarnir nutu fríábúðar á jörðum sínum eftir [[Tyrkjaránið]]. Finnur biskup Jónsson telur Vestmannaeyjaprestakall í III. og lægsta flokki (minimæ). Hæstu brauðin í þessum flokki, vissar tekjur, 48 rd.¹⁵) Einkennilegt er, að hér eru Vestmannaeyjar taldar sem eitt prestakall, með 38 rd. tekjum, og tekjur aðeins miðaðar við fiskatíundina, en á þessum tímum, er kirkjusagan miðar við, hafa eyjaprestarnir fyrir löngu fengið jarðir sínar til fríábúðar, er fleytti laununum allmikið fram. Afgjaldið af Ofanleiti var 15 vættir eða 3⁷/⁸ skpd. Af Kirkjubæ nokkru minna. Kemur hér fram sem oftar ókunnugleiki á málefnum Vestmannaeyja, og hefir kirkjustjórnin látið sér óviðkomandi ýmsar ráðstafanir, er snertu Vestmannaeyjaprestana og kirkjuna, er umboðsmaður konungs réði mestu um. Fyrir nokkrum aukatekjum mætti og gera ráð. Brauðin virðast hafa verið of lágt metin og ættu fremur sennilega að tilheyra II. flokki brauða (mediocres). Meðal Vestmannaeyjaklerkanna teljast bæði vel lærðir menn og í fremstu röð, og hefðu þeir vart unað þar til lengdar, ef launakjörin hefðu eigi verið sæmileg. Þegar veltiár komu komst tíundin hátt, svo að vaxið gat í augum um tekjur prestanna. Hannes biskup Finnsson segir í bréfi til Ólafs stiftamtmanns 11. nóv. 1791, að séra [[Benedikt Jónsson|Benedikt]] á Ofanleiti hafi á einu ári lagt inn í kaupstað fyrir 500 rd., þá er skippundið af fiskinum hafi verið 3 rd. 72 sk. Hefir prestur þá og haft hluti í útgerð. Séra Benedikt varð að síðustu mjög fátækur maður. Á fiskileysisárunum á síðasta hluta 18. aldar komust prestalaunin mjög langt niður. Á árunum 1764—1776 nam konungshlutinn af tíundinni 45 rd. árl., en hér mun reiknað með 6 rd. fyrir skpd., eins og venja var með konungstekjurnar, en lækkar ennþá mikið.¹⁶) | ||
Við sameiningu brauðanna 1837 er Vestmannaeyjaprestakall metið á 76 rd., eins og bæði brauðin 1748. 1850—1859 komst tíundin mjög hátt. Þannig nam hún árið 1855 10 | Við sameiningu brauðanna 1837 er Vestmannaeyjaprestakall metið á 76 rd., eins og bæði brauðin 1748. 1850—1859 komst tíundin mjög hátt. Þannig nam hún árið 1855 10.560 gildum fiskum, alls 1.090 rd.<br> | ||
Prestssetrunum Kirkjubæ og Ofanleiti fylgdu góðar innnytjar af fuglaveiði og hagagöngu fyrir sauðfé í úteyjum. Prestarnir svöruðu lengi fullri landsskuld, sennilega frá því eyjarnar urðu konungseign. En eftir Tyrkjaránið 1627 — í því auma ástandi, er þá var hér — þótti eigi fært að láta prestana greiða landsskuld. En landsskuldargreiðslan af prestssetursjörðunum var eigi tekin upp aftur, og munu þar hafa ráðið tillögur umboðsmanns. Höfðu prestarnir síðan jarðir sínar til fríábúðar. Áður höfðu prestarnir oft kvartað undan því, án þess að því væri sinnt, að þeir hefðu „ekkert frítt beneficium og prestssetur, heldur yrðu þeir að búa á kóngl. Majest. leigujörðum“, sbr. t.d. bænarskjal presta til konungs 20. júlí 1592.<br> | Prestssetrunum Kirkjubæ og Ofanleiti fylgdu góðar innnytjar af fuglaveiði og hagagöngu fyrir sauðfé í úteyjum. Prestarnir svöruðu lengi fullri landsskuld, sennilega frá því eyjarnar urðu konungseign. En eftir Tyrkjaránið 1627 — í því auma ástandi, er þá var hér — þótti eigi fært að láta prestana greiða landsskuld. En landsskuldargreiðslan af prestssetursjörðunum var eigi tekin upp aftur, og munu þar hafa ráðið tillögur umboðsmanns. Höfðu prestarnir síðan jarðir sínar til fríábúðar. Áður höfðu prestarnir oft kvartað undan því, án þess að því væri sinnt, að þeir hefðu „ekkert frítt beneficium og prestssetur, heldur yrðu þeir að búa á kóngl. Majest. leigujörðum“, sbr. t.d. bænarskjal presta til konungs 20. júlí 1592.<br> | ||
Kirkjubæjarprestar bjuggu oftast á 3/8 úr Kirkjubænum. 1587 hafði Kirkjubæjarprestur, séra [[Jón Jónsson (prestur)|Jón Jónsson]] 1/4 jarðarinnar og var eftirgjald hans 250 fiskar.¹⁷) Ofanleitisprestur hefir venjulega setið á 1/2 Ofanleitistorfunni. Eftirgjaldið lengi um 1/2 lest fiskjar. Prestssetursjarðirnar höfðu mikla fugla- og eggjatekju. Þessar atvinnugreinar voru stundaðar með samvinnu allra jarðarábúenda undir sama leigumála, svo að með þessu móti var einstaklingum kleift að hagnýta sér þessi hlunnindi, enda aðkeypt vinna í sambandi við veiðiskap og úteyjaafnot yfirleitt venjulegast greidd með vissri tiltölu af veiði, hagagöngu fyrir sauðfé og slíku. Virðist sem eigi hafi verið fullt tillit tekið til jarðahlunninda eyjaprestanna við brauðamat hér yfirleitt. Samhliða jarðabúskap hafa prestarnir að jafnaði rekið útgerð og stundum mikla, bæði fyrr og síðar, og átt í skipum með bændum á einokunartímunum og meðan konungsverzlunin stóð, innan þeirra takmarka, sem útgerð einstaklinga raunverulega var sett. Vestmannaeyjaprestar munu eigi hafa stundað sjómennsku sjálfir, að minnsta kosti eigi á vetrarvertíð, en sumir, einkum Ofanleitisprestar, hafa sótt sjó að sumarlagi nokkuð frá útræði Ofanbyggjara í [[Höfðavík|Vík]] suður frá Ofanleiti. Í kærumálum konungsfógeta gegn séra [[Ormur Ófeigsson|Ormi Ófeigssyni]] í Kirkjubæ (1593—1607) hljóðar eitt kæruatriðið einmitt um það, að séra Ormur hafi móti sínu embætti gefið sig til að vera formaður á fiskibát, er konungur átti, og á móti fógetans vilja.¹⁸)<br> | Kirkjubæjarprestar bjuggu oftast á 3/8 úr Kirkjubænum. 1587 hafði Kirkjubæjarprestur, séra [[Jón Jónsson (prestur)|Jón Jónsson]] 1/4 jarðarinnar og var eftirgjald hans 250 fiskar.¹⁷) Ofanleitisprestur hefir venjulega setið á 1/2 Ofanleitistorfunni. Eftirgjaldið lengi um 1/2 lest fiskjar. Prestssetursjarðirnar höfðu mikla fugla- og eggjatekju. Þessar atvinnugreinar voru stundaðar með samvinnu allra jarðarábúenda undir sama leigumála, svo að með þessu móti var einstaklingum kleift að hagnýta sér þessi hlunnindi, enda aðkeypt vinna í sambandi við veiðiskap og úteyjaafnot yfirleitt venjulegast greidd með vissri tiltölu af veiði, hagagöngu fyrir sauðfé og slíku. Virðist sem eigi hafi verið fullt tillit tekið til jarðahlunninda eyjaprestanna við brauðamat hér yfirleitt. Samhliða jarðabúskap hafa prestarnir að jafnaði rekið útgerð og stundum mikla, bæði fyrr og síðar, og átt í skipum með bændum á einokunartímunum og meðan konungsverzlunin stóð, innan þeirra takmarka, sem útgerð einstaklinga raunverulega var sett. Vestmannaeyjaprestar munu eigi hafa stundað sjómennsku sjálfir, að minnsta kosti eigi á vetrarvertíð, en sumir, einkum Ofanleitisprestar, hafa sótt sjó að sumarlagi nokkuð frá útræði Ofanbyggjara í [[Höfðavík|Vík]] suður frá Ofanleiti. Í kærumálum konungsfógeta gegn séra [[Ormur Ófeigsson|Ormi Ófeigssyni]] í Kirkjubæ (1593—1607) hljóðar eitt kæruatriðið einmitt um það, að séra Ormur hafi móti sínu embætti gefið sig til að vera formaður á fiskibát, er konungur átti, og á móti fógetans vilja.¹⁸)<br> | ||
| Lína 90: | Lína 90: | ||
Greiðsla prestsfiskjarins með fullum skilum hefir eigi alltaf gengið umyrðalaust, eins og sjá má af dómum og skrifum hér um. Oftast mun hafa verið deilt um það, hvort greiðast skyldi af öllum fiski, er á land kom, og ekkert undanskilið, sem og um það, hvort greiða skyldi af öllum fleytum og ferjum, jafnt af smáferjum sem stórskipum, en hitt sjaldnar, að menn neituðu allri greiðslu af skipi, sbr. dóm frá 1491, er dæmdur var á Breiðabólsstað í Fljótshlíð. Er líklegt, að hér hafi verið um greiðslu af landskipi að ræða, enda töldu landmenn sér síður skylt að inna tíundina af höndum. Þessi málefni, er vörðuðu launakjör presta, heyrðu til hinum svokölluðu andlegu málum, er kirkjulegir embættismenn höfðu dómsvald í.<br> | Greiðsla prestsfiskjarins með fullum skilum hefir eigi alltaf gengið umyrðalaust, eins og sjá má af dómum og skrifum hér um. Oftast mun hafa verið deilt um það, hvort greiðast skyldi af öllum fiski, er á land kom, og ekkert undanskilið, sem og um það, hvort greiða skyldi af öllum fleytum og ferjum, jafnt af smáferjum sem stórskipum, en hitt sjaldnar, að menn neituðu allri greiðslu af skipi, sbr. dóm frá 1491, er dæmdur var á Breiðabólsstað í Fljótshlíð. Er líklegt, að hér hafi verið um greiðslu af landskipi að ræða, enda töldu landmenn sér síður skylt að inna tíundina af höndum. Þessi málefni, er vörðuðu launakjör presta, heyrðu til hinum svokölluðu andlegu málum, er kirkjulegir embættismenn höfðu dómsvald í.<br> | ||
Um greiðslu fiskatíundar af þilskipum sést eigi getið. 1835 fóru eyjaprestar þess á leit við stiftamtmann, að gefið yrði út ákvæði um, að prestatíund skyldi greidd af þilskipum, er gerð væru út frá eyjunum. Þessu neitaði stjórnin að svo stöddu, sbr. kansellíbr. 24. maí 1836.³⁶)<br> | Um greiðslu fiskatíundar af þilskipum sést eigi getið. 1835 fóru eyjaprestar þess á leit við stiftamtmann, að gefið yrði út ákvæði um, að prestatíund skyldi greidd af þilskipum, er gerð væru út frá eyjunum. Þessu neitaði stjórnin að svo stöddu, sbr. kansellíbr. 24. maí 1836.³⁶)<br> | ||
Um 1850 kvartar sóknarprestur yfir því til sýslumanns, að menn sýni undanbrögð um tíundargreiðslu, eins og sífellt hafði viljað brenna við. Færðust sumir formenn undan því að greiða af smáferjum, sem þó var skylt. Samþykkti prestur til samkomulags, að taka skyldi aðeins 1/3 hlut af bátum, sem færri væru á en fjórir, og að undanskilja alveg eins manns för.³⁷) Eftir þetta fór meira að | Um 1850 kvartar sóknarprestur yfir því til sýslumanns, að menn sýni undanbrögð um tíundargreiðslu, eins og sífellt hafði viljað brenna við. Færðust sumir formenn undan því að greiða af smáferjum, sem þó var skylt. Samþykkti prestur til samkomulags, að taka skyldi aðeins 1/3 hlut af bátum, sem færri væru á en fjórir, og að undanskilja alveg eins manns för.³⁷) Eftir þetta fór meira að tíðkast, að menn réru einir á bát á sumrum.<br> | ||
Umkvörtun kom frá eyjaprestunum 1702 um að þeir fengju ekki tíund af trosfiski utan vertíðar, sem þeir áttu rétt til, en eyjamenn báru þá fyrir sig gamla venju um þetta, er þó eigi kom þeim að gagni, er málið kom fyrir allsherjar-prestastefnu.<br> | Umkvörtun kom frá eyjaprestunum 1702 um að þeir fengju ekki tíund af trosfiski utan vertíðar, sem þeir áttu rétt til, en eyjamenn báru þá fyrir sig gamla venju um þetta, er þó eigi kom þeim að gagni, er málið kom fyrir allsherjar-prestastefnu.<br> | ||
Tíundarhlutur af hákarli var eigi greiddur, að minnsta kosti eigi í seinni tíð og eigi fyrr en eftir 1872, að um þetta var genginn dómur. Með héraðsdómi Vestmannaeyja 14. des. 1872, er dæmdur var í máli út af kæru sóknarprests eyjanna á hendur nokkrum eigendum hákarlaskipa fyrir það að greiða eigi tíund af hákarlaafla. Var svo ákyeðið, að greiða skyldi einn hlut í tíund til prests af hákarlaafla, er fékkst á báta í Vestmannaeyjum. Dómur þessi var staðfestur í landsyfirrétti 15. des. 1873. Í forsendunum er vísað til máldagans frá 1269 og tekið fram, að með fiskatíund sé átt við tíund af öllu fiskfangi og þá einnig af hákarlaveiði. Og þótt fyrirrennarar núverandi sóknarprests í eyjunum hafi eigi gengið eftir tíundinni af hákarli, sem fengizt hefir á róðrarskip úr Vestmannaeyjum, þá geti það eigi hnekkt tíundarkröfu núverandi prests, ef hún finnist vera á rökum byggð.³⁸)<br> | Tíundarhlutur af hákarli var eigi greiddur, að minnsta kosti eigi í seinni tíð og eigi fyrr en eftir 1872, að um þetta var genginn dómur. Með héraðsdómi Vestmannaeyja 14. des. 1872, er dæmdur var í máli út af kæru sóknarprests eyjanna á hendur nokkrum eigendum hákarlaskipa fyrir það að greiða eigi tíund af hákarlaafla. Var svo ákyeðið, að greiða skyldi einn hlut í tíund til prests af hákarlaafla, er fékkst á báta í Vestmannaeyjum. Dómur þessi var staðfestur í landsyfirrétti 15. des. 1873. Í forsendunum er vísað til máldagans frá 1269 og tekið fram, að með fiskatíund sé átt við tíund af öllu fiskfangi og þá einnig af hákarlaveiði. Og þótt fyrirrennarar núverandi sóknarprests í eyjunum hafi eigi gengið eftir tíundinni af hákarli, sem fengizt hefir á róðrarskip úr Vestmannaeyjum, þá geti það eigi hnekkt tíundarkröfu núverandi prests, ef hún finnist vera á rökum byggð.³⁸)<br> | ||
| Lína 127: | Lína 127: | ||
|Til uppgjafapresta eftir konungsbréfi 14. febr. 1705 || 2 —|| 24 — | |Til uppgjafapresta eftir konungsbréfi 14. febr. 1705 || 2 —|| 24 — | ||
|- | |- | ||
|Til prestsekkna eftir konungsbréfi<br>5. júní 1750||||72 | |Til prestsekkna eftir konungsbréfi<br>5. júní 1750||||72 — | ||
|} | |} | ||
<small>''Aths. prófasts'': Að fiskatíundir í þessu brauðamati eru svo miklu minni en í brauðamatinu frá 1853 kemur af þvi, að á seinni árum hefir fiskafli í Vestmannaeyjum oft verið sáralítill og miklu minni en áður. Sökum lækkunar á saltfiski og lýsi lækkar heildarupphæðin um 39 rd. 25 sk.</small> | <small>''Aths. prófasts'': Að fiskatíundir í þessu brauðamati eru svo miklu minni en í brauðamatinu frá 1853 kemur af þvi, að á seinni árum hefir fiskafli í Vestmannaeyjum oft verið sáralítill og miklu minni en áður. Sökum lækkunar á saltfiski og lýsi lækkar heildarupphæðin um 39 rd. 25 sk.</small> | ||
| Lína 187: | Lína 187: | ||
|- | |- | ||
|||Tekjur samtals|| kr. | |||Tekjur samtals|| kr. 1.215,80 | ||
|- | |- | ||
|||Útgjöld:|| | |||Útgjöld:|| | ||
| Lína 193: | Lína 193: | ||
|||Til prestsekkju 1/8 af föstum tekjum<br> prestakallsins|| kr. 149,91 | |||Til prestsekkju 1/8 af föstum tekjum<br> prestakallsins|| kr. 149,91 | ||
|- | |- | ||
|||Afborgun og vextir af landssjóðsláni|| | |||Afborgun og vextir af landssjóðsláni||— 42,29 | ||
|} | |} | ||
<br> | <br> | ||
| Lína 219: | Lína 219: | ||
17) Jarðabók 1586-1587.<br> | 17) Jarðabók 1586-1587.<br> | ||
18) Kærumál gegn séra Ormi Ófeigssyni, Alþingisb. IV, 62—67.<br> | 18) Kærumál gegn séra Ormi Ófeigssyni, Alþingisb. IV, 62—67.<br> | ||
19) Tilsk. 21. apríl 1777 um fiskatíundir og reikninga kirkjunnar i Vestmannaeyjum, sbr. Forest. 12. apríl 1777; Lovs. IV, 393—399. | 19) Tilsk. 21. apríl 1777 um fiskatíundir og reikninga kirkjunnar i Vestmannaeyjum, sbr. Forest. 12. apríl 1777; Lovs. IV, 393—399.<br> | ||
20) Rentek. Norske Relat. og Resol.; Lovs. III, 200.<br> | 20) Rentek. Norske Relat. og Resol.; Lovs. III, 200.<br> | ||
21) Tíundarhluti prestanna hafði 1773 eigi náð fullum 6 vættum, 1774 | 21) Tíundarhluti prestanna hafði 1773 eigi náð fullum 6 vættum, 1774 | ||
| Lína 226: | Lína 226: | ||
23) Rentek. Norske Relat. og Resol. Prot. 67, nr. 42; Lovs. V, 255.<br> | 23) Rentek. Norske Relat. og Resol. Prot. 67, nr. 42; Lovs. V, 255.<br> | ||
24) Canc. I, Dep. Brevb. 1813, nr. 1935.<br> | 24) Canc. I, Dep. Brevb. 1813, nr. 1935.<br> | ||
25) Samkv. skrá yfir prestaköll á landinu og mat á þeim frá 1748 (Kirkjusaga dr. Péturs Péturssonar; Lovs. II, 701—712) eru prestaköll á landinu þá talin 191 (ættu að vera 192, Vestmannaeyjar taldar eitt). Tekjur þessara 191 prestakalla eru alls taldar 6 | 25) Samkv. skrá yfir prestaköll á landinu og mat á þeim frá 1748 (Kirkjusaga dr. Péturs Péturssonar; Lovs. II, 701—712) eru prestaköll á landinu þá talin 191 (ættu að vera 192, Vestmannaeyjar taldar eitt). Tekjur þessara 191 prestakalla eru alls taldar 6.443 rd. 13 sk. 55 brauð eru með undir 19 rd. árlegum tekjum.<br> | ||
26) Algren Ussing Reskr. Saml. 1837, 177; Lovs. XI, 69—70.<br> | 26) Algren Ussing Reskr. Saml. 1837, 177; Lovs. XI, 69—70.<br> | ||
27) Lovs. XI, 112—113.<br> | 27) Lovs. XI, 112—113.<br> | ||