„Saga Vestmannaeyja II./ Innlend verzlun“: Munur á milli breytinga

|}

Pöntunarfélagið tók aftur að færast í aukana um 1890. [[Sigfús Árnason]] á [[Lönd]]um var fyrir því um tíma. Félagið pantaði nauðsynjavörur, og voru þær miklum mun ódýrari hjá því en í verzlununum. Verðmismunur á rúgmjölstunnu 3 kr. Félagið gaf 46 kr. fyrir skpd. af fullverkuðum fiski, en kaupm. 36 kr. Olíutn. var kr. 7,50 ódýrari hjá félaginu, og eftir þessu var annað. Pöntunarfélagið gat ekki þrifizt vegna samkeppni kaupmannanna og lagðist brátt niður.<br>

Ýmsir menn, er eigi vildu una verzlunareinokuninni, pöntuðu vörur til eigin þarfa beint frá útlöndum. [[Jóhann J. Johnsen]], er fengið hafði leyfi stjórnarvalda til þess að reka gisti- og veitingahús í eyjunum 1878, pantaði vörur til reksturs síns og heimilisþarfa, og seldi sjálfur fisk utan af útgerð sinni. Jóhann hafði farið ungur utan til verzlunarnáms. Vörur til heimilisþarfa pöntuðu og [[Þorsteinn Jónsson (héraðslæknir)|Þorsteinn Jónsson]] héraðslæknir og [[Sigurður Sigurfinnsson|Sigurður hreppstjóri Sigurfinnsson]] o.fl.<br>

[[Eldeyjar-Hjalti|Hjalti Jónsson]], síðar skipstjóri og framkvæmdarstjóri í Reykjavík, fékk leyfisbréf til að setja á stofn verzlun í Vestmannaeyjum 1893 og byrjaði lítils háttar, en lagði verzlunina niður að ári liðnu.<br>