„Sögur og sagnir úr Vestmannaeyjum/Páll skáldi“: Munur á milli breytinga

Þar að auki var hann forspár um marga hluti, og set ég hér tvö dæmi því til sönnunar, sem ég veit með fullri vissu að eru sönn. Fyrir nokkrum árum giftist bóndi í Landeyjum, Sæmundur að nafni. Lýsing fór fram að venju og brúðkaupsdagurinn var ákveðinn, en þegar til kirkjunnar kom, að Krossi, þá var prestur veikur og gat ekki aðstaðið. Þá stóð svo á, að Páll var viðloðinn á heimili brúðgumans, og hafði þá í viku verið á fylliríi, og mun um morguninn ekki hafa verið vel rokið vínið úr höfði hans. Það varð þá afráðið, að bruðguminn sendi eftir Páli, svo athöfnin, sem til stóð, gæti fram farið. Páll kom og lét til leiðast, þó hálfnauðugur, að gegna hér prestsverkum. Hann hafði enga vígsluræðu, heldur einungis það, sem handbókin hefur, og allar venjulegar seremoníur, en stóð sig þó í öllu falli siðsamlega, svo sem ódrukkinn maður. En á eftir fór hann orðum um, að þetta hefði verið skotthalalegt, en það þyrfti ekki meira með, því hjónabandið yrði ekki lengra en svo. En brúðguminn lifði aðeins viku á eftir. <br>

Annað dæmi er það, að hér í þessari sveit, var ríkur maður og einhver bezti búmaður. Hann missti konu sína. Hann fór út í Holtasveit, og var að biðja sér þar stúlku, sem var einbirni ríks manns þar í Holtunum. Um þessar mundir var Páll á ferð hér um sveitina, og á einhverjum bæ varð tilrætt við Pál um bónorðsför þessa manns. Þá sagði Páll, að maðurinn fengi ekki þessa stúlku. Það væri önnur, sem honum væri ætluð. Hér í sveitinni var vinnukona, sem var bæði félaus og munaðarlaus, og hafði átt barn með giftum manni. Þessi, sagði Páll, að yrði kona þessa manns, og það svo freklega, að hann sagði „hún skyldi fá hann,“ enda leið ekki langt um að þetta rættist, sem engum mundi þó hafa til hugar komið, þegar Páll spáði því. Nú er þessi maður dáinn (hann var einn, sem drukknaði í síðari skiptapanum í Mýrdalnum í vor), en konan lifir eftir, og mun vera einhver hin ríkasta hér í sveit.<br>