„Sögur og sagnir úr Vestmannaeyjum/Ljósstjörnurnar. Vitrun Guðmundar Bekk“: Munur á milli breytinga

Mér varð bilt við og snéri mér frá rúminu, en þó þegar að því aftur og sé hið sama yfir miðju rúminu. Gugna ég þá enn meir og dettur nú í hug að fara til Ólafs. En er ég kem fram á mitt gólfið, kemur þessi spurning óvænt í huga mér: „Getur það verið, að þetta standi í sambandi við manntjónið?“ Vík ég mér svo enn að rúminu, sem stjörnurnar glitruðu enn yfir. Er þá sem stýrt sé af vörum mér þessum orðum: „Finni ég ykkur með morgninum, skal ég sjá um að þið verðið bornir upp.“ Á sama augnabliki er sýnin horfin og ég orðinn fullkomlega rólegur. Hátta ég og svaf vært til morguns, klukkan að ganga átta. <br>

Nú fór ég hina sömu leið til bátsins okkar. Þegar ég var kominn lítinn spöl vestur fyrir frystihúsið, mæti ég manni og töluðumst við við. En þá komum við báðir jafn snemma auga á tvö lík, er lágu í litlu sandviki niður undan [[Landlyst]]. Af einhverjum ástæðum virtist mér maðurinn hafa beig af að eiga við líkin, eða eigi finnast þess full þörf. En af ástæðum, sem lesandinn rennir grun í, var mér áfram um að bera líkin upp. Féllst hann þá fljótt á það, og bárum við svo líkin nokkra faðma upp að veginum. Þar beið ég hjá þeim meðan maðurinn sótti menn með vagn, er fluttu líkin heim. <br>

:::::::::::::::::::::::''Guðmundur Bekk''.“ <br>

{{Sögur og sagnir}}