„Sögur og sagnir úr Vestmannaeyjum/Einsetukarlinn“: Munur á milli breytinga

Vestarlega í túni [[Miðhús]]a má enn sjá rústir eftir kofa nokkurn, en allt er þar nú vallgróið fyrir löngu, og mótar aðeins fyrir rústunum í hólum og hæðum. Um aldamótin 1800 bjó í kofa þessum einsetukarl einn, auðugur að lausafé, og geymdi hann peninga sína í kistli við rúm sitt. Um sama leyti bjó að [[Kornhóll|Kornhól]] maður að nafni [[Bjarni Björnsson í Kornhól|Bjarni Björnsson]]. Hann hafði verið hið mesta svaðamenni og fátt látið sér fyrir brjósti brenna. Þegar [[Gilpin sjóræningi]] kom til Vestmannaeyja árið 1808, vildi Bjarni skjóta hann inni í [[Austurbúðin|Austurbúð]], en [[Grímur Pálsson verzlunarstjóri|Grímur Pálsson]] verzlunarstjóri fékk afstýrt því. Bjarni var mikil skytta. Einhverju sinni var hann við fuglaveiðar í [[Elliðaey]]. Sá hann þá ofan af [[Hábarð]]i þrjá seli liggja uppi í [[Látrasker|Látrunum]]. Þá hafði Bjarni átt að segja, að hann mundi ekki framar trúa á heilaga þrenningu, ef hann hefði ekki alla selina í einu skoti. Skaut hann síðan og lágu allir selirnir dauðir.<br>

Um Bjarna þennan er sagt, að hann hafi drepið einsetukarlinn í kofanum í Miðhúsatúninu sér til fjár, en ekki hafði hann orðið uppvís að morðinu, svo að hann yrði sakfelldur. En vafalaust taldi almenningar, að hann hefði orðið karlinum að bana.<br>

{{Sögur og sagnir}}