„Heilbrigðissaga Vestmannaeyja“: Munur á milli breytinga

Eitt mesta heilbrigðisvandamál í sögu Vestmannaeyja er ginklofinn. Í áraraðir dó meirihluti ungbarna úr ginklofa og það var ekki fyrr en Danir sendu ungan lækni til Eyja, sem að lausn fannst á þessum hræðilega sjúkdómi. Á tiltölulega stuttum tíma var sjúkdómnum útrýmt. Læknirinn [[Peter Anton Schleisner]] kom árið 1847 og fann hann fljótlega rót vandans.   

Eftir 1906, er vélbátaútgerð hófst, batnaði afkoma fólks og húsakostur einnig, en þá bættist við nýtt vandamál. Fylgifiskur velmegunar var fiskúrgangur sem erfitt var að kom í lóg. Fiskhús voru reist á pöllum út í höfnina. Voru þau hús kölluð [[Pallakrær]]. Menn gengu örna sinna undir pöllum. Háflæðið sá svo um hreinsunina. Sjór til þvotta á fiski var dreginn upp um gat á króargólfi. Engan þarf að undra að menn voru meira og minna frá vinnu vegna ígerða og handarmeina.