„Grænahlíð“: Munur á milli breytinga

Eflaust muna mörg okkar eftir því að harðbannað var að ganga yfir túnin á vorin og fram yfir slátt. Ef stytta átti sér leið yfir þau á fyrrnefndum tíma var alveg eins víst að kallað var úr einhverju húsanna í nágrenninu og hóað frá. Símon Egilsson í Miðey var á árum áður vel vakandi yfir grassprettunni. Einhverju sinni, þegar hann leit út um austurglugga á húsi sínu, sá hann hóp fólks koma austan að, vestur yfir túnin. Það var að stytta sér leið. Sagt er að þá hafi honum orðið að orði. „Kominn er hann enn Kirkjubæjarskríllinn.” Allir Vestmannaeyingar þekkja síðan þetta orðatiltæki sem enn lifir góðu lífi. Á öðrum timum var mikið leikið sér á túnunum án athugasemda. Eigendur þessara túna voru [[Nikolína Halldórsdóttir]] og [[Jóhann Scheving]] á [[Vilborgarstaðir|Vilborgarstöðum]], [[Guðný Magnúsdóttir]] og [[Högni Sigurðsson]] í [[Vatnsdalur|Vatnsdal]], [[Elínborg Gísladóttir]] og [[Þorsteinn Jónsson (Laufási)|Þorsteinn Jónsson]] í [[Laufás]]i, [[Bjarngerður Ólafsdóttir]] og [[Guðjón Jónsson (Heiði)|Guðjón Jónsson]] á [[Heiði]] og [[Björn Bjarnason]] og [[Ingibjörg Ólafsdóttir]] í [[Bólstaðarhlíð]].