„Blik 1980/Samvinnusamtökin í Vestmannaeyjum (framhald), IV. hluti“: Munur á milli breytinga

Á fundi kaupfélagsstjórnarinnar í Sambandshúsinu 13. nóv. 1973 var samþykkt að auglýsa kaupfélagsstjórastöðuna til umsóknar. Þá sóttu þrír menn um hana. Einn þeirra var [[Georg Hermannsson]] í Borgarnesi, starfsmaður og trúnaðarmaður Kaupfélgs Borgfirðinga þar. Hann var ráðinn kaupfélagsstjóri. Hann hóf síðan starf við áramótin 1973/1974. Tekið var þá til með ötulleik og athafnahug að endurreisa Kaupfélagið úr rústum eftir öll þau ósköp, sem yfir höfðu dunið á undanförnu ári. Heimildir eru fyrir því, að þrír menn reyndust þá kaupfélagssamtökunum alveg sérlega vel og traustir félagsmenn. Það voru þeir [[Sigurgeir Kristjánsson]],  forstjóri Olíufélagsins í Eyjum, [[Jónas Guðmundsson (verslunarstjóri)|Jónas Guðmundsson]]  verslunarstjóri¹)  og [[Garðar Arason (Þorlaugargerði)|Garðar Arason]] frá [[Þorlaugargerði|Þórlaugargerði]], starfsmaður Kaupfélagsins. Þessi orð eru skráð eftir Georg kaupfélagsstjóra úr ræðu, sem hann hélt nokkru eftir að hann hóf kaupfélagsstjórastarf sitt í Eyjum: „Án þeirra forgöngu hefði félagið ef til vill lagt upp laupana,“ sagði hann þá.

Ekki hafði [[Georg Hermannsson]] starfað marga mánuði í kaupfélagsstjórastöðunni, þegar hann lét Kaupfélagið stofna svokallaðan Vörumarkað. Þar eru vörur seldar við lægra verði en almennt á sér stað í umhverfinu. Skráð er í góðri heimild, að Eyjabúar muni hafa hagnazt um 6 milljónir króna á Vörumarkaði Kaupfélagsins árið 1975 og kr. 14 milljónir árið eftir. Þá hafði Kaupfélagið 42-43 % af heildarvörusölu í kaupstaðnum. Vörumarkaður Kaupfélagsins leiðir því til mikilla kjarabóta alls almennings í kaupstaðnum.