„Blik 1974/Bréf til vinar míns og frænda, I. hluti“: Munur á milli breytinga

 

== '''Presturinn fær ádrepu''' <br> ==

Þegar „gamli maðurinn á [[Tanginn|Tanganum]]“, [[Gunnar Ólafsson]], kaupmaður og konsúll, tók að hugleiða tilveruna og umhverfið sumarið 1933, árið fyrir fyrsta tapið, komst hann að þeirri niðurstöðu, að mikil hætta væri í aðsigi um völd þeirra Tangamanna í bænum, ef ekkert yrði að gert. Hann var skynugur, gamli maðurinn, og skildi, að með kynslóðaskiptum gat jafnvægið raskazt í bænum þeim í óhag. Svo voru „vondir menn“ starfandi við skóla bæjarins, að minnsta kosti einn við gagnfræðaskólann.<br>

'''Samvinnuskólapilturinn skildi, hvað klukkan sló'''

 

 

Þegar  hér  var  komið  skrifum gamla mannsins, skildi samvinnuskólapilturinn, hvað klukkan sló í skrifstofu Tangans. Og nú tók hann aftur til að skrifa og birta hverja skammargreinina á fætur annarri, til þess að sýna og sanna flokksforustinni hvers hann dygði til.

Fyrst tók hann Kristján Linnet bæjarfógeta til bænar. Greinar um hann kallaði pilturinn „Fúlalæk".

Og svo tók hann til að hundelta mig. - Meðan ég sjálfur persónulega stóð undir áföllunum, fann ég ekkert til. Ég var öllu viðkvæmari fyrir skólanum og starfi mínu þar. En baráttuna taldi ég nauðsynlega skólans vegna og vegna framtíðar minnar í skólastarfinu í bænum, ef takast mætti að gera peningavaldið áhrifalaust um fræðslumálin, svo að skólinn gæti m. a. eignazt hús og varanlegt heimili. - Ég sjálfur átti vissulega fyrir því að fá á baukinn og taldi það ekki eftir mér að þola það.

Svo byrjaði þá samvinnuskólapilturinn að senda mér tóninn.

Hinn 4. september um haustið (1933) skrifaði hann grein í flokksblaðið um fjármál bæjarins. Inn í þá grein blandaði hann rekstri gagnfræðaskólans og kennslu þar. Það varð hans „banabiti". Nú skaltu lesa: Þarna stóð þessi klausa:

„Haustið 1932 hélt Félag ungra Sjálfstæðismanna námskeið, þar sem kenndar voru ýmsar gagnlegar námsgreinar. Á námskeiði þessu kynntist ég kunnáttu ýmissa nemenda, sem höfðu verið í gagnfræðaskólanum. Sérstaklega kynntist ég bæði skrif¬legri og munnlegri íslenzkukunnáttu þeirra. Og ég verð að segja eins og er, að aumlegri menntun hef ég varla getað hugsað mér en þá, sem veitt hafði verið sumum nemendum í þessari grein. Og það, sem sérstaklega sannar slælega kennslu í þessum skóla er það, að margir af þessum nemendum voru bráðgáfaðir og ágætir námsmenn. Ég gæti nefnt fjöldamörg dæmi upp á það, að

 

 

''Hefst við í Eyjum heiftþrungið vald,

sem hvergi mun eiga sinn líka,

argasta og rætnasta afturhald

Fram ber að sækja mót græsku og gný,

gallharður, engu að kvíða,

þótt  heiftþrungin konsúla- og kaupmannaþý

kappkosti að skamma og níða.''

 

 

 

 

Og svo sama dag: „Víðir vill eindregið benda unga fólkinu á að athuga auglýsingu hér í blaðinu um Kvöldskóla iðnaðarmanna .. . Mun óhætt að treysta því, að til þess skóla verði vandað eftir föngum . . ., því að vitanlegt er það, að ekki geta unglingarnir eða unga fólkið betur varið frístundum sínum á kvöldin en að auka við þekkingu sína. Að ganga í kvöldskólann er gott ráð til þess."

Hinn 19. september (1933), þegar unglingarnir sóttu um skólavist í gagnfræðaskólanum sem örast, skrifaði S. S. S.: „Síðan Iðnaðarmannafélag Vestmannaeyja var stofnað, hafa iðnaðarmenn sýnt þann virðingarverða dugnað að halda uppi skóla fyrir iðnnema. Hefur skóli þessi verið mjög gagnlegur og virð-ingarverður, enda alltaf gengið vel að undanskildum einum vetri, sem hann fór út um þúfur, en þann vetur var Þ. Þ. V. skólastjóri hans. Nú hefur þessi skóli fært út kvíarnar. Virðist hann nú geta verið ákjósanlegur skóli fyrir unglinga, sem vildu leita sér framhaldsmenntunar. Herra kennari, Halldór Guðjónsson, mun veita skólanum forstöðu, og er það næg trygging fyrir því, að þarna mun vera um ágætisskóla að ræða. Ættu bæjarbúar að virða þessa viðleitni og senda unglingana í þennan skóla (Leturbreyting er greinarhöfundar, þ. e. Sigurðar S. Schevings, samvinnuskólapilts). Finnst mér sjálfsagt, að þessi skóli kæmi til að geta leyst af Gagnfræðaskólann í vetur og að bærinn veitti honum ókeypis húsnæði í staðinn."

 

Svo mörg voru þau orð. Þarna fékk ég þakklæti fyrir það að stofna iðnskóla í bænum. - Ég beið eftir því, að iðnaðarmenn í kaupstaðnum hrektu þessa lygi Sigurðar um stjórn mína á hinum nýstofnaða iðnskóla, sem ég afhenti þeim að starfi og prófi loknu. En sú von mín brást, enda voru þeir flestir á bandi Flokksins.

Þannig var alið á unglingunum í kaupstaðnum næstu 19 árin eða þar til ég hafði fengið byggt gagnfræðaskólahúsið og fengið skólanefndina til að fullnægja nýju fræðslulögunum frá 1946 um framlengingu skólaskyldunnar í bænum gegn vilja skólastjóra barnaskólans, sem þá var einnig H. G.

Árangurinn af öllum þessum áróðri varð sá, að Kvöldskóli iðnaðarmanna fékk töluverðan hluta þeirra unglinga, sem yfirleitt áttu erfiðara með nám, voru treggáfaðri, þó að það væri vitanlega ekki án undantekninga. Þeir greiddu skilvíslega skólagjöldin sín, og þar með var markinu náð.

 

Þegar samvinnuskólapilturinn hóf atvinnuróginn gagnvart mér 1933, tók Páll Bjarnason skólastjóri drengilega svari mínu og vítti piltinn fyrir níðskrif sín og rætni. ekki sízt sökum þess, að níðskrif hans snertu hin viðkvæmustu málin, þar sem voru uppeldismál æskulýðsins í bænum. Þar sagði skólastjóri m. a.: „Greinarhöfundur fer mörgum hörðum orðum um Þorstein Þ. Víglundsson, skólastjóra, kennslu hans og þekkingu. Ekki er mér kunnugt, á hvern hátt hann hefur kynnt sér það mál, en mjög eru ummæli hans ólík vottorði því, sem Kennaraskólinn gaf sama manni fyrir fáum árum, og ólíklegt að honum hafi förlazt mikið um þekkingu þessi ár, sem hann hefur kennt. Prófdómarar s.l. vor hafa gefið vottorð um árangur kennslunnar .. ." Margt fleira sagði skólastjóri mér til gengis og velfarnaðar og starfi mínu til framdráttar. Eins og ég hefi tekið fram, þá rak ég skólann enn í húsi barnaskólans, þar sem við Páll unnum saman hvern dag.

 

 

 

Jafnframt tel ég það skyldu hvers gagnrýnanda að viðhafa sanngirni en láta ekki athugasemdir sínar stjórnast af persónulegri óvild eða pólitískum fjandskap. Hvorttveggja tel ég að S. S. S. hafi gert sig sekan í. Hvað hæfileikana snertir tel ég rétt að geta þess, að ég álít S. S. Scheving undir engum kringumstæðum hæfan til að kenna íslenzka tungu. Að mínu áliti gæti hann haft mikið gagn af því að setjast á skólabekk hjá Þ. Þ. V. og nema hjá honum íslenzku.

I þeim hluta greinar S. S. S., sem er í Viði 4. f. m., taldi ég milli 40 og 50 stafsetningarvillur og greinamerkjavillur. Ég tel ólíklegt, að S. S. S. mundi taka hátt próf í íslenzku við Gagnfræðaskólann hér með aðra eins réttritun, tel meira að segja vafa gæti leikið á, að hann næði prófi þar í þeirri grein.

Ég fletti upp í Samvinnunni frá 1931, þar sem einkunnir S. S. S. við burtfararpróf úr Samvinnuskólanum eru skráðar. Hann hlaut í íslenzku 2. einkunn lakari. I þeirri námsgrein hlaut skólastjóri gagnfræðaskólans hér fyrstu ágœtiseinkunn. Orkar þó ekki tvímælis, að meira er heimtað af kennaraefnum en samvinnuskólapiltum í þeirri grein. Af þessu má glögglega >já. hvor þeirra S. S. S. eða Þ. Þ. V. sé líklegri til að geta kennt íslenzka tungu, og hvort gagnrýni Sigurðar muni heldur byggð á ræktarsemi við menntamál Vestmannaeyja eða sprottinn af verri hvötum.

''G. 0. E."''