„Blik 1969/Vesturhúsafeðgarnir II. hluti“: Munur á milli breytinga

Á vetrarvertíð 1884, eftir að barnaskólanum lauk, gekk Magnús Guðmundsson með skipum, eins og það var kallað, hann sníkti sér skiprúm þann og þann róðurinn með færisstúfinn sinn. Þá var hann hálfdrættingur, fékk hálfan hlut. Þannig var því einnig varið með hann vertíðina 1885. Þá vertíð var hann hálfs fjórtánda árs. Kalsasamt hefur það verið óhörðnuðum unglingi á fermingaraldri að stunda sjóróðra um háveturinn á opnum skipum. En enginn neyddi Magnús Guðmundsson til þessa verks, hvorki foreldrar hans né efnaþröng, en atorkan og framtakshneigðin, sjálfsbjargarhugurinn og námfýsin til verka á sjó sem á landi bæði ýttu og drógu.

Fyrir Maríufiskinn sinn, fyrsta fiskinn, sem Magnús Guðmundsson dró á fyrstu vertíðinni, sem hann stundaði sjóinn (1884), fékk hann svo heitar fyrirbænir og innilegar heillaóskir, að minnin um þær festust í huga hans og urðu þar að fastri trú á heill og hamingju í sjómannsstarfinu. Hann gaf konunni, sem allir dáðu fyrir kærleiksverkið mikla, [[Evlalía Nikulásdóttir|Evlalíu]] í [[Móhús]]um, Maríufiskinn sinn eins og flestir eða allir ungir menn í Eyjum um tugi ára á fyrri öld. Fyrir hann hlutu þeir fyrirbænir og heillaóskir, sem aldrei gleymdust mörgum þeirra.<br>

Þessir haustróðrar þremenninganna austur í Mjóafirði svo langt fram eftir hausti er ein sönnun enn fyrir atorku og framtakshug þeirra félaga. Þegar bágt var útlit um bjargræði heima í Eyjum, skirrtust þeir ekki við að leita sér atvinnu eða bjargræðis í aðra landsfjórðunga á sama tíma og aðrir leituðu heim frá sumaratvinnu. Austfirðingar sjálfir höfðu þá jafnan ímugust á því eða illan bifur að stunda sjóinn á opnu fleytunum sínum og veigalitlu fram á

Dvöl þessara athafnasömu og dugmiklu Eyjasjómanna í Mjóafirði hafði með sanni heilladrjúg eftirköst á atvinnulífið í heimahögunum, Vestmannaeyjum, með því að þessir þremenningar lærðu fullkomlega að nota línu til fiskveiða, lærðu að búa hana og allt, sem henni fylgir, í hendur sér til úthaldsins, fiskveiðanna, og höfðu bæði vilja og getu til þess að láta Eyjasjómenn í heild njóta góðs af reynslu sinni og þekkingu á veiðarfæri þessu. Sú varð líka raunin á. Um þetta og margt annað, sem að sjósókn og veiðiskap Magnúsar lýtur, formennsku hans og brautryðjandastarfi um notkun nýrra veiðarfæra, beitugeymslu o. fl., vísa ég til greinar hans sjálfs hér í ritinu. Það sem ekki er sagt hér berum orðum, getur glöggur lesandi lesið á milli línanna, og gert sér fulla grein fyrir staðreyndunum, og svo hinum hagfræðilegu áhrifum athafnamannsins og brautryðjandans á efnahagslíf og framtak samborgaranna.

<br>

Einn af þessum nýju vélbátum, sem útvegsbændur í Eyjum gerðu út á vertíð 1907, var [[v/b Hansína VE-100]]. Eigendur hans voru þessir:

:Magnús Guðmundsson, bóndi á Vesturhúsum 2/6

:[[Sæmundur Ingimundarson]], bóndi í Draumbæ 1/6

Magnús Guðmundsson var formaður með v/b Hansínu VE 100 fyrstu 6 vertíðirnar, sem báturinn var gerður hér út og fiskaði oft með afbrigðum vel. T. d. var hann aflakóngur Eyja vertíðina 1908. Eftir vertíðina 1912 hugðist Magnús hætta sjómennsku. Þá réði hann sér formann, [[Eyvindur Þórarinsson|Eyvind Þórarinsson]] frá [[Oddsstaðir|Oddstöðum]] í Eyjum. Hann var með vélbátinn vertíðina 1913. Næstu vertíð (1914) var [[Einar M. Einarsson]], síðar skipherra, með bátinn, en aðeins þá einu vertíð. Á vertíðinni 1915 fór formennskan á v/b Hansínu í skötulíki. Þá varð Magnús Guðmundsson að taka sjálfur að sér formennskuna á miðri vertíð. Var hann síðan einnig formaður með bátinn vertíðina 1916. Eftir þá vertíð var báturinn seldur til Keflavíkur.

Árið 1916 hóf hinn kunni bátasmiður i Eyjum, Ástgeir Guðmundsson í [[Litlibær|Litlabæ]], að byggja nýjan vélbát fyrir Magnús Guðmundsson og félaga hans. Þessi bátur var 11,53 smálestir að stærð, og í hann var sett 22 hestafla Alfavél. Hér hafði þá þegar þróunin sagt til sín: tvö hestöfl á smálest 1916 í stað eins hestafls á smálest hverja 1907.  

Þegar Magnús Guðmundsson hætti formennsku og um leið sjómennsku, hafði hann verið formaður í 30 vetrarvertíðir og stundað sjó nær 40 ár. Aldrei hafði neitt óhapp hent hann á sjómannsferlinum eða í skipstjórnarstarfinu, aldrei meiðzt hjá honum maður, aldrei lent í lífsháska, hvorki hann sjálfur né menn hans, eins og við leggjum venjulega merkingu í það orð. Vitaskuld eru allir sjómenn í lífsháska, meðan á sjósókn stendur, ef við íhugum orðið í víðtækari

merkingu.

''Miðhúsasystkinin, börn [[Hannes Jónsson|Hannesar Jónssonar]] og [[Margrét Brynjólfsdóttir|Margrétar Brynjólfsdóttur]]. - Standandi: [[Jóhannes Hannesson|Jóhannes]], kvæntist [[Guðrún Jónsdóttir (Miðhúsum)|Guðrúnu Jónsdóttur]], Jórunn, húsfreyja á Vesturhúsum. -'' ''Sitjandi: [[Hjörtrós Hannesdóttir|Hjörtrós]], fyrri kona [[Tómas M. Guðjónsson|Tómasar M. Guðjónssonar]] í [[Höfn]].'']]

Jórunn Hannesdóttir var búforkur og bústjórnarkona hin mesta, ýtin og vinnuhörð nokkuð við hjú sín og þó vinnuhörðust við sjálfa sig. Þrátt fyrir vinnuhörkuna og aðsætnina á heimilinu að Vesturhúsum, hélzt þeim hjónum jafnan vel á hjúum. Ekki olli þar minnstu um artarsemi og drenglund húsfreyjunnar og umhyggja fyrir vellíðan hjúanna og loflegu mati á vel unnu starfi þeirra.

Þegar Magnús Guðmundsson kvæntist og stofnaði eigið heimili, fékk hann þegar afnot hálfrar jarðarinnar að Vesturhúsum hjá foreldrum sínum. Fjárafli ungu hjónanna og búrekstur stóð þá þegar á styrkum stoðum. Þau ráku útgerð mestan hluta ársins, þar sem húsbóndinn sjálfur stjórnaði fleyi og fangbrögðum við Ægi, fengsæll og farsæll í starfi því öllu. Hjónin öfluðu heyja handa bústofni sínum og færðu út tún með ræktun. Húsbóndinn lá við í [[Álsey]] á fuglveiðitíma sumar hvert og veiddi mikinn fugl handa heimili þeirra, en Vesturhúsajarðirnar hafa ínytjar í Álsey, svo sem kunnugt er flestu Eyjafólki. Þúsundir af lunda sendi hann heim á veiðitímanum. Húsfreyjan unga tók við veiðinni tveim höndum, lét reyta fuglinn eða gerði það sjálf að einhverju leyti, gerði hann til, krauf hann, og svo reykti hún hann eða saltaði, oftast hvorttveggja. Lundaspílurnar (lundabökin) voru lagðar út á vegg eða garð til þurrks og síðan notaðar undir pottinn til þess að drýgja eldiviðinn, sem alltaf var hörgull á í byggðarlaginu, meðan kol fluttust þangað ekki nema í mjög skornum skömmtum. Með spílunum var aðaleldiviðurinn þurrkuð kúamykja, skán og rekaviður. Þess vegna var hver spýta hirt á rekafjörum og réttar síns gætt þar af ítrustu árvekni.

Þurrkur hafði verið alla nóttina. Þegar fólkið á Vesturhúsum rétti loks úr bakinu um morguninn, eftir að hafa breitt úr stórum fiskstakki þarna austur í fjörunni norðan Kirkjubæja, heyrði það hvellan hlátur suður hjá bæjum. Þarna stóð þá einn af bændunum á Kirkjubæjunum á svellþykku prjónahaldinu og skyggndist til veðurs. Bóndi hló hvellt og hjartanlega, er hann sá og hugleiddi hversu snemma Vesturhúsafólkið, þetta vinafólk hans, hafði hafið dagsverkið undir stjórn húsfreyjunnar, því að húsbóndinn lá við fuglaveiðar úti í Álsey á þessum tíma sumarsins. Kirkjubæjarbóndinn, sem jafnan var árvakur sjálfur, hafði

ekki klæðzt, þegar Vesturhúsafólkið hafði þegar lokið hluta úr dagsverki. Og marga þurrkdaga á sumrin sat húsbóndinn Magnús á Vesturhúsum með háfinn sinn á bjargbrún vestur í Álsey og snéri þar úr hálsliðnum fjölmarga lunda á hverjum klukkutíma, - já, tugi lunda, er hann „var vel við“, meðan húsfreyjan heima stjórnaði margþættum verkum utan húss sem innan, svo að hvergi skeikaði.<br>

Ef segja mætti með sanni, að til væri óskastund, þá væri hægt að fullyrða, að höfundur ljóðsins hefði hitt á óskastundina gullvægu, er hann orti þetta ljóð. Svo mjög minnir hugsun og óskyrði kvæðisins á þá reynd, sem var raunveruleikinn einskær í hjóna- og heimilislífinu á Vesturhúsum alla þeirra hjúskapartíð.<br>

Magnús Guðmundsson var mikill og traustur félagshyggjumaður.<br>

Rúmlega tvítugur að aldri gekk hann í Stúkuna Báru nr. 2, sem þá hafði starfað í 5 ár. Þarna reyndist hann traustur og trúr heiti sínu og vammlaus bindindismaður alla ævi síðan. Bindindisstarfið og bindindið sjálft var Magnúsi Guðmundssyni hugsjón. Í stúkustarfinu þroskaðist félagshyggja Magnúsar og skilningur á gildi samtaka, gildi afls og máttar, samhygðar og sameiginlegs átaks í lífsbaráttunni. Síðan áttu Eyjabúar eftir að njóta félagsanda hans og félagsþroska og óeigingjarns framtakshugar í atvinnulífi byggðarlagsins um langt árabil. Þar má með sanni fullyrða, að stúkustarfsemi legði grundvöllinn.<br>

Það er vissulega ómaksins vert að kynnast eilítið þátttöku Magnúsar Guðmundssonar í hinum ýmsu hagsmunafélögum Eyjabúa, þar sem hann var virkur starfskraftur.<br>

Ísfélag Vestmannaeyja var stofnað 1901, eins og mörgum er kunnugt. Brátt varð Magnús Guðmundsson þar áhrifaríkur og farsæll aðili. Honum var það ætið ljóst, að það markverða framtak útgerðarmanna í sveitarfélaginu að byggja íshús að amerískri fyrirmynd, eins og þeir áður höfðu gert í Mjóafirði eystra og víðar, markaði mikilvægt spor í útgerðar- og framleiðslusögu Vestmannaeyja. Um leið var fyrirtæki þetta markvert spor fram á leið til hagsældar öllum almenningi í byggðarlaginu.<br>

Þó náðu þau óþurftaröfl Ísfélaginu á vald sitt um stundarsakir og þokuðu þannig Magnúsi og Gísla til hliðar. En sú valdasæld stóð ekki lengi, því að strax tók að halla undan fæti fyrir félagssamtökum þessum svo að til óheilla horfði. Félagsmenn áttuðu sig fljótlega og viðurkenndu brátt yfirsjónir sínar með því að fela Gísla J. Johnsen og Magnúsi Guðmundssyni og félögum þeirra stjórnarvöldin á ný. Þá tóku samtökin að dafna aftur. Eftir það var þeim borgið.<br>

Árið 1914 beittu þeir Magnús Guðmundsson og [[Gísli Lárusson|Gísli gullsmiður Lárusson]] í [[Stakkagerði]] sér fyrir stofnun hlutafélags til styrktar útgerðarmönnum í Vestmannaeyjum. Stofnendur voru milli 20 og 30 menn. Þetta var Hlutafélagið Bjarmi, sem breytt var í samvinnufélag árið 1926 eða eftir 12 ára starf.<br>

Eftir tillögum Magnúsar Guðmundssonar og annarra samstjórnarmanna hans í Bjarma, lagði félagið kr. 20.000,00 í Hlutafélagið Eimskipafélag Suðurlands, er það var stofnað árið 1919. Markmið þeirra með því framlagi var að tryggja Eyjabúum greiðari samgöngur við Reykjavík, en fátt stóð byggðarlaginu og öllum atvinnurekstri þess meir fyrir þrifum og vexti en tregar og stopular samgöngur við fjármála- og verzlunarstöð landsins, Reykjavík.<br>

Þegar útgerðarmenn í Vestmannaeyjum og yfirleitt almenningur þar beitti sér fyrir kaupum á fyrsta björgunar- og aðstoðarskipi þjóðarinnar, gamla Þór (1919), og ruddi þannig einhverjar markverðustu menningarbrautir á sínu sviði, lagði Hlutafélagið Bjarmi fram til þessa framtaks kr. 10.000,00 að tillögu stjórnar félagsins. Rangt væri að segja, að Magnús Guðmundsson einn ætti þar hlut að. Þetta var ávöxtur af góðri stjórn félagsins á þeim árum og velgengni, og þar átti Magnús Guðmundsson vissulega ekki lítinn hlut að máli.<br>

Suðurláglendisins og svo fjalla og jökla í fjarska.<br>

Hjónunum Magnúsi Guðmundssyni og Jórunni Hannesdóttur varð auðið fjögurra barna:<br>

1. [[Hansína Árný Magnúsdóttir|Hansína Árný]], gift [[Ársæll Grímsson|Ársæli Grímssyni]], fyrrum bónda í [[Dalir|Dölum]] í Eyjum. Þau hjón eru nú búsett á Hvaleyri við Hafnarfjörð.<br>

2. [[Magnús Magnússon|Magnús]] húsasmíðameistari, kvæntur [[Kristín Ásmundsdóttir|Kristínu Ásmundsdóttur]] frá Seyðisfirði eystra. Heimili þeirra er að [[Ásavegur|Ásvegi]] 27 hér í bæ.<br>

3. [[Nanna Magnúsdóttir|Nanna]], gift [[Helgi Benónýsson|Helga búfræðingi Benónýssyni]]. Þau bjuggu um árabil á Vesturhúsum í skjóli ábúendanna löglegu, en eiga nú heima í Beykjavík.<br>

4. [[Guðmundur Magnússon|  Guðmundur]], f. 20. sept. 1916. Dáinn 18. ágúst 1936 á Vífilsstaðahæli. Guðmundur Magnússon var nemandi í [[Gagnfræðaskólinn í Vestmannaeyjum|Gagnfræðaskólanum]] veturinn 1930—1931. Eftir þann vetur stundaði hann verzlunarstörf. Hann var hinn mesti efnispiltur, sem ég minnist af innileik og hlýhug. Hann reyndist öðrum eins og mér, trúr og traustur í hvívetna, prúðmenni hið mesta og hverjum manni hugljúfi. Guðmundur var áhugamaður mikill um allar íþróttir og önnur félagsmál og -störf ungmenna hér í bæ.<br>

Í brúðkaupskvæði því er Ólafur í Nýborg orti til hjónanna á Vesturhúsum á brúðkaupsdaginn þeirra 23. maí 1903, biður hann þess, að ekki mæði þau nokkur „mótgangsslagur“. — Fáir njóta þeirrar hamingju í lífinu, lifi þeir langa ævi, að aldrei mæti þeir „mótgangi“, sorg eða andstreymi. Þarna urðu hjónin á Vesturhúsum vissulega ekki afskipt, er þau misstu Guðmund son sinn. En á þeim sannaðist í sorgarþrautunum, að „afl það, sem tengir sál við sál, sigrar bezt, ef leið er hál, og léttir lífsins þrautir.“

::::::::'''Sumarróðrar'''

{| {{prettytable}}

  |+