Blik 1967/Kvæði Séra Þorsteinn Lúther Jónsson

Úr Heimaslóð, Sögusetri Vestmannaeyja
Útgáfa frá 20. september 2010 kl. 09:23 eftir Viglundur (spjall | framlög) Útgáfa frá 20. september 2010 kl. 09:23 eftir Viglundur (spjall | framlög)
Fara í flakk Fara í leit

Efnisyfirlit Bliks 1967


ÞORSTEINN LÚTHER JÓNSSON:


Að vertíðarlokum

Séra Þorsteinn Lúther Jónsson sóknarprestur í Vestmannaeyjum.
Sá ég feigðarflak
fúið, upp sem rak.
Á ægisskerjum öllum brýtur,
í ógnarbrimurð lífi slítur.
Sat hún undir súð
sæbyrðings í flúð.
Skeiðin hafði skekkzt á grunni,
skynið blekkzt í einverunni.
---
Strax í æsku ör
í orðum, hamslaus svör.
Hennar vilji var ei hinna,
vildi' ei láta í pokann minna.
Sigla vildi sjálf -
og sér, ei veil né há1f.
Heiman fylgju hafði tekið,
hetjuskap og ættarþrekið.
„Gamall þulur“ þar
þekkti hætturnar.
Sagði ekki sigling færa, -
á sjóinn þann hún yrði að læra.
„Frýjar fauskur mér,
farborða ei sér.
Honum eyðist afl og hreysti, -
á eiginn mátt og vilja' ég treysti.“
---
Ung svo ýtti úr „Skor“, -
átti hug og þor:
að vilja láns og lystisemda
lífið krefja sér til efnda.
Fleyið fljótt með skrið
flaut á dekkstu mið.
Illspárlegur kuldaklakkur
kafaldsollinn vofði frakkur.
Á hafi velkti vá,
til vonarleysis brá.
Hugarfylgsnum hverfðist birta,
hleypt var undan, tók að syrta.
Einmana er æ,
sem aleinn hrekst um sæ.
Mjög á sá í vök að verjast,
sem villtur jafnan þarf að berjast.
Manna langt frá leið
leiddi sálarneyð.
En ævilangt sá er í vanda,
sem aldrei sér til neinna landa.
Lífsins, löng og sár,
liðu hennar ár.
Hana rak svo loks að landi
lostin brotsjóum og grandi.
Hokin sat und súð,
sinaber og gnúð.
Sveið hér áður sárt í meinum,
syrgði hjartað oft í leynum.
Af hafi komin hér,
heimslán brygðult er.
Á lokadaginn lítill hlutur, -
langur róður, - hroðinn skutur.
En sköpum er nú skipt
og skuggablæjum svift.
Stýrir þjóða og himna hæstur
henni stendur þarna næstur.
Ljómar ljósið blítt
í lífið hennar nýtt.
Búin nauð, en nú er fagur
nóttlaus runninn sumardagur.
Beggja skauta byr
býðst - og „Skeiðin“ kyrr -
til Bjartalands, sem brosir handan
við brotsjóinn og feigðargrandann.
Þorsteinn Lúther Jónsson