„Blik 1967/Kvæði Séra Þorsteinn Lúther Jónsson“: Munur á milli breytinga

Úr Heimaslóð, Sögusetri Vestmannaeyja
Fara í flakk Fara í leit
m (Changed protection level for "Blik 1967/Kvæði Séra Þorsteinn Lúther Jónsson" [edit=autoconfirmed:move=autoconfirmed])
Ekkert breytingarágrip
Lína 27: Lína 27:
:þekkti hætturnar.
:þekkti hætturnar.
:Sagði ekki sigling færa, -
:Sagði ekki sigling færa, -
:á sjóinn þann hún yrði að læra.
:á sjóinn þann hún yrði að læra.


:„Frýjar fauskur mér,
:„Frýjar fauskur mér,
Lína 66: Lína 66:
:lostin brotsjóum og grandi.
:lostin brotsjóum og grandi.


:Hokin sat and súð,
:Hokin sat und súð,
:sinaber og gnúð.
:sinaber og gnúð.
:Sveið hér áður sárt í meinum,  
:Sveið hér áður sárt í meinum,  

Útgáfa síðunnar 29. ágúst 2008 kl. 17:57

Að vertíðarlokum

Séra Þorsteinn Lúther Jónsson sóknarprestur í Vestmannaeyjum.
Sá ég feigðarflak
fúið, upp sem rak.
Á ægisskerjum öllum brýtur,
í ógnarbrimurð lífi slítur.
Sat hún undir súð
sæbyrðings í flúð.
Skeiðin hafði skekkzt á grunni,
skynið blekkzt í einverunni.
---
Strax í æsku ör
í orðum, hamslaus svör.
Hennar vilji var ei hinna,
vildi' ei láta í pokann minna.
Sigla vildi sjálf -
og sér, ei veil né há1f.
Heiman fylgju hafði tekið,
hetjuskap og ættarþrekið.
„Gamall þulur“ þar
þekkti hætturnar.
Sagði ekki sigling færa, -
á sjóinn þann hún yrði að læra.
„Frýjar fauskur mér,
farborða ei sér.
Honum eyðist afl og hreysti, -
á eiginn mátt og vilja' ég treysti.“
---
Ung svo ýtti úr „Skor“, -
átti hug og þor:
að vilja láns og lystisemda
lífið krefja sér til efnda.
Fleyið fljótt með skrið
flaut á dekkstu mið.
Illspárlegur kuldaklakkur
kafaldsollinn vofði frakkur.
Á hafi velkti vá,
til vonarleysis brá.
Hugarfylgsnum hverfðist birta,
hleypt var undan, tók að syrta.
Einmana er æ,
sem aleinn hrekst um sæ.
Mjög á sá í vök að verjast,
sem villtur jafnan þarf að berjast.
Manna langt frá leið
leiddi sálarneyð.
En ævilangt sá er í vanda,
sem aldrei sér til neinna landa.
Lífsins, löng og sár,
liðu hennar ár.
Hana rak svo loks að landi
lostin brotsjóum og grandi.
Hokin sat und súð,
sinaber og gnúð.
Sveið hér áður sárt í meinum,
syrgði hjartað oft í leynum.
Af hafi komin hér,
heimslán brygðult er.
Á lokadaginn lítill hlutur, -
langur róður, - hroðinn skutur.
En sköpum er nú skipt
og skuggablæjum svift.
Stýrir þjóða og himna hæstur
henni stendur þarna næstur.
Ljómar ljósið blítt
í lífið hennar nýtt.
Búin nauð, en nú er fagur
nóttlaus runninn sumardagur.
Beggja skauta byr
býðst - og „Skeiðin“ kyrr -
til Bjartalands, sem brosir handan
við brotsjóinn og feigðargrandann.
Þorsteinn Lúther Jónsson