„Blik 1967/Gott er með góðu fólki“: Munur á milli breytinga

Enginn óskar eftir þessum tímum aftur. Og enginn skilur af hverju þetta skuli hafa verið svona. Hvað er það, sem rekur menn til þess í sulti og neyð að fara að skrifa á blað einhver fræði, sem aldrei verða lögð sér til munns? Það veit enginn, en svona er nú þetta samt.<br>

Menn eiga líka erfitt með að skilja hina miklu seiglu, ósérplægni og úthald fólksins í baráttu við veður og vinda, myrkur og kulda, sem ber langt af því, sem við þekkjum í vesældinni, þrátt fyrir kappleikahallirnar og íþróttatækin og þrátt fyrir öll landsmótin innan lands sem utan. Það er sem ég sjái nútímamennina keppa við barningsmenn fyrri tíma og bera sigur af hólmi, hvort sem við rok eða reiðan sjó er að etja, eða tefla þarf upp á líf og dauða við skort á munnbitunum. En var það ekki þessi harða og látlausa barátta, sem gerði forfeður okkar að mönnum, en sem því miður skaut vafasömum grillum í kollin á þeim um, að hið eftirsóknarverðasta væri það að geta gefið börnum sínum og afkomendum, helzt um ófyrirsjáanlegan tíma, frían farmi& gegnum lífið - og heitt og kalt eftir þörfum, - já, heit og köld þægindi eftir kenjum okkar og rellum.