„Blik 1963/Vetrar-fýlaveiðar í Ofanleitishamri“: Munur á milli breytinga

40—50 árum. Margir kunningjar mínir og jafnaldrar hafa þakkað mér fyrir að rifja upp gamla tímann, sem svo oft ber á góma. Jafnframt minntu þeir mig á það, sem ég gleymdi í því spjalli. Það voru vetrar-fýlaferðirnar í [[Ofanleitishamar]], en þær voru alltaf stundaðar af kappi og krafti eins og allir aðrir bjargræðisvegir. <br>

„En ekki er sopið kálið, þó í ausuna sé komið,“ segir máltækið. Til þess að gera fýlinn að mat þurfti að sjálfsögðu að reyta hann. Það var seinlegt verk. En eftir að fólk komst upp á að bregða honum yfir logandi prímus, þá var það mun fljótlegra. Auk þess þótti fuglinn þá betri til matar, þegar hann var sviðinn eftir reytingu. Alltaf var hann annars eftirsóttur og þótti ágætur. <br>

Á fyrri stríðsárunum (1914—1918) ríkti hér mjög mikill eldiviðarskortur. Allt var þá reynt, sem hægt var, til þess að spara kol og annað eldsneyti. <br>

Á þessum árum var almennt tekin upp moðsuða hér í Eyjum. Ekki voru Ofanbyggjarar eftirbátar í þeim efnum. — Moðsuðan var þannig, að smíðaður var ferkantaður kassi 60—70 sm á brún. Í hann var sett tróð af heyi og strigi strengdur að til þess að halda því í skefjum. Í miðjum kassa myndaðist þannig hola fyrir pottinn, sem látinn var falla í holuna eða hún gerð eftir stærð hans. Hæð kassans var 40—50 sm, og trélok yfir honum stoppað að neðanverðu. Það féll ofan á pottlokið. Þessi kassi var svo jafnframt notaður sem sæti, ef svo bar undir. <br>