„Blik 1963/Þáttur nemenda“: Munur á milli breytinga

Þá var það sem þessi strákur kom og spurði alvarlegur, hvort ég hefði meitt mig. En ég horfði bara á hann alveg eins og sauður, hissa á því, að hann skyldi ekki hlæja, því að sjálf sé ég ekkert kátbroslegra, en þegar fólk dettur, þó að það sé kvikindislegt af mér að vera svona gerð. <br>

Hann var með kolsvart hár og dökk augu, — alveg eins og kvikmyndastjarna, fannst mér. Hann hjálpaði mér að tína saman dótið mitt, en ég gat ekki haft augun af honum á meðan. Þegar ég kom heim, skrifaði ég nákvæma lýsingu á honum í dagbókina mína. <br>

Auðvitað mun ég eitthvað hafa látið til mín heyra. Þurfti þá ekki strákasninn, sem hjálpaði mér, þegar ég datt, að rekast þarna fram hjá? Hann kom nú aðvífandi og reisti upp tunnuna. En nú gat hann ekki stillt sig um að hlæja, þegar hann þekkti mig aftur. Ég varð öskuvond og gat ekkert séð fyndið við þessi vandræði mín. Einhvern veginn komst ég inn um gluggann með hans aðstoð og bauð honum góðar nætur.<br>

Þegar ég svo tók að hugleiða atburðinn og þessa niðurlægingu mína, dofnaði hrifningin af þessum svarthærða náunga. Að lokum var hann í mínum augum hundleiðinlegasti strákurinn, sem ég hafði hitt um dagana.

Hann sat á móti henni í lestinni. Honum var starsýnt á hana, því að aldrei hafði hann séð jafn yndislega stúlku. Hún var með rauðbrúnt hár og græn augu, þau fallegustu augu, sem hann hafði nokkurn tíma séð. Og litli, dökkgræni hatturinn fór henni svo einstaklega vel. Græni liturinn var alltaf dásamlega fagur. Aldrei hafði hann séð það betur en nú. <br>

Nú var komið á leiðarenda. Hann rölti á stað heim til vinar síns, sem átti heima þar skammt frá. Brátt tók hann eftir því sér til mikillar gleði, að hún gekk spöl á undan honum í sömu átt og hann. Hún krækti inn á eina götu af annarri og ávallt sömu leið og hann þurfti að fara. Hann tók eftir því og hægði á sér, því að hann vildi ekki hræða hana, láta hana halda, að hann legði hana í einelti. Við hvert götuhorn leit hún við reiðileg á svipinn. Þegar hann beygði fyrir síðasta götuhornið, var hún horfin honum. En hann var ánægður, því að þetta var einmitt gatan, sem vinur hans bjó við. Hann gekk inn í stórt fjölbýlishús og upp á 4. hœð. Hann rataði um allt húsið, því að hann hafði dvalizt þarna áður. Hann drap á dyr hjá vini sínum, því að hann kunni ekki við að æða beint inn. Í sömu andrá sem hann opnaði hurðina, stóð hún fyrir framan hann. Í sömu svipan sat hann flötum beinum ringlaður á gólfinu og sá ekkert nema grænar stjörnur. Dásamlegur var græni liturinn! Svo heyrði hann hurðinni skellt á nasir honum. Þetta var hurðin á íbúð vinar hans... <br>

En hvernig átti hann líka að vita það, að vinur hans hafði flutt úr íbúðinni daginn áður, og hún keypt hana og flutt þá í hana?

Á Eldleysu í Mjóafirði bjuggu um nokkuð mörg ár á fyrri hluta þessarar aldar, bræður þrír með systrum sínum. Tveir þeirra bræðra, Þorgrímur og Sveinbjörn, koma hér við sögu. <br>

Þegar heim kom, sagði Þorgrímur þeim bræðrum frá afdrifum Mosu og þessu dularfulla hnífshvarfi. Sveinbjörn bróðir hans fór með honum út að Steinsnesi, til þess að flýta fyrir verkum, því að nú leið óðum á daginn. Þegar þeir bræður komu að fjárhúsinu á Steinsnesi, var Mosa horfin. Var þeim þá báðum litið yfir fjárhúsdyrnar,  þar  sem  Þorgrímur  hafði stungið hnífnum fyrr um daginn, og var hann þá þar á þeim sama stað. Varð því ekkert úr ærskurðinum í þetta sinn frekar en í hið fyrra. Þótti þeim bræðrum þetta býsna dularfullt fyrirbrigði. <br>

Um kvöldið þegar þeir ráku féð heim, var Mosa með í hópnum og hin sprækasta. Varð hún síðan gömul ær og alla tíð hin mesta happakind.

Það var eitt sinn sem oftar, að ég var að vinna hjá Ísfélagi Vestmannaeyja.  Þetta  var einn af þessum sólbjörtu sumardögum, og átti unga fólkið erfitt með að haldast  inni.  En  loksins  kom kaffitíminn. Ég var vanur að fara þá heim, þar sem ég á heima skammt  frá  frystihúsinu,  og gerði ég það einnig þennan dag. Oft reið á að vera fljótur að drekka og koma sér niður eftir aftur til þess að missa ekki af fjörinu, því að alltaf skeður eitthvað skemmtilegt í kaffitímum. Þegar ég kom úr kaffi, sá ég, hvar nokkrir strákar voru eitthvað að pukra framan við dyr frystihússins. Ég gekk þarna að og sá þá, að þeir eru með dauða rottu, og höfðu hugsað sér að hræða    nokkrar  stelpur,  sem þarna sátu í sólbaði. En þegar til átti að taka, þorði enginn að snerta á rottunni. Ég greip þá í skott dýrsins, hóf það á loft, og sveiflaði því í kringum mig, og ætlaði að láta það vaða inn í stelpuhópinn. En það fór á annan veg. Beint andspænis frystihúsinu eru húströppur, og eru eldri    konurnar,  sem    þarna vinna, mjög sólgnar í að sitja þar og drekka kaffið sitt. En hvað um það, þegar ég sveiflaði rottunni í kringum mig, þurfti skrokkurinn að slitna frá árans skottinu, og þaut nú út í loftið eins og gervihnöttur, og stefndi beint  á  tröppurnar,  þar  sem konurnar sátu  og töluðu  um landsins gagn og nauðsynjar, og hafnaði í kjöltu þeirrar er hæst talaði. Þær ráku upp ógurlegt hljóð, en hæst þó sú, er sendinguna fékk. Ég stóð alveg agndofa, og hálf stirðnaður af hræðslu og undrun  yfir  að  frúin  skyldi standast yfirlið. En hún reis nú á fætur og óð í stórum stökkum að dyrum frystihússins. Þá voru um 5 mínútur eftir af kaffitímanum. Ég rankaði við mér og skauzt upp á loft og inn í vinnusalinn og byrjaði að vinna. Þá kemur verkstjórinn labbandi til mín, klappar á öxlina á mér og segir  rólega.  „Kaffitíminn  er ekki búinn, væni minn.“ „Ha — hva — ha — hvað, ó-ósköp er þetta langur kaffitími,“ stama ég. Hann lítur á mig og segir. <br>

„Ertu eitthvað lasinn í höfðinu, væni minn, þú ert eitthvað svo fölur?“

Ég hef verið orðinn 12 ára gamall, þegar ég var búinn að sjá hvernig bæði, þorska- og reknet voru dregin, en ég hafði aldrei séð, hvernig lína er lögð eða dregin, því að þessir bátar, sem ég hafði farið með, notuðu ekki línu. Það var í páskavikunni, að ég fór til frænda míns, sem var skipstjóri, og bað hann um að lofa mér að koma með einn róður, því hann stundaði línuveiðar. Það var auðsótt mál, svo framarlega sem það yrði gott veður. Ég var því mættur niðri á bryggju klukkan eitt um nóttina. Nú fóru skipverjar að tínast um borð, þ.e.a.s. þeir sem sváfu í landi, en þeir eru mér sérstaklega minnisstæðir, því að það voru skrítnir fuglar. Annar þeirra hét Stefán, og kallaður Stebbi, en hinn hét Þorgeir, og kallaður Geiri, og voru þeir eins ólíkir og dagur og nótt. Stebbi var hár og grannur, og tók mikið í nefið, og því með afbrigðum nefstór eins og gefur að skilja. En Geiri var aftur á móti lágur og þrekinn, og þar sást nú bara ekkert nef í andlitinu. Nú er haldið af stað, og er komið er inn fyrir Faxa, tekur skipstjórinn beina stefnu í vestur, og keyrði í tvo tíma. Þá var farið að leggja línuna, og þegar það var búið, þá var legið yfir í þrjá tíma. Ég var hálfsjóveikur, svo að Geiri sagði mér að fara í koju og reyna að sofna. Ég gerði það en gat ómögulega sofnað. Geiri var eitthvað að fást við kaffikönnuna  og  spjalla  við Stebba. Hinir af skipshöfninni sváfu.  Um þessar mundir var mikið um getraunaþætti í útvarpinu.    En    sleppum    því. „Heyrðu,  Geiri,“  segir Stebbi „ég skal gefa þér þúsund krónur, ef þú getur gizkað á, hvað ég át áður en ég fór á sjóinn.“ Hann dregur því næst upp tvo fimmhundruð  króna  seðla úr veski sínu og leggur á borðið. Nú fór áhugi minn að vakna fyrir þessu spjalli þeirra. „Og má ég þá eiga báða seðlana, ef ég get rétt?“ spyr Geiri. „Já, þó það nú væri, maður, en þú getur  aldrei  getið  þess,“  svarar Stebbi og kímir, „en þú verður að vera búinn áður en legutíminn er úti, því að annars verður þú af kaupunum, og gettu nú.“ Geiri klóraði sér í höfðinu, ranghvolfdi í sér augunum, og byrjaði að telja upp allar fisktegundir og alla fiskrétti, alla kjötrétti, sem sagt alla rétti, sem hann kunni að nefna. Hann hentist um lúkarinn og mændi tárvotum augum á seðlana, er lágu á borðinu, og skipsklukkuna, sem hékk á veggnum á móti. Síðan sezt hann á ruslafötuna, og segir ekki eitt einasta orð góða stund. Hinir skipsmennirnir eru  nú flestir  vaknaðir  og  horfðu spenntir á.  Allt í einu segir Geiri. „Heyrðu, Stebbi minn, er þetta annars matur?“ „Ja, matur og matur ekki,“ svarar Stebbi spotzkur.  „Matur  og  matur ekki,  hvernig  á  ég að  skilja það?“ „Það er eiginlega andlegt fóður Geiri minn,“ segir Stebbi grafalvarlegur. „Nei, nú er ég hættur, — andlegt fóður, — nei, nú gefst ég alveg upp,“ svarar Geiri og er undrunin ein uppmáluð. „Horfðu á þá brúnu á borðinu,“ segir Stebbi uppörvandi.  „Ekki hefurðu étið tvo fimmhundruð  kalla,  er  það, ekki er það andlegt fóður, ha?“ Nú er legutíminn alveg að verða búinn. „Ég sé það, Geiri minn, að þú ætlar ekki að hafa þetta,“ segir Stebbi um leið og hann stingur seðlunum í veskið sitt. „Nei, nei, Stebbi, við skulum halda áfram,“ hrópar Geiri. Þá kemur  skipstjórinn  í  lúkarskappann  og  kallar.  „Það  er kominn legutími, drengir.“ Þá hlær Stebbi hátt og segir. „Það er bezt að segja þér þetta, Geiri minn, ég át oblátu.“ „Ha, hvað, oblátu,  oblátu?“  „Já,  oblátu, presturinn kom heim í nótt til þess    að    sakramennta    hana ömmu, og hann skildi eftir oblátu á borðinu, og ég át hana, áður en ég fór að heiman,“ sagði Stebbi um leið og hann þaut upp lúkarsstigann.

Það var haustkvöld. Himinninn var alsettur stjörnum svo vítt sem augun eygðu. Máninn gægðist með nefið upp fyrir Stóra-Klif, eins og hann væri að forvitnast um, hvað væri að gerast í kaupstaðnum austan við það þetta fagra kvöld. Efalaust hefur hann séð ýmislegt. <br>

Þegar frá leið, urðu bréfin frá honum sífellt styttri og styttri, og það leið lengra og lengra milli þeirra. Loks kom svo bréf. Þar stóð skrifað, að allt yrði að vera búið milli þeirra, því að hann hefði kynnzt annarri stúlku í borginni, og þau ætluðu að opinbera trúlofun sína, áður en hann kæmi heim næst til að kveðja að fullu og öllu. —<br>

Í kvöld var von á honum heim með skipinu. Hún starði norður yfir Eiðið. Loks eygði hún skipsljós. Henni var orðið hrollkalt að sitja þarna grafkyrr í náttmyrkrinu og gráta. Hún tók vasaklút upp úr veskinu sínu og þurrkaði sér um augun. Stóð síðan upp og dustaði af kápunni sinni nokkur sinustrá. Hún vildi vera komin heim, áður en skipið legðist að bryggju, því að hún óttaðist, að hún myndi óafvitandi hlaupa í fang hans og faðma hann að sér, ef hún mætti honum. Það mátti hún ekki gera, því að nú átti hún hann ekki lengur, heldur önnur úr borginni. Hún gekk hægt heim á leið, fór upp í herbergið sitt, fleygði sér ofan í rúmið sitt og grét, — grét, þar til svefninn loks sigraði hana.  

Það var í þann tíð að okkur nemendunum í 2. D þótti daufleg vistin á hnettinum okkar, þessum, sem við köllum jörð. Við skutum því á ráðstefnu, þar sem Þyri hin málsnjalla var auðvitað í formannssæti. Þarna komu fram margar snjallar hugmyndir um tilbreytingu í tilverunni, dægrastyttingu og þá sérstaklega ferðalög til annarra hnatta í krafti nýrrar tækni, nýrra uppfyndinga. En sökum takmarkaðs tíma, varð niðurstaðan sú að fara ekki lengra að sinni en til tunglsins og halda þar hlöðuball. Afráðið var að sækja um leyfi úr skóla handa Valla og Ella, svo að þeir gætu í skyndi sett saman geimfar til fararinnar. <br>

Svo var slegið upp dansleik í næturklúbb staðarins. Allir voru óvenjulega léttir á sér, þrátt fyrir mikinn klæðnað, því að aðdráttaraflið var lítið, eins og milli Jóns og Rutar. Þyri og Valli svifu þarna um allt eins og

fiðrildi. Var nú twistað af miklu fjöri daglangt og náttlangt í hálfan mánuð eða þar til Óli Jóns uppgötvaði, að tunglið væri alltaf að minnka og væri orðið minna en hálfmáni. Þá urðum við hrædd og flýttum okkur í dauðans ofboði að komast heim til jarðar aftur. Heimferðin gekk vel og við lentum á Stakkagerðistúninu heilu og höldnu. Nú buðu strákarnir okkur ekki að fylgja okkur heim, enda vorum við allar með grímurnar fyrir andlitinu og súrefnisventilinn á nefinu. Þorsteinn hafði engan tíma til að bjóða okkur velkomin, því að hann var að fara í sparisjóðinn, en hvíld varð honum að dvöl okkar þennan hálfa mánuð á tunglinu.

Það var liðið fram í september. Sláttur var að enda og við kaupakonurnar gátum búizt við kaupakonudansleiknum og skilnaðarstundunum í sveitinni á hverri stundu, þó tæplega nema um helgi. — Þá allt í einu tók gamli maðurinn karlægi upp á því að deyja. Hann hafði sofið í næsta herbergi við okkur, kaupakonurnar. Þess vegna hafði þetta fráfall meiri áhrif á sumar okkar en  ella.  Sumum hryllir alltaf við dauðanum og óttast hann. <br>

Jarðarfarardagurinn rann upp. Annríki á bænum var mjög mikið, ekki sízt sökum þess, að von var á mörgu fólki til jarðarfararinnar, sem gista skyldi á bænum um nóttina, en jarðarförin fór fram heima, því að jarðað var í heimagrafreit í túninu. <br>

Um kvöldið kl. 8 fóru sveitungarnir að tínast heim til sín. Þá var tekið til að koma fyrir næturgestunum. Við kaupakonurnar urðum að ganga úr rúmum okkar og sofa úti í hlöðu. Eitt amaði mér meir en nokkuð annað. Það var hugsunin um legubekkinn minn. Í honum átti að sofa um nóttina óskaplega feit kona, líklega á annað hundrað kíló á þyngd. Auðvitað mundi hún leggja saman flesta gormana í legubekknum mínum, svo að ég yrði að sofa sem á fjölum væri þann tíma, sem ég átti eftir í sveitinni. <br>

Þegar við vorum lagstar fyrir og teknar að gæða okkur á öllu góðgætinu, fór ég að íhuga brellur þær, sem ég vildi gera þeim. Ekki  voru  færri en fimmtán vasaljós logandi í kringum okkur í hlöðunni. Í skugganum af öllum þessum ljósum kom ég fyrir dálitlum léreftsklút á bakstafni hlöðunnar. Undir klútnum kom ég fyrir gamalli grímu, sem ég tók með mér frá bænum. Síðan batt ég seglgarn í neðri brún á klútnum og brá því yfir bita í hlöðunni. Þegar ég tók í seglarnið,    kipptist    klúturinn upp og gríman kom í ljós, birtist í öllum ferleik sínum. Vasaljós hafði ég fest á hana innanverða milli augnanna. Þegar ég kom aftur til þeirra, spurðu þær, hvað ég hefði verið að gera. Ég kvaðst hafa verið að athuga hitann í heyinu þarna við stafninn. Þær virtust trúa því. Svo leið tíminn við góðgætisát og skraf um kaupakonudansleik og skot og skúmaskot. Minnin frá sumrinu tóku hugann föstum tökum. <br>

Allt í einu sagði ég alvarlega: „Það mætti segja mér, að það yrði draugagangur hér í nótt.“ „Af hverju heldurðu það?“ spurðu stúlkurnar og tóku þegar að ókyrrast, af því að ég var svo alvarleg. „Ég óska að segja ykkur  leyndarmál,“  sagði  ég, „en þið verðið að lofa því að segja það engum.“ Þær lofuðu því hátíðlega. Svo sagði ég þeim, að Grímur, en svo hét gamli maðurinn, sem jarðsettur var, hefði beðið mig að hella einum bolla af víni á leiðið sitt, þegar erfið yrði drukkið eftir hann, og að ég hefði játað því en svikizt síðan um það, af því að mér væri  svo  illa við allt áfengi. „Vegna þess arna er geigur í mér,“ sagði ég og var sem óttaslegin. Ég fann, að stúlkurnar tóku að titra af hræðslu, og ég hló með sjálfri mér, ókindin. Svo  liðu  nokkrar  mínútur  í þögn og kyrrð. Þá tók ég í spottann minn. Og sjá! Ferlegt andlit birtist okkur uppi á hlöðustafninum. Þær æptu og tóku síðan til fótanna út úr hlöðunni. Ég á  eftir auðvitað. Við hlupum sem fætur toguðu heim á bæinn. En hræddastar voru þær, þegar þær hlupu fram hjá grafreitnum í túninu. <br>

Fólkið var ekki sofnað á bænum, þegar við komum heim. Þess vegna var hann opinn. Annars held ég, að þær hefðu tryllzt við bæjardyrnar. Hér lék ég vissulega púkann á kirkjubitanum. <br>

Til íslenzkukennarans: Þú krafðist þess, að ég semdi sögu. Þarna færðu hana, svo falleg sem hún er.

Í  fyrrasumar fór ég ásamt fleira fólki í berjamó. Það var lagt af stað snemma að morgni úr Þykkvabænum og var ferðinni heitið í Þjórsárdalinn. Við komum  við á bæ, sem heitir Skriðufell. Það er innsti bær í Þjórsárdal.    Þar    tókum    við benzín á bílinn og húsmóðirin vísaði okkur leiðina inn eftir, þar sem  berjalandið var mest. Þetta var mjög sólheitur dagur. Það var alveg dásamlega fallegt þarna. Þegar komið var á leiðarenda, var farið að borða. Svo þegar því var lokið, var farið að tína og við tíndum alveg fram til kl. 6 e.h. Meira hefðum við getað tínt, því að nóg var af berjum, en við vorum það mörg, að það komst ekki meira fyrir í bílnum,  og  við  þurftum  að binda tvo poka utan á bílinn, því að ekki komst allt fyrir inni. Svo var lagt af stað heim á leið, því að við ætluðum að skoða bæinn  Stöng.  Bærinn  Stöng er gamlar  rústir  af  bæ  Gauks Trandilssonar, sem nú er búið að byggja yfir. Þar var margt merkilegt að sjá frá gamla tímanum t.d. fjósið. Það var ekki eins fínt þá og fjós eru núna, og hann hefur ekki átt mjaltavélar, hann Gaukur. Svo var þarna herðablað úr hesti eða kú og það var notað til að moka flórinn með. Þarna var líka smiðjan hans.  Í  henni  var  steðji  úr steini eða réttara sagt: Það var stór steinn, en ég ímyndaði mér að þetta væri steðji. Á bænum var stór skáli. Í honum miðjum var kyntur „langeldur“, og svo var mér sagt, að þar alls staðar í kring hefðu vinnumennirnir og vinnukonurnar sofið á moldargólfi auðvitað. Svo var þarna hjónaherbergi og stórt búr og svo eldhús. Ég man nú ekki nákvæmlega,  hvort  þarna  voru hlóðir, en það hefur sjálfsagt verið eldað á hlóðum. Þarna var mjög falleg gestabók, sem allir áttu að skrifa í. Svo lögðum við af stað ánægð með berjatínsluna, og fannst mér þetta mjög skemmtilegur dagur.

Hann hét Bolli, var hár vexti en fremur mjór. Hann var myndarlegur maður og skapaður til að slást, fannst honum. En þegar hann kynntist stúlku, sem hann varð hrifinn af, hætti hann alveg að slást og hugsaði ekki um annað en hina dökkhærðu, fallegu ljúfu sína. Bolli bauð henni stundum með sér í kvikmyndahús og á dansleik. Þá fylgdi hann henni alltaf heim. <br>

Það átti sér stað seint um kvöld í desembermánuði. Bolli og hin fagra mær höfðu afráðið stefnumót kl. 11 fyrir framan Útvegsbankann. Bolli mætti á tilteknum tíma en sú dökkhærða var enn ekki tilkippileg. Hún lét sig vanta. „Jæja, blessunin, hún hefur ekki mátt vera að því að koma, svo að ég sting mér inn í Hressingarskálann og fæ mér að eta.“ Síðan gekk hann þangað inn og settist við borð úti í horni. Þjónustustúlkan kom til hans og spurði, hvað hann vildi. Hann bað um kaffi. Svo fór hann að litast um í Skálanum. Sér til mikillar undrunar sér hann þá, hvar „bölvuð bikkjan“ sat þar við borð hjá einhverjum karlmanni, sem hann þekkti ekkert. „Nei, þetta get ég ekki þolað,“ sagði hann við sjálfan sig. Hann stóð upp, æddi að borðinu og hellti yfir þau ókvæðisorðum. Maðurinn, sem var með stúlkunni, sagði ekki orð, sökum þess að hann var svo hræddur við þennan stóra slána. Hinni fögru mey varð líka orðfall, því að hún hélt að andmæli hennar yllu því, að sláninn ljóstraði þarna upp ýmsu, sem maðurinn, sem með henni var, mátti ekki vita. En er Bolli bjó sig til að slá manninn, var hann gripinn af tveim lögregluþjónum. Síðan var honum ekið á lögreglustöðina og þar fékk hann að gista um nóttina. <br>

Daginn eftir átti Bolli leið um tröppurnar frægu á Stakkagerðistúninu. Þá sat hin fagra mær þar á bekk. Hann lézt ekki sjá hana. Hún hljóp þá til hans og spurði, hvort hún mætti segja eitt orð við hann. Hann sagði „nei“ og hélt síðan áfram tröppugangi sínum. Þá kallaði hún á eftir honum: „Það var hann pabbi, sem ég var með inni á Hressingarskála í gærkvöldi.“ Þegar Bolli heyrði þetta, sneri hann við og hljóp til hennar. Þarna féllust þau í faðma og Stefán horfði á út um glugga lögreglunnar og sagði engum frá!

Þetta gerðist sumarið 1960, þegar ég var 13 ára. Þá varð ég fyrir því láni að fá að skoða mig dálítið um úti í heimi. Förinni var heitið alla leið til Tékkóslóvakíu. Við vorum 12 í hóp, 11 krakkar og fararstjóri, kona að nafni Vilborg. Förin út gekk að óskum og var hin ánægjulegasta. <br>

Í sjúkrahúsinu dvaldist ég síðan í 6 daga. Ég reikaði þar utan húss, þegar ég gat og skoðaði umhverfið. Í kringum sjúkrahúsin, en þau eru mörg, margar deildir, voru grasfletir og trjágöng, Þar voru undurfögur blómabeð og gosbrunnar. Í trjánum höfðust við litlir, fallegir íkornar, og var mergð af þeim. <br>

Þegar ég kom til Krisjanov aftur, var grímudansleikurinn fyrir löngu haldinn. Þannig var ég löglega forfölluð að taka þátt í honum.

Bifreiðin brunaði eftir götunni. Losaralegar festarnar slógust taktfast upp í aurbrettin. <br>

Nú hægðu þau á sér, slögin, og bifreiðin nam staðar fyrir framan verzlunina. Gerða var orðin í seinna lagi með kaup sín á jólagjöfum. Og nú ætlaði hún að kaupa sem mest á einum stað. Hugurinn var upptekinn og nú hurfu allar hugsanir um myndina af mögru barnsandlitunum. <br>

Gerða var búin að vera drykklanga stund inni í verzluninni. Bögglarnir hlóðust upp fyrir framan hana á búðarborðinu. Þá fannst henni allt í einu eins og horft væri á sig. Hún þóttist finna augnaráð einhvers hvíla á sér, þungt og ákveðið. Í fyrstu hikaði hún við að líta aftur fyrir sig. En loks stóðst hún ekki lengur mátið. Hún leit aftur fyrir sig. Í sömu andrá greip hún í borðbrúnina sér til stuðnings. Þarna blöstu við henni augu myndarinnar, galopin og spyrjandi innan um krapið á gluggarúðunum. Í fyrstu fannst henni hún ætlaði að líða út af en hún jafnaði sig brátt. Hún tók snögga ákvörðun. Fleiri jólagjafir skyldi hún ekki kaupa, heldur skyldi hún friða samvizkuna með því að gefa meira fé í Alsírsöfnunina. Hvað gat hún annað gert börnunum svöngu til hjálpar? Það var ekki á hennar valdi að seðja þau á annan hátt.

Ég heiti Snjólfur og er 14 ára gamall, langur og mjór, svo að ég hef sára raun af. Ég stunda nám í Gagnfræðaskólanum í Vestmannaeyjum. Nám lætur mér vel. En í vetur er sem ég geti ekki lært. Ég býst við, að ég viti ástæðuna fyrir því. Ég er nefnilega ástfanginn. Áhrif ástar á aðra þekki ég ekki. En á mig verkar hún þannig, að ég hef enga ró í mínum beinum og get ekki fest hugann við neitt. Stundum er ég svo utan við mig, að ég veit hvorki í þennan heim né annan. <br>

Þegar ég kvaddi hana, komum við okkur um að hittast aftur. Hvert kvöld þann tíma, sem Dísa átti eftir að dveljast hér í Eyjum, vorum við saman lengri eða skemmri tíma. En nú er Dísa farin og stundar nám í gagnfræðaskóla í vetur. Kvöldið, sem Dísa fór, er eitthvert dapurlegasta kvöld, sem ég hef lifað. Og ég ætla ekki að reyna að lýsa skilnaðarstundinni, því að hún var hræðileg. <br>

Við Dísa skrifumst á, og hún segist sakna mín mjög mikið. En ég er hræðilega afbrýðisamur. Ég óttast alltaf, að hún sé með einhverjum strákum, þar sem hún dvelst, mér fannst hún einhvern veginn svo djörf og leikin í list ástarinnar. Ég vona samt, að afbrýði mín sé ástæðulaus. — En sem sé: Nú er Dísa farin og lífið er aftur tilbreytingarlaust og leiðinlegt og námshugur minn enginn.

   

  {{Blik}}