64.231
breyting
„Blik 1962/Dulskyggni“: Munur á milli breytinga
Fara í flakk
Fara í leit
ekkert breytingarágrip
Ekkert breytingarágrip |
Ekkert breytingarágrip |
||
| Lína 11: | Lína 11: | ||
<br> | <br> | ||
<br> | <br> | ||
[[Þorbjörg | [[Þorbjörg Theodórsdóttir (Sólbergi)|Þorbjörg Theodórsdóttir]] var gædd miklum sálrænum hæfileikum. Hún átti heima í sama húsi og ég um tveggja ára skeið, og gafst mér þá kostur á að kynnast henni. Hún var dóttir [[Theódór Friðriksson|Theódórs Friðrikssonar]] rithöfundar og konu hans Sigurlaugar dóttur Jónasar Jónssonar í Hróarsdal. Ung að árum fiuttist hún á heimili frú Lovísu Sigurðardóttur og Björns læknis Jósefssonar. Þar átti hún heima í nokkur ár. Síðan var hún sjúklingur á heilsuhælinu á Vífilsstöðum. Þegar hún hafði fengið sæmilegan bata, fluttist hún til Vestmannaeyja. Hún átti heima í [[Vík (hús)|Vík]] hér í bæ. Hún giftist [[Theodór Jónsson (Háagarði)|Theódóri]] syni [[Jón Sverrisson (Háagarði)|Jóns Sverrissonar]] og [[Solveig Magnúsdóttir (Háagarði)|Sólveigar Jónínu Magnúsdóttur]] í [[Háigarður|Háagarði]]. Þorbjörg og Theódór áttu eina dóttur. Hún heitir [[Erna Theodórsdóttir|Erna]] og er nú gift og búsett í Ameríku. <br> | ||
Í bók sinni „Í verum“ lýsir Theódór Friðriksson, faðir Þorbjargar, henni á þessa leið: ,,Hún var þá komin um tvítugt, orðin lagleg stúlka, grannvaxin, ljóshærð, föl í andliti. Hún var ekki öll í þessum heimi, heldur var hún skyggn, frá því er hún var barn. Hún var blíðlynd og barnaleg, og var sem ekkert óhreint gæti nærri henni komið.“ — Fyrir svo sem 30—40 árum var ekki litið á dulræn efni með þeim skilningi, sem nú er gert. Ég man eftir því, að við hjónin urðum oft vör við það, að fólk efaðist um, að Þorbjörg væri jafn skyggn og af var látið. Hún var bæði vönduð og sannsögul. [[Björn Bjarnason|Björn]], maðurinn minn, minntist á það við mig, að hann væri að hugsa um að leggja nokkurskonar prófraun fyrir Þorbjörgu. Hún var þá stödd hjá okkur. Ég hafði nýlokið við að strjúka á þrjú hálsbindi, sem lágu á borðinu. Björn bað hana að segja sér frá hverjum þau væru. Það var eins og Þorbjörg yrði annarshugar, andlitið varð slappara, og yfir augun lagðist eins og mjúk slæða. Hún handlék eitt hálsbindið og sagði, að það hefði móðir hans gefið honum. Síðan snerti hún annað og kvað það vera frá konunni hans, en það þriðja hefði hann keypt handa sjálfum sér. Þetta var allt rétt. Hún hafði ekki séð hálsbindin fyrr, en hún sá samt frá hverjum þau voru. Björn kom nú með kassa með mörgum ljósmyndum. Þetta voru fjölskyldumyndir og af kunningjum okkar. Þorbjörg þekkti örfáar af þeim. Björn bað hana að sýna sér mynd af æskuvini sínum, segja sér nafn hans og hvernig andlát hans hefði borið að. Þorbjörg var treg til þess, en ætlaði þó að reyna það. Eftir góða stund sagði hún: ,,Ég sé skip, sem er að farast, og vinur þinn hefur farizt með því. Ég sé hann, og það rennur sjór úr fötum hans.“ Síðan tók hún hiklaust mynd af honum úr kassanum og rétti Birni hana. Að lítilli stundu liðinni sagði hún nafn hans rétt. <br> | Í bók sinni „Í verum“ lýsir Theódór Friðriksson, faðir Þorbjargar, henni á þessa leið: ,,Hún var þá komin um tvítugt, orðin lagleg stúlka, grannvaxin, ljóshærð, föl í andliti. Hún var ekki öll í þessum heimi, heldur var hún skyggn, frá því er hún var barn. Hún var blíðlynd og barnaleg, og var sem ekkert óhreint gæti nærri henni komið.“ — Fyrir svo sem 30—40 árum var ekki litið á dulræn efni með þeim skilningi, sem nú er gert. Ég man eftir því, að við hjónin urðum oft vör við það, að fólk efaðist um, að Þorbjörg væri jafn skyggn og af var látið. Hún var bæði vönduð og sannsögul. [[Björn Bjarnason|Björn]], maðurinn minn, minntist á það við mig, að hann væri að hugsa um að leggja nokkurskonar prófraun fyrir Þorbjörgu. Hún var þá stödd hjá okkur. Ég hafði nýlokið við að strjúka á þrjú hálsbindi, sem lágu á borðinu. Björn bað hana að segja sér frá hverjum þau væru. Það var eins og Þorbjörg yrði annarshugar, andlitið varð slappara, og yfir augun lagðist eins og mjúk slæða. Hún handlék eitt hálsbindið og sagði, að það hefði móðir hans gefið honum. Síðan snerti hún annað og kvað það vera frá konunni hans, en það þriðja hefði hann keypt handa sjálfum sér. Þetta var allt rétt. Hún hafði ekki séð hálsbindin fyrr, en hún sá samt frá hverjum þau voru. Björn kom nú með kassa með mörgum ljósmyndum. Þetta voru fjölskyldumyndir og af kunningjum okkar. Þorbjörg þekkti örfáar af þeim. Björn bað hana að sýna sér mynd af æskuvini sínum, segja sér nafn hans og hvernig andlát hans hefði borið að. Þorbjörg var treg til þess, en ætlaði þó að reyna það. Eftir góða stund sagði hún: ,,Ég sé skip, sem er að farast, og vinur þinn hefur farizt með því. Ég sé hann, og það rennur sjór úr fötum hans.“ Síðan tók hún hiklaust mynd af honum úr kassanum og rétti Birni hana. Að lítilli stundu liðinni sagði hún nafn hans rétt. <br> | ||
Í fyrri heimsstyrjöldinni, réði þessi maður sig á millilandaskip. Það kom ekki fram, og ekkert fréttist um afdrif þess. Á þessari siglingaleið skutu Þjóðverjar niður mörg skip, sem aldrei spurðist til. Björn bað Þorbjörgu að sýna sér aðra mynd af manni, sem átti heimili hjá foreldrum hans, þegar hann lézt. Hún tók rétta mynd og sagði, að þessi maður hefði dáið voveiflega. Hún lýsti mjög vel umhverfinu, þar sem maðurinn hafði fundizt látinn. Hún nefndi síðan nafn hans og var það líka rétt. Þessa menn hafði Þorbjörg aldrei séð. Þeir voru báðir dánir löngu áður en hún fluttist til Eyja. <br> | Í fyrri heimsstyrjöldinni, réði þessi maður sig á millilandaskip. Það kom ekki fram, og ekkert fréttist um afdrif þess. Á þessari siglingaleið skutu Þjóðverjar niður mörg skip, sem aldrei spurðist til. Björn bað Þorbjörgu að sýna sér aðra mynd af manni, sem átti heimili hjá foreldrum hans, þegar hann lézt. Hún tók rétta mynd og sagði, að þessi maður hefði dáið voveiflega. Hún lýsti mjög vel umhverfinu, þar sem maðurinn hafði fundizt látinn. Hún nefndi síðan nafn hans og var það líka rétt. Þessa menn hafði Þorbjörg aldrei séð. Þeir voru báðir dánir löngu áður en hún fluttist til Eyja. <br> | ||