„Blik 1949/Maðurinn og málleysinginn“: Munur á milli breytinga

Hallur komst á bak við mikla erfiðleika og hélt af stað. Nú knúði hann hestinn ekki sporum, til þess var hann of máttfarinn. Allt í einu gaf hann tauminn lausan, hné fram á makkann og sofnaði. Hesturinn, Andvari, fann, þegar húsbóndinn gaf eftir tauminn og hné fram á makkann. Og þótt hestssálin sé ekki mikils virt af mannanna hálfu, þá leynast í henni margir gullþræðir. Og þó að maðurinn, sem á baki hans sat, hafi verið kvalari hans, þá fann hann, að hann varð að bjarga honum. Andvari snéri í norður. Hann þekkti leiðina heim. Hann hljóp yfir holt og hæðir með húsbónda sinn á bakinu. Eftir rúmlega tveggja tíma sprett þeysti hann niður traðirnar fyrir ofan Hóla.<br>

Þegar kom heim að bænum og hundarnir sáu þetta einkennilega ferðalag, geltu þeir, og það varð til þess, að einn af vinnumönnunum vaknaði og staulaðist út að glugganum og sá þá félaga. Vakti hann síðan lagsmann sinn og fóru þeir út og tóku hreppstjóra og fóru með hann inn í rúm. Þegar þeir komu út aftur, var hesturinn dauður. Hann lá endilangur á jörðinni. Hann hafði fórnað lífi sínu til þess að bjarga yfirboðara sínum.<br>

::::::::::::::::III. b.

{{Blik}}