„Blik 1940, 7. tbl./Bófar“: Munur á milli breytinga

Það leikur ekki á tveim tungum, að hér í Vestmannaeyjum séu að minnsta kosti þrír menn, sem að staðaldri stundi leynilega áfengissölu. Þessir bófar liggja í leyni fyrir ungum og gömlum á stundum freistinganna og selja áfengi. Þannig draga þeir fram sitt auma líf. Þeir eru í okkar bæjar- og þjóðfélagi svipaðar mannverur sem morfín- og ópíumsalar meðal sumra stærri þjóðanna. Með köldu blóði leggja þessir menn heimilishamingju í rústir og svifta foreldra barnaláni sínu, dýrmætustu eigninni.<br>

Til eru fátækir heimilisfeður, sem veigra sér við að láta sjá sig við vínkaup í áfengisverzluninni, þar sem almenningur veit, að þeir hafa naumast til hnífs og skeiðar. Þeir finna það mæta vel, þessir fátæku heimilisfeður, að þeir fremja glæp gagnvart konu og börnum, þegar þeir kaupa áfengi fyrir aurana sína, en fjölskyldan býr klæðlítil við fæðuskort. Sumir þessir heimilisfeður leita til leynivínsalanna, þegar skyggja tekur. Þeir skammast sín síður fyrir að drýgja glæpinn í ná­lægð þeirra. Þeir verða trúnaðarmenn þessara heimilisfeðra, og má með sanni segja, að illt er að eiga þræl að einkavini.<br>

Almenningur fordæmir þessa menn og lítur á þá sem óvini bæjarfélagsins. Mæðurnar eru líklegastar til að skilja bezt, að heimilisfriður og hamingja

þeirra og lífshamingja sona þeirra og dætra er í veði, ef bófarnir fá að þrífast í bæjarfélaginu. Þó finnast menn, og það að mörgu leyti mætir borgarar, sem taka upp hanzkann fyrir bófana og verja þá í orði. Þar held ég ráði meira um fyrirtekt en mannvonzka. Við erum oft svo einkennilegir, mennirnir.<br>