„Blik 1939, 6. tbl./1. desember“: Munur á milli breytinga

nefndi, en við munum vissulega, er út í lífið kemur, fá nógu mörg andstæð og ill öfl við að berjast, og það er ósk mín í dag, að við megum öll reynast eins þrautseig í baráttunni við hin illu öfl í okkar eigin lífi, eins og hinir íslenzku vormenn í frelsisbaráttu þjóðarinnar.<br>

Þá verður okkur næst fyrir að hugleiða: Fyrir hverju voru þessir beztu synir ættjarðarinnar að berjast, og undan hverjum ógna öflum voru þeir að leysa hina íslenzku þjóð? Þeir voru að leysa hana undan alls konar ófrelsi, andlega og veraldlega, óréttlátu stjórnarfari, óheilbrigðum verzlunarháttum, óheyrilegri kúgun erlends valds og hinni sárustu eymd. Og þá viljum við að lokum athuga, hver var orsökin til allrar þessarar kúgunar og neyðar, — hvers vegna hafði hin fornfrjálsa íslenzka þjóð mátt sæta slíkum hörmungum? Og við verðum að játa, að orsökina er fyrst og fremst að finna hjá Íslendingum sjálfum. Orsökin var innanlandsófriður og sundrung Sturlungaaldarinnar, ásamt dekri hinna íslenzku höfðingja við erlenda valdamenn. Hefðu höfðingjar Sturlungaaldarinnar átt vizku og framsýni í sama mæli og Einar Þveræingur, þá hefði öðru vísi farið. Þetta er okkur Íslendingum dýrkeyptari reynsla en svo, að við megum vanrækja að láta okkur hana að kenningu  verða.  Munum  því ávallt að forðast alla sundrung, en vinna alltaf bróðurlega að velferðarmálum lands vors og þjóðar. Á þann hátt vinnum við bezt að sjálfstæði Íslands eins og hinar íslenzku frelsishetjur gerðu. Megi Ísland á komandi árum eignast fleiri menn líka Jóni Sigurðssyni, — þá er hinu íslenzka sjálfstæði borgið.